1/3/24

[Book]marks

Δεν χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες. Ποτέ. Από παιδί. Μου τους δίνανε με χαρά από τα βιβλιοπωλεία πέντε πέντε και προσπαθούσα να τους βάλω στο βιβλίο μου αλλά μου σπάγανε τα νεύρα κι ας ήτανε όλοι τους πανέμορφοι, μου φαινόντουσαν τόσο ξένοι με το βιβλίο μου και με το διάβασμά μου και με μένα. 

Πάντα έβαζα για σελιδοδείκτη ό, τι έβρισκα μπροστά μου:

ακυρωμένα εισιτήρια αστικού, 

χαρτάκια από καραμέλες, 

διαφημιστικές κάρτες από μπυραρίες, 

διπλωμένες φωτοτυπίες, 

αποδείξεις καφετέριας που χρεώσανε έναν γαλλικό ενώ θα έπρεπε να είναι δύο. 

12/2/24

Μy missing puzzle piece*

Όταν τις έβλεπες από μακριά ορκιζόσουνα οτι γνωρίστηκαν στο νηπιαγωγείο και απλά συνέχισαν να κάνουν παρέα μέχρι την Α' Λυκείου.

Τις ρώτησα πόσα χρόνια είναι φίλες.

Γελάσανε. 

4 μήνες, μου είπαν, από την αρχή της χρονιάς. 

Έτσι είναι. Με κάποιους ανθρώπους απλά ξέρεις οτι κουμπώνεις πολύ, αμέσως. 

*εννοείται cover, The Rescues

7/2/24

Teach me to be free*

Τρέχουμε είτε για να πάμε σε κάτι είτε για να ξεφύγουμε από κάτι.

Ο Κούντερα το είπε, όχι εγώ.

Πότε είσαι γρηγορότερος; 

Πότε είσαι πιο χαρούμενος;

Ποιο απο τα δύο μετράει πιο πολύ; 

Αυτά εγώ, όχι ο Κούντερα. 


*to be sure and strong and sea - like 

6/1/24

Plot twist

Κι εκεί που έγραφα οτι ο χρόνος άλλαξε και τώρα είναι η σειρά μας, είχα την πιο όμορφη ευχή γενεθλίων ever:

μείνε όπως είσαι.

1/1/24

2024

Ο χρόνος άλλαξε.

Κι o καθένας ας διαλέξει τι θέλει να κάνει για να βρεθεί ένα βηματάκι πιο κοντά στην εκδοχή του εαυτού του που του αρέσει παραπάνω: να τραβήξει τις γραμμές του, να βάλει τα όριά του, να διεκδικήσει, να αφεθεί, να ρισκάρει, να κατεβάσει ταχύτητα, να χαλαρώσει, να απολαύσει, να ξαναβρεί τα παλιά ή να γνωρίσει καινούρια.

Ο χρόνος άλλαξε.

Σειρά μας.


12/12/23

We're all broken, Poe*

Ξέρεις γιατί οι σπασμένοι άνθρωποι είναι γελαστοί και καλόκαρδοι;

Γιατί πιστεύουν οτι έτσι θα γυρίσει το καλό και σε αυτούς και θα κολλήσουν λίγο τα κομμάτια τους.

Φυσικά το οτι το πιστεύουν δεν σημαίνει οτι γίνεται κιόλας.


* there's nothing more human than that

10/12/23

Lloret de Mar, 03/12/23, 09:11

"Θυμήθηκα μια εικόνα στην οποία βρήκα κάποτε ισορροπία", μου είχε γράψει παλιά κάποιος.

Πώς είναι οι εικόνες στις οποίες βρίσκεις ισορροπία; Το αναρωτιόμουν για χρόνια. Εγώ ποτέ δεν είχα βρει μια τέτοια. Πώς μοιάζουν; Τι νιώθεις; Θα την καταλάβεις όταν έρθει; Γιατί αυτή κι όχι μια άλλη;

Σχεδόν 13 χρόνια μετά, είδα κι εγώ μια εικόνα στην οποία βρήκα την δική μου ισορροπία.

Δεν ξέρω να σου πω γιατί.

Κι αν έχω φωτογραφίσει θάλασσες και ουρανούς και ανατολές.

Το συναίσθημα οτι, τουλάχιστον για το τώρα, όλα τα κομματάκια του παζλ κούμπωσαν σχεδόν ταυτόχρονα στην θέση τους όπως έπρεπε, μόνο εκεί.





27/11/23

Αγαπώ

τη βροχή
την τζαζ
τις φούτερ με κουκούλα
τις αντρικές κολώνιες
τον σκέτο γαλλικό
τα ραντεβού στην μπάρα ενός μαγαζιού με μια συγκεκριμένη φίλη
τις κόκκινες μπύρες
τo σκέτο τζιν
τη Μαδρίτη (έχω πάει)
τη Σεβίλλη (κι ας μην έχω πάει ακόμη)
τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο (δεν το κόβω να πηγαίνω ποτέ στη ζωή μου)
τα covers και όχι τα original τραγούδια
την ομίχλη
τις χαλαρές συζητήσεις
τα φορέματα με τσέπες
τα έξυπνα αστεία
τα λαμπάκια των Χριστουγέννων
τα μελομακάρονα
τα βραδια που δεν χρειάζεται να βάλεις ξυπνητήρι
το χιόνι
και φυσικά τον Benedict Cumberbatch.

19/11/23

Inner beauty is great*

Όταν βγαίνω από το κομμωτήριο με ολόισιο μαλλί, νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο.

Αλλά δεν πάω συχνά κομμωτήριο. Ενίοτε πιάνω το λαδωμένο μου μαλλί κοτσίδα για να πάω για ένα απρογραμμάτιστο κρασί με την φίλη από το πανεπιστήμιο στο σπίτι της στην Καλαμαριά. Ή το πιάνω με 53 τσιμπιδάκια για να γίνει κοντό καρέ και να πάω να παίξω murder mystery night στα roaring 20's.

Γιατί ας μην γελιόμαστε, δεν θα κατακτήσω ποτέ τον κόσμο. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους ξέρεις 20 χρόνια κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που οργανώνετε τρελές βραδιές που σε κάνουν να γελάς 5 μέρες πριν και 5 μετά, δεν πειράζει.


*[but faboulus hair never hurts]

15/11/23

I love the rain before it falls*

Ένα κοριτσάκι λέει στην πρωταγωνίστρια: "Αγαπώ την βροχή πριν πέσει" κι εκείνη της απαντάει πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει, η βροχή υπάρχει μόνο όταν πέφτει, αλλιώς δεν είναι βροχή. Και το 5χρονο γυρίζει και της λέει: άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.

Άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.


* Jonathan Coe. [O αγαπημένος, γλυκός Jonathan Coe, που ένα μεσημέρι Πέμπτης υπέγραψε το βιβλίο μου, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε: "Have a nice day". Kι έβγαλε φωτογραφία το μενταγιόν μου, κι έστειλα μήνυμα στην κυρία που μου το έφτιαξε για να ξέρει οτι αυτό που χάραξε είναι τίτλος βιβλίου και ο συγγραφέας του το έβγαλε φωτογραφία και μου απάντησε αφοπλιστικά: το ξέρω, το ανέβασε στο instagram πριν μια εβδομάδα.]

31/10/23

You jump, I jump, remember?

Είχα μια συζήτηση για το past lives τις προάλλες.

- Εμάς που άλλάξαμε πολλά σχολεία και αφήσαμε πίσω πολλούς φίλους, αυτή η ταινία μας πόνεσε λίγο παραπάνω. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις οτι ένα κομμάτι σου πονάει ακόμη, απλά και μόνο γιατί όλα σταμάτησαν απότομα, χωρίς να γίνει κάτι, απλά εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Κι εκείνο το "τι θα γινόταν αν δεν έπρεπε να φύγω" σε κάνει να βάζεις τα κλάμματα όταν βλέπεις τον Τιτανικό, όχι γιατί πέθανε ο Τζακ, 25 χρόνια περάσανε, το ξεπεράσαμε πλέον, αλλά γιατί θυμάσαι την Βίκη, την διπλανή σου με τα φουντωτά μαλλιά και τα σιδεράκια και το μεγάλο χαμόγελο, που ήσασταν δευτέρα γυμνασίου και ταιριάζατε τόσο πολύ και περνούσατε τόσο καλά, και μιλούσατε με τις ώρες στο τηλέφωνο και πηγαίνατε μαζί σε όλα τα πάρτυ και γράφατε βλακείες σε ένα τετράδιο την ώρα του μαθήματος και μια φορά σας πιάσανε, κι εκεί που όλα τα ωραία της εφηβείας ξεκινούσαν εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Και μπορεί με την Βίκη να μην μιλούσαμε και να μην κάναμε παρέα τα χρόνια που ακολούθησαν ακόμα κι αν έμενα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

To κλάμα που έριξε η Γκρέτα Λι στην τελευταία σκηνή, εγώ το κατάλαβα.

Δεν ήταν που έχασε τον wannabe boyfriend της παιδικής της ηλικίας. 

Ήταν που έχασε όλες τις ευκαιρίες να ζήσει όσα ήθελε, στην ώρα τους, με τους συνεπιβάτες που αυτή ήθελε. Ήταν που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει όσα ήτανε να ζήσει αν δεν έφευγε.

Λίγο τους ζηλεύω αυτούς που δεν καταλάβανε το past lives.

Είχαν την πολυτέλεια για περισσότερα closures από ψυχολογικά βίαιους αποχωρισμούς.

27/10/23

Red flags*

Κόκκινες σημαίες.

Είναι πάντα εκεί από την αρχή - νόμος.

Τις έχεις δει πάντα από την αρχή - κι αυτό νόμος.

Αλλά είμαστε άνθρωποι και διαλέγουμε να πιστέψουμε πως ίσως να είναι διαφορετικά τώρα, ίσως να μην πειράζουν μερικές κόκκινες σημαίες εκεί ψηλά στον λόφο, στην τελική κανείς δεν είναι τέλειος, σωστά; 

Kαι κοιτάς αλλού, και όλα είναι καλά και μια μέρα η κόκκινη σημαία εκεί ψηλά στον λόφο έχει γίνει ολόκληρος ο σοβιετικός στρατός έξω από την πόρτα σου.


* - but you saw the red flags, right?

   - I thought it was a carnival.

9/10/23

Baricco / Kar - Wai mash up

Δεν έχω ιδέα αν ο Wong Kar - Wai και ο Alessandro Baricco γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Aλλά πολύ θα ήθελα να καθήσουν ένα βράδυ στο ίδιο τραπέζι για μπύρες κι εγώ απλά να τους ακούω.


Όπως κοιτάς μέσα από ένα σκονισμένο παράθυρο, έτσι και το παρελθόν είναι κάτι που μπορούσε να δει αλλά όχι να αγγίξει.* Βάλθηκε να παρατηρεί την φλόγα που έτρεμε, μικροσκοπική, στο φαναράκι. Και προσεκτικά σταμάτησε το Χρόνο για όλο το χρόνο που επιθυμούσε. Ύστερα δεν ήταν τίποτα να ανοίξει το χέρι του και να δει εκείνο το χαρτί.** "Πού θέλεις να πας;" "Οπουδήποτε θέλεις εσύ να με πάρεις μαζί σου."*** Αυτό θα συνέχισαν να αφηγούνται στην γη του Κέργουολ, ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεχάσει πως ποτέ δεν είσαι αρκετά μακριά από τον άλλον για να μην τον βρεις.****



3/5/23

2'55"

Έβρεχε και οδηγούσα.

Και σταμάτησα στην άκρη για λίγο. 

Γιατί ήθελα να ακούσω το τραγούδι και τις στάλες της βροχής να πέφτουν στο τζάμι του αυτοκινήτου.

Γιατί είναι κάτι πανέμορφα covers που είναι κλάσεις ανώτερα από τις αυθεντικές εκτελέσεις κι έχουν κάτι υποβλητικά γυρίσματα που αξίζουν όλη μα όλη την προσοχή σου.

*Cigarettes after sex

3/4/23

Το μανιφέστο των 343*

Αυτό που παθαίνουν οι άλλοι με τα βιντεάκια, εγώ το παθαίνω με τα κείμενα. Περνάω από το ένα στο άλλο με φανερούς (ή και όχι) συνειρμούς.

Ψάχναμε θέμα με κάποια παιδιά στο σχολείο για να φτιάξουμε μια ταινία μικρού μήκους για έναν σχολικό διαγωνισμό και όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο του Γκοντάρ. Γκοντάρ - Νουβέλ Βαγκ - Ανιές Βαρντά. Και σε μια γραμμούλα της ζωής αυτής της γλυκύτατης γυναίκας διάβασα οτι υπέγραψε το μανιφέστο των 343.

Ψάχνοντας για το μανιφέστο έπεσα πάνω σε μια κινηματογραφικότατη ιστορία: μια δημοσιογράφος προσεγγίζει έναν αρχισυντάκτη για να του μιλήσει για τις παράνομες αμβλώσεις που είναι κοινό μυστικό στην Γαλλία του 1970. Ο αρχισυντάκτης βρίσκει την Σιμόν ντε Μποβουάρ κι εκείνη ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει. Στις 5 Απριλίου του 1971, δημοσιεύεται το μανιφέστο των 343: 343 γυναίκες δήλωσαν δημόσια οτι έχουν κάνει άμβλωση, σε μια κοινωνία που την θεωρούσε ανήθικη και την είχε καταστήσει παράνομη.

Λίγα χρόνια μετά υπογράφεται το μανιφέστο των 331: 331 γιατροί δήλωσαν δημόσια οτι έχουν διενεργήσει επέμβαση άμβλωσης. Διακινδύνευσαν ποινή φυλάκισης 10 ετών.

Η δίκη Μπομπινί. Μια εξωφρενική ιστορία όπου ένας 18χρονος συνελήφθη για κλοπή αυτοκινήτου και για να γλυτώσει την φυλακή κατηγόρησε για άμβλωση την κοπέλα που βίασε.

Και μετά ήρθε στο προσκήνιο μια ακόμα γενναία γυναίκα, που υπερασπίστηκε το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση μέσα σε ενα ανδροκρατούμενο κοινοβούλιο, έδωσε μια πραγματική μάχη και την κέρδισε παρά τις προσβολές που δέχτηκε. Ο γαλλικός νόμος του δικαιώματος στην άμβλωση φέρει ακόμα το όνομά της: νόμος Βέιλ. 

Σκέφτηκα πως θα διστάσουν να ασχοληθούν με αυτό το θέμα - δεν το σκέφτηκαν στιγμή.

Σκέφτηκα πως οι γονείς θα γκρινιάξουν - οι μαμάδες ανοίξανε ντουλάπες και μας δώσανε ρούχα που να θυμίζουν '70s.

Δεν είναι θέμα για σχολείο, θα πουν πολλοί. 

Και ποιο είναι θέμα για σχολείο; Η κοινωνική ευαισθησία εξαντλείται στο να μαζεύουμε τρόφιμα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα; Θέλουμε ενεργούς και συνειδητοποιημένους νέους με κριτική σκέψη αλλά αποφεύγουμε να θέσουμε δύσκολες ερωτήσεις. Στο σχολείο δεν μιλάμε ποτέ για κάτι που μπορεί να προκαλέσει εντάσεις, αλλά μετά γκρινιάζουμε που οι νέοι είναι με ένα κινητό στο χέρι και παρασύρονται από τον κάθε ένα στα σόσιαλ. Δώσαμε στα παιδιά την ευκαιρία να μιλήσουν για όσα πραγματικά τους καίνε; Γιατί όχι, δεν θέλουν να μιλήσουν ξανά για το 1821, δεν θέλουν να ακούσουν άλλον έναν διατροφολόγο να τους λέει να τρώνε φρούτα και δεν θέλουν άλλον έναν κάδο ανακύκλωσης στο σχολείο. Θέλουν να ψάξουν για όσα τους προβληματίζουν, θέλουν να μιλήσουν για όλα όσα τους ανησυχούν, θέλουν να ρωτήσουν για όλα όσα ακόμα δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνουν.

Όχι, δεν θεωρώ την άμβλωση μέθοδο αντισύλληψης, δεν ωθώ τις μαθήτριές μου να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη γιατί "δεν πειράζει θα το ρίξετε μετά" και όχι, δεν πιστεύω οτι θα καώ στην κόλαση επειδή υποστηρίζω το δικαίωμα στην άμβλωση. Είναι θέμα κοινωνικής νοημοσύνης. Είναι το να υπερασπίζεσαι την ύπαρξη ενός δικαιώματος ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος μπορεί να μην χρειαστεί να κάνεις ποτέ χρήση αυτού του δικαιώματος. Γιατί οι καιροί είναι πονηροί και οι φουτουριστικές δυστοπίες που διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις σειρές και στις ταινίες ίσως να μην μείνουν στις σελίδες και στις οθόνες. Γιατί τώρα μπορεί κάποιοι να βγαίνουν στον δρόμο και να λένε "ζήτω που απαγορεύτηκαν οι αμβλώσεις" αλλά μπορεί σε 100, 200, 300 χρόνια να αρχίσουν να περνάνε νόμοι που επιβάλλουν την άμβλωση σε κάποιες περιπτώσεις και τότε θα πρέπει πάλι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην επιλογή αλλά από την άλλη μεριά.

Σε ένα Λύκειο που ενδιαφέρεται μόνο για εξετάσεις και επιδόσεις, οι μαθητές μου και σενάριο γράψανε και κάμερες βρήκανε και το μοντάζ κάνανε και σε όλο αυτό εγώ στην ακρούλα μου να κοιτάω τι όμορφα πράγματα μπορούν να κάνουν τα παιδιά αν τους δώσεις χώρο, χρόνο και σκοπό. Mόνο την μουσική των τίτλων τέλους διάλεξα, με το βιολί του Gravel Road να κερδίζει στον τελικό το βιολί της Λίστας του Σίντλερ

Ναι, θα μπορούσαν οι διάλογοι να ήταν καλύτεροι. Ναι, το στήσιμό τους, οι κινήσεις τους ήθελαν διόρθωμα. Ναι, η αισθητική τους δεν είναι για όσκαρ και φαντάζομαι ήδη ανθρώπους να φωνάζουν "my eyes, my eyes!" βλέποντας κάποια σημεία. Αλλά δεν ήθελα να κάνω τα παιδιά δικές μου μαριονέτες και να τους κλέψω την χαρά.

Δεν θα κερδίσουμε στον διαγωνισμό και το ξέρουμε.

Αλλά τα βράδια κοιμάμαι ένα μικρό κλικ πιο ήσυχη, γιατί ξέρω οτι υπάρχουν 2 υπέροχα αγόρια και 4 καταπληκτικά κορίτσια, που αν κάποιος στο μέλλον τους κουνήσει το δάχτυλο για ένα θέμα όπως οι αμβλώσεις, ξέρουν καλά να τον βάλουν στην θέση τους. Με στοιχεία και παραδείγματα και επιχειρήματα, όχι με λόγια του αέρα.

Win.

*εμείς το λέγαμε ντοκιμαντεράκι

19/1/23

Titanic

Εννοείται θα πάω να ξαναδω τον Τιτανικό στον κινηματογράφο.

Όχι για την ταινία. Την ξέρω απ'έξω. Την μουσική, τις ατάκες, τα ρούχα, τα πάντα.

Θα πάω και θα ψάξω στην αίθουσα τον 12χρονο εαυτό μου. Τι ακριβώς θα του πω δεν ξέρω αλλά θα έδινα τα πάντα για να τον ξαναδώ εκεί, καθισμένο με τις φίλες του, να γελάει με τα σιδεράκια στα δόντια και να μην χορταίνει τον Λενονάρντο ντι Κάπριο στην τεράστια οθόνη.

Τα πάντα.



5/11/22

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Αγαπώ πολύ το φεστιβάλ.

Συνήθως δεν βλέπω καμία ταινία.

Αλλά μου αρεσει το πώς η πόλη αλλάζει εκείνες τις ημέρες.

Eίναι το λιμάνι που φωτίζεται, οι πέντε αίθουσες του φεστιβάλ πάντα γεμάτες, οι άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν την προβολή, στριμώχνονται, με το πρόγραμμα στο χέρι κοιτάνε τις ταινίες που έχουνε κυκλώσει για να δουν. Γνωστοί συναντιούνται τυχαία έξω από τις αίθουσες, αν έχουν χρόνο ανάμεσα στις προβολές κάθονται για μια μπύρα, να ανταλλάξουν νέα και να διασταυρώσουν για λίγο τα μονοπάτια τους.

Είναι ο κόσμος στο κέντρο που πληθαίνει, είναι και διαφορετικός θαρρείς, κάθεσαι για έναν καφέ και οι κουβέντες τριγύρω σου είναι για ταινίες και σκηνοθέτες που μπορεί να μην έχεις ακούσει ποτέ αλλά χαίρεσαι να στήνεις λίγο αυτί και να κλέβεις λέξεις, σε τραβάνε έξω από τα όρια της δικής σου γνώσης.

Είναι ο αέρας, είναι η κλισεδιά "η πόλη κινείται στους ρυθμούς του φεστιβάλ" που ισχύει όσο δεν πάει, θέλει όμως να ξέρεις την πόλη, να την αφουγκράζεσαι, να καταλαβαίνεις πότε φοράει τα γιορτινά της, γιατί αυτή η πόλη φοράει τα γιορτινά της τον Νοέμβριο, όχι τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα όλοι μαλώνουν για τον στολισμό και μιζεριάζουν, στο φεστιβάλ κανείς δεν γκρινιάζει, είναι και που έχει φθινοπωριάσει για τα καλά και το τρίπτυχο βροχή - ομίχλη - βαρδάρης της ταιριάζει πολύ και την κάνει απίστευτα κινηματογραφική, κι αν σταθείς βράδυ στην άκρη του λιμανιού και την κοιτάξεις, θα δεις τα φώτα της παραλίας να φανερώνουν την βαριά υγρασία και τα κάστρα μισοβυθισμένα στην ομίχλη και πρέπει να είναι κάποιος πολύ πεζός για να μην σκεφτεί οτι είναι σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου.

3/11/22

Unboxing.

 Αγαπώ τα παζλ.

Έχουν μέσα στο κουτί την σιγουριά και την ηρεμία πως κάποτε όλα τα κομμάτια θα βρούνε την θέση τους.

Ακόμα κι εκείνα που πρέπει να περιμένουν τελευταία.

1/10/22

I can see that the sunshine will explode*

Κοίταξα έξω από ένα παράθυρο, από εκείνα τα πανέμορφα, τα μεγάλα, που βρίσκονται σε κτίρια που ο βασικός τους ρόλος δεν είναι να κοιτάς έξω από τα παράθυρα.

Eίδα την θάλασσα, μπλε μέχρι να το χορτάσεις και στο τέλος του ματιού να απλώνεται η πόλη, ακριβώς την ώρα που ήλιος του απογεύματος κάνει τα τζάμια των πολυκατοικιών πορτοκαλί.

Και όλα αυτά στα πόδια ενός κοριτσιού που καθόταν στο τσιμέντο, με το backpack αφημένο δίπλα της, ακουστικά στα αυτιά και ένα βιβλίο στα χέρια.

Ήμουν κάποτε αυτό το κορίτσι.

Μου λείπει μερικές φορές.


23/8/22

Rain demands to be felt.

Ζηλεύω τους φωτογράφους κυρίως για την υπομονή τους να αποθηκεύσουν στο μυαλό τους όλες τις τεχνικές πληροφορίες που χρειάζεται για να βγάλουν την σωστή φωτογραφία σε διάφορες συνθήκες.

Μόνο όταν βλέπω φωτογραφίες με βροχή μου φαίνονται όλες λίγες.

Eίναι που τους λείπει η μυρωδιά.

O ήχος.

Η αίσθηση του βρεγμένου ρούχου που κολλάει πάνω σου.

To μαλλί σου που στάζει.

Το "εντάξει, τώρα βραχήκαμε, δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε όμορφοι και υπέροχοι. Τώρα βραχήκαμε, οι άλλοι δεν έχουν τόσες απαιτήσεις από εμάς και οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν λίγο." 

Η βροχή είναι ανακουφιστική.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά με βρεγμένα μαλλιά και ρούχα βρίσκεις καμιά φορά μια αναπάντεχη ισορροπία.

18/3/22

Είναι άνοιξη πια*

Δεν είχα ποτέ δικό μου γραφείο μέχρι τώρα γιατί δεν είχα σταθερό σχολείο.

Αλλά πάντα ήθελα να έχω μια γλάστρα με λουλούδια (την οποία θα άλλαζα κάθε 2 εβδομάδες γιατί κανένα λουλουδικό δεν επιβιώνει μαζί μου).

Ποτέ δεν έπαιρνα, γιατί το θεωρούσα γρουσουζιά να κουβαλήσω γλάστρα σε ένα προσωρινό γραφείο.

Αλλά κουράστηκα να περιμένω, την άλλη εβδομάδα θα πάω μια γλάστρα στο γραφείο μου, κι αν τελικά δεν μείνω στο σχολείο αυτό του χρόνου θα την κουβαλάω μαζί μου σαν την Νάταλι Πόρτμαν στο Λεόν.

Και πού ξέρεις;

Ίσως η γλάστρα να μου φέρει λίγη τύχη, σου λέει θα δεινοπαθήσω που θα δεινοπαθήσω, ας την κρατήσω την τρελή στο ίδιο σχολείο μπας και σώσω κάνα φυλλαράκι.


*δε χωράει πίκρα μέσα στο φως.

20/2/22

Αγκαλιές - κόβιντ: 1-0

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην δουλειά μου είναι οτι δεν είναι μετρήσιμο το αποτέλεσμα κι έτσι δεν ξέρεις ποτέ αν την κάνεις σωστά. Δεν ξέρεις ποτέ πού είναι οι σωστές γραμμές.

Πόση αυστηρότητα και πόση επιείκεια; 

Πόση πίστη στην ύλη και πόση αυτενέργεια;

Πόση τυπικότητα και πόση χαλάρωση;

Πήγα χθες στο παλιό μου σχολείο να πάρω ένα χαρτί.  Σχεδόν όλοι ξέχασαν τον κόβιντ και με αγκάλιασαν σφιχτά. Μαθητές, καθηγητές, υποδιευθυντής, διευθυντής, καθαρίστριες.

Ε, του πούστη, κάτι θα έκανα καλά, δεν μπορεί.

Αλλά να, είναι που αυτά δεν μπορείς να τα βάλεις στην αξιολόγηση.

17/11/21

Το ξυπνητήρι ορίστηκε σε 5 ώρες και 55 λεπτά από τώρα.

Μου λείπει ένα ξενύχτι από εκείνα τα ωραία, που ξεκινάς ένα βιβλίο στις 23.00, το αφήνεις στις 04.00, κοιμάσαι έναν ξέγνοιαστο ύπνο και ξυπνάς σε μια μέρα χωρίς πολλές υποχρεώσεις.

7/9/21

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο*

Σιχαίνομαι τον ήχο κλήσης του κινητού μου περισσότερο από τον ήχο κλήσης του ξυπνητηριού μου.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά το χτύπημα του τηλεφώνου στο μυαλό μου φέρνει πάντα αναστάτωση και άσχημα νέα. Είναι ίσως που τα καλά νέα τρέχουμε από την χαρά μας να τα μοιραστούμε με εικονίτσες στο βάιμπερ και στις ομαδικές του φουμπού, κανείς δεν σε παίρνει τηλέφωνο για να σου πει καλά νέα.

Προσπάθησα να αλλάξω αυτό το συναίσθημα βάζοντας για ήχο κλήσης ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το μετάνιωσα πριν μισήσω το αγαπημένο μου τραγούδι.

Προς το παρόν έχω βάλει έναν έτοιμο ήχο που είχε το κινητό και θυμίζει λίγο σάλσα, και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την σάλσα οπότε όλα οκ.

Το κακό είναι οτι μέχρι να αποφασίσω ποιον ήχο θα μισήσω, το κινητό χτυπάει και δεν καταλαβαίνω οτι είναι το δικό μου.

Το ακόμα χειρότερο είναι οτι φοβάμαι πως δεν έχουν μείνει καλά νέα και θα μείνω μόνιμα σε μια κατάσταση να παρακαλάω να μην τηλεφωνήσει κανείς.


*αμήν Παναγίτσα μου.

16/7/21

Κι όσα δεν έγιναν*

Κι αν η Πηνελόπη τελικά τους δούλευε όλους ψιλό γαζί; Αν απλά ήθελε μια δικαιολογία για να μένει μόνη και μόνο όταν ύφαινε γινόταν αυτό; Αν μόνο πάνω από το υφαντό της μπορούσε να είναι η Πηνελόπη;

Γιατί κατά τα άλλα ήταν:

η όχι τόσο όμορφη ξαδέρφη της ωραίας Ελένης,

αυτή που ο άντρας της δεν είχε γυρίσει ακόμη,

η γυναίκα του Οδυσσέα που κατέστρεψε την Τροία,

η βασίλισσα που 108 μνηστήρες ήθελαν να παντρευτούν - όχι από έρωτα αλλά για να πάρουν τον θρόνο,

αυτή που έπρεπε κρατήσει το παλάτι όρθιο,

αυτή που έπρεπε να μεγαλώσει ένα παιδί. 


Ήταν τα πάντα εκτός από Πηνελόπη.


*μην τρέχεις να προλάβεις


5/6/21

Please, please, please...*

Ήταν εκείνο το σχολείο στο μακρινό 2010, που το αγάπησα κι ας ήταν όλα τα υπόλοιπα πράγματα χάλια εκείνη την χρονιά σε εκείνο το μέρος. Και στεναχωρέθηκα που την επόμενη χρονιά άλλαξα σχολείο και άφησα τους μαθητές μου.
Μετά ήταν εκείνο το σχολείο το 2011, που ήθελα να μείνω και την επόμενη χρονιά και τα κατάφερα, πόση αγωνία είχα μέχρι να βγει η ανακοίνωση και τι χαρά πήρα όταν όντως έμεινα και δεύτερη χρονιά εκεί...
Μετά ήταν το άλλο σχολείο το 2013, μια από τα ίδια, ξανά αγωνία μέχρι να ανακοινωθεί οτι θα έμενα κι άλλη χρονιά εκεί...

Και τώρα, 2021, μαντέψτε, πάλι τα ίδια, να περιμένω με αγωνία αν θα καταφέρω να μείνω στο ίδιο σχολείο με φέτος, για να μου ζωγραφίζει η Ιωάννα πανοπλίες δίπλα από τις ασκήσεις των αρχαίων, για να μαλώνω τον Θωμά που παίζει τρίλιζα με τον Γιώργο και να μου απαντάνε αφοπλιστικά: "μα αφού δεν μιλάμε", για να μου λέει ο Κωνσταντίνος "αρνητικό" κάθε φορά που ρωτάω αν έχουν απορία και για να κοιτάζω το καταπράσινο βουνό από το παράθυρο του γραφείου στο κενό μου, το οποίο όταν βουλιάζει στην ομίχλη μοιάζει σαν να βγήκε από την μεσαιωνική Σκωτία.


17/4/21

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ*

Προσοχή στο κενό μεταξύ 
του βάρους που θέλεις να χάσεις από πάνω σου 
και του βάρους που θέλεις να χάσεις από μέσα σου.

23/2/21

I can't shake this feeling I've got*

Τα νοσοκομεία δεν είναι ωραία μέρη.

Αλλά είναι μέρη που μπορείς να κλαις στον διάδρομο και να μην σε παρεξηγεί κανείς.

Κι αυτό είναι κάπως λίγο ωραίο.

*Editors.

11/6/20

Σχολικό έτος 2019 - 2020

Υπάρχει ένας ήχος που τον ακούς μέσα σε μια τάξη μόνο μία φορά κάθε χρόνο.
Είναι ο ήχος που κάνει ο διακόπτης όταν κλείνεις το φως της τάξης.
Και η μία φορά τον χρόνο είναι αφού έχει χτυπήσει το κουδούνι της τελευταίας ώρας της χρονιάς και όλα έχουν βγει έξω σε κλάσματα δευτερολέπτου φωνάζοντας: "καλό καλοκαίριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι"

Και κάπως έτσι μένεις μόνη σε μια τάξη μαζί με το αντισηπτικό.

Θα σου λείψουν; Οι περισσότεροι όχι.
Αλλά αυτοί οι λίγοι που θα σου λείψουν, 
θα σου λείψουν πολύ.

Κλιτς.

4/4/20

Είχαν πει θα φύγουν.

Κάπου αρχές Φλεβάρη το 15μελές είχε φέρει επιστολή στον σύλλογο καθηγητών οτι την Τσικνοπέμπτη δεν ήθελαν να πάμε τον περίπατο που είχαμε οργανώσει, αλλά να έρθουν σχολείο χωρίς τσάντες, να στήσουν ηχεία και κονσόλες στην αυλή και να βάλουν μουσική και να χορεύουν. Και να μετρήσει αυτό ως εκδρομή. 
Οι παλιοί καθηγητές συμφώνησαν, συμφώνησα κι εγώ, είχε ξαναγίνει μου είχαν πει και είχαν πάει όλα καλά, τα παιδιά το οργάνωσαν τέλεια.

Την ξεσηκώσανε την γειτονιά εκείνη την Πέμπτη. Κι όταν μετά από κάνα δίωρο άκουσα την γνωστή μελωδία, είπα "δεν μπορεί" και πήγα στο τζάμι. Τραγουδούσαν δυνατά σαν να μην υπήρχε αύριο, ιδρωμένα από το χοροπήδημα κι ας είχε λίγη ψύχρα, είχαν βάλει στην παύση όλα όσα τους άγχωναν και τους κυνηγούσαν, ζούσαν εκείνη και μόνο την στιγμή, χαρούμενα ανάμεσα στους συμμαθητές τους σε μια αυλή στο κέντρο της πόλης και δεν το πίστευα, είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που ήμουν στην ηλικία τους και το βάζαμε τέρμα. Tο ακούν ακόμη;
Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, αλλά είχε δίκιο.
Το λιωμένο παγωτό υπάρχει για να μπορείς να γίνεις ξανά 16 χρονών για 4 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα.

Αύριο θα γυρνούσαν από την τριήμερή τους.
Κι όμως είναι ακόμα εδώ.

29/1/20

Not old*

Η ενήλικη ζωή ενίοτε είναι λίγο χάλια.
Δηλαδή οκ,  μπορείς να γυρίσεις ό,τι ώρα θέλεις σπίτι αλλά δεν αντέχεις και πολύ μετά τις 22.00, η δουλειά έχει μια τάση να μαζεύεται ακριβώς τις εβδομάδες που δεν θέλεις, χάνεις σχεδόν πάντα το αστικό για τρία (03) λεπτά, οι προθεσμίες είναι ασφυκτικές, οι ηλίθιοι τριγύρω σου πολλαπλασιάζονται, η ανοχή σου συρρικνώνεται και άλλα τέτοια χαριτωμένα. 

Αλλά υπάρχει η jazz, για να ακούς μέχρι να έρθει το επόμενο αστικό.
Και εκείνο το απαλό μωβ τα ξημερώματα, όταν ξυπνάς νωρίτερα απ' όλους.
Και οι φίλοι σου, που σου κάνουν δώρο για τα γενέθλια σου ένα βιβλίο που δεν θα αγόραζες ποτέ μόνη αλλά μάλλον θα σου αρέσει, σου φέρνουν τρεις νοστιμότατες τάρτες για να σβήσεις κεράκια, σε αγκαλιάζουν, σε φιλάνε, σου εύχονται τα καλύτερα και κυρίως δεν τους περνάει καν από το μυαλό να στραβομουτσουνιάσουν που δεν θεώρησες απαραίτητο να κλείσεις τραπέζι στο μαγαζί που είχατε ραντεβού Παρασκευή βράδυ, στο κέντρο της πόλης.
Και εξακολουθούν να σε θεωρούν υπόδειγμα οργάνωσης και αξιοπιστίας ακόμα και μετά από αυτό.

Τελικά οι ενήλικες φιλίες είναι καλός λόγος να μεγαλώσεις. 

* just older

31/12/19

2020*

Η γιαγιά μου έχει αρχές άνοιας. Που σημαίνει οτι αρκετά συχνά πέφτει σε λούπα: πάω να την δω δυο ώρες και μπορεί να μου διηγηθεί την ίδια ιστορία πέντε φορές χωρίς να θυμάται οτι μου την έχει ήδη πει. Εκεί καταλαβαίνεις τι έχει μείνει τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα στην ψυχή και στο μυαλό του καθενός που τίποτα δεν μπορεί να το ξεριζώσει.

Νομίζω πως αυτό θα ευχηθώ για όλους μας: όταν γίνουμε πολύ πολύ γέροι και έχουμε αρχές άνοιας, τα πράγματα που θα αφηγούμαστε σε λούπα να είναι πράγματα χαρούμενα. Να έχουμε βάλει μέσα μας βιβλία, τραγούδια, ξενύχτια, διακοπές, επιτυχίες κι αυτά να θυμόμαστε και να διηγούμαστε ξανά και ξανά και ξανά και να μην καταλαβαίνουμε γιατί ο απέναντί μας έχει αυτό το ελαφρώς βαριεστημένο ύφος και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό και την χαρά μας.

Καλή μας χρονιά και καλή μας δεκαετία.

*δε λέω, είναι στρόγγυλο, είναι συμμετρικό, είναι ωραίο, αλλά η γραμμούλα του 1 που έπρεπε να βάζω τόσα χρόνια θα μου λείψει!

29/6/19

Επιλογές.

Ξεβάφομαι.
Περνάω το βαμβάκι από όλο μου το πρόσωπο μέχρι να φύγουν όλα τα φτιασίδια και να μείνω μόνο εγώ.
Και; Για πες τώρα που μείναμε οι δυο μας, ήταν μια καλή χρονιά;
Τι κρατάς και τι αφήνεις σε τέτοιες ερωτήσεις;

Κρατάω τον καινούριο διευθυντή μου, που με ρωτούσε κάθε τόσο άμα είμαι καλά στο νέο μου σχολείο.
Κρατάω τα μηνύματα των μαθητών μου από το παλιό σχολείο, που μου λένε πως τα πήγαν καλά στις εξετάσεις και με ευχαριστούν για όσα έκανα.
Κρατάω εκείνη την ζεστή μέρα που γυρνούσα από το σχολείο με τα ακουστικά στα αυτιά και τρεις μαθήτριές μου μου φώναζαν και μου κουνούσαν τα χέρια από την απέναντι μεριά του δρόμου και ήρθαν και με αγκάλιασαν και με φίλησαν πριν συνεχίσουν για να πάρουν το αστικό για την θάλασσα.
Κρατάω την παραγγελία - σιδηρόδρομο της Μαρίας, που μου την είχε γράψει σε χαρτάκι για να την θυμάμαι κάθε φορά που της έπαιρνα καφέ και την φύλαξα στο πορτοφόλι μου.
Κρατάω αυτούς που νοιάστηκαν. Και δεν ήταν λίγοι.
Κρατάω τα γέλια, τις βόλτες, τα μάι τάι, τα τζιν τόνικ, τις ατελείωτες ομαδικές συζητήσεις στο τσατ, τις σειρές, τα βιβλία που πέφταν πάνω στα μούτρα μου γιατί επέμενα να τα διαβάζω το βράδυ μέχρι τελικής πτώσης (κάπου 22.45 δηλαδή).
Κρατάω ένα πρόβλημα υγείας που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ χειρότερα.
Κρατάω κι έναν θυμό για την πρώην διευθύντρια μου, την υστερική, την κομπλεξική, την εγωίστρια, την όχι δίκαιη, την  πονηρή εκεί που την συμφέρει.

7 - 1.

Διαλέγω να κρατήσω πως ήταν μια καλή χρονιά.


20/5/19

A Game of Thrones (διάβαστε ελεύθερα, μη φοβάστε!)

Ανήκω κι εγώ στην σπαστική εκείνη κατηγορία που διάβασε τα βιβλία πολύ πριν την σειρά, είχε περάσει ατελείωτα βράδια να συζητάει θεωρίες για το ποια ήταν η μαμά του Jon Snow, χάρηκε όταν κυκλοφόρησε η φήμη οτι μια εταιρεία αγόρασε τα δικαιώματα για να γυρίσει την ομώνυμη σειρά και ε, γκρίνιαξε σε κάποια σημεία γιατί θα μπορούσαν κάποια πράγματα να είχαν γυριστεί αλλιώς για να είναι πιο κοντά στα βιβλία.

Εμένα μου άρεσε ο τελευταίος κύκλος. Τα πιο αγαπημένα μου επεισόδια είναι από παλιότερους αλλά και πάλι. Πολλή γκρίνια γενικά για τον τελευταίο κύκλο. Τις τελευταίες Παρασκευές περιμένουμε να μαζευτούμε για να πούμε για το Game of Thrones, δηλαδή οι 2 να θάβουν ασύστολα τον 8ο κύκλο, εγώ να υπερασπίζομαι τα σημεία που μου άρεσαν και η καημένη η 4η να κοιτάει το κινητό της για να μην ακούσει κανένα σπόιλερ. Τα είδε όμως μαζεμένα και την Παρασκευή που μας έρχεται θα είμαστε 2 - 2 στο γκεϊμθρονικό ξεκατίνιασμα.

Χάζευα πολλές θεωρίες στο reddit, πολλές γνώμες και απόψεις.
Χθες έπεσα πάνω σε ένα thread που έλεγε κάποιος οτι είναι πολύ λυπημένος γιατί ο καλύτερος του φίλος, που είχαν ξεκινήσει να το βλέπουν μαζί, πέθανε πριν έναν χρόνο και τώρα θα καθήσει να δει το τελευταίο επεισόδιο μόνος του και ο φίλος του δεν θα μάθει ποτέ το τέλος. Ένας άλλος έγραψε οτι πήγε το πρόσφατο (τότε) επεισόδιο να το δει με τον μπαμπά του στην τηλεόραση του νοσοκομείου αλλά ο μπαμπάς του είπε να το κρατήσει να το δούνε στο σπίτι - δεν το είδε ποτέ. Σε έναν άλλον έλειπε η μαμά του, που κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιο την ώρα που έβλεπε την σειρά έδειχνε  γυμνές σκηνές και ντρεπότανε.
Κι από κάτω γράψανε κι άλλοι πολλοί, για γονείς, αδέρφια, παιδιά, φίλους που αγάπησαν τα βιβλία και / ή την σειρά, αλλά δεν πρόλαβαν ποτέ να μάθουν το τέλος. Κι όλοι αυτοί οι πολλοί θα έδιναν τα πάντα να δουν αυτόν τον χάλια κύκλο που όλοι κράζουν μαζί με τους αγαπημένους τους. 
Και θα λάτρευαν κάθε λεπτό του.

Γι'αυτό αν δεν σας άρεσε ο τελευταίος κύκλος, μαζευτείτε γύρω από ένα τραπέζι με φαγητό και αλκοόλ και βγάλτε από μέσα σας όλο το ξενέρωμα που ζήσατε, πείτε πώς θα θέλατε να είναι τα πράγματα και πώς θα έπρεπε να είχε καταλήξει η ιστορία. Είναι κάτι που πολλοί θα ήθελαν να ζήσουν και δεν μπορούν.

(Μόνο την μουσική και την φωτογραφία μη μου κακοχαρακτηρίσετε, εκεί θα τα χαλάσουμε!)

30/4/19

Circle of life*

Παρά την γκρίνια της μαμάς μου και γενικότερα σχόλια περί ανάπτυξης της τεχνολογίας δεν πέταξα ποτέ ούτε μία κασέτα μου. Στην τελική ξόδεψα τόσο χρόνο να γράφω τις περισσότερες από το ραδιόφωνο (ενίοτε και να βρίζω τους εκφωνητές που αποφάσιζαν να μιλήσουν στο πιο ωραίο σημείο του τραγουδιού) και ήμουν αποφασισμένη να τις αφήσω ήσυχα στο συρτάρι τους και να ακολουθήσω την εποχή μου όταν και το δεύτερο walkman μου χάλασε. Μετά ήρθαν τα discman και τα mp3 και όλη η ποιότητα και η ευκολία.
Και ήταν ωραία.

Αλλά να που κάπου στην Αμερική, βρέθηκε ένα walkman φτηνό, γιατί εντάξει, δεν ήθελα να δώσω και 80 ευρώ για να ακούσω τις παλιές μου κασέτες. Και άνοιξα το κουτί της πρώτης μου κασέτας ξανά, σε μια κίνηση τόσο γνώριμη για τα χέρια μου. Ήταν σαν να κρατάω την μουσική. Ποιο τραγούδι να άκουγα και μετά να σταμάτησα χωρίς να ξέρω οτι εκείνη ήταν η τελευταία μου φορά για χρόνια; Πήγα να παίξω με τους φίλους μου; Νύσταξα; Με διέκοψε κάτι άλλο; Ήμουν πια πολύ μεγάλη για να ακούω την κασέτα που μου είχε κάνει δώρο η νονά μου στο Δημοτικό;
Έβαλα τυχαία την β' πλευρά και χαμογέλασα όχι όταν άκουσα τις πρώτες νότες, αυτές δεν μου είχαν λείψει, βρίσκεις τα πάντα πια στο youtube, αλλά όταν πίσω από τις γνώριμες νότες, μαζί τους αλλά πιο σιγά άκουσα εκείνο το γρρρρρρ της ταινίας που γυρίζει, μόνιμο χαλί σε όλα τα τραγούδια που άκουγα παλιά, από την πέμπτη Δημοτικού μέχρι και το πρώτο περίπου έτος στο Πανεπιστήμιο.
Και ήταν ωραία.

*Zimmer
Αξεπέραστος. 
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.

21/2/19

Επιβλέπων

Τον θυμάμαι από τότε. Αμφιθέατρο Β, 8 το πρωί, εγώ με την τσίμπλα στο μάτι. 16.5 χρόνια πριν.
Θυμάμαι το αυστηρό βλέμμα. Γεμάτο το αμφιθέατρο και ούτε χρουτς δεν άκουγες.
Ήταν διαφορετικός.
Όχι επειδή δεν ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, όπως το 95% των υπόλοιπων καθηγητών της σχολής.
Επειδή δεν βαριόταν.
Επειδή ήταν τυπικός.
Επειδή δεν ήθελε να έρθει, να μιλήσει 2 ώρες και να φύγει, έκανε ερωτήσεις, απαιτούσε τις απαντήσεις μας για να γίνει διάλογος, για να δουλέψει το μυαλό μας.
Επειδή δεν κόμπαζε για όσα είχε καταφέρει, δεν μας αράδιαζε όλον τον κατάλογο με τις δημοσιεύσεις και τις συνεργασίες που είχε κάνει.
Επειδή σε μια οικογενειοκρατούμενη σχολή, αυτός δεν ήταν ο γιος ή ο γαμπρός κανενός.
Επειδή πολλοί συνάδελφοι του τον ζήλεψαν και τον πολέμησαν και τον μείωσαν αλλά αυτός ποτέ δεν έκανε κάτι ώστε να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους.

Τέσσερα μαθήματα πήρα μαζί του. Το εισαγωγικό, τα δύο της ειδίκευσης και ένα επιλογής. Σχεδόν ένα κάθε χρόνο. Δεν άλλαξε ποτέ σε αυτά τα τέσσερα χρόνια. Κι ενώ άλλοι καθηγητές έβαζαν ακριβώς τα ίδια θέματα σε όλες τις εξεταστικές από κτίσεως κόσμου, εκείνος όχι μόνο δεν έβαζε τα ίδια, άλλαζε και τα βιβλία που έδινε, δεν έμενε στα ίδια, στα παλιά, καινούρια βιβλία έβγαιναν, καινούριες τάσεις στην έρευνα, μας κρατούσε ενήμερους. Κι όταν 9 χρόνια μετά το πτυχίο πήγα να κάνω μαζί του μεταπτυχιακό, πάλι ίδιο τον βρήκα.

Έμαθα πολλά από αυτόν.
Να μην κάνω εκπτώσεις στο μάθημα μου.
Να μην επαναπαύομαι.
Να πηγαίνω την σκέψη των μαθητών μου στα όρια τους.
Να είμαι συνεπής και ξεκάθαρη στο τι ζητάω από αυτούς.
Να τους ζορίζω να κάνουν συνδέσεις που δεν θα έκαναν αλλιώς.
Να είμαι εκεί για αυτούς. Όση άλλη δουλειά κι αν έχω.
Να απαντάω με σοβαρότητα στις ερωτήσεις τους, όσο αφελείς κι αν μου φαίνονται.
Να έχω πάντα να δώσω το κάτι παραπάνω σε όποιον ενδιαφέρεται.
Να δέχομαι τον αντίλογο και να τον κάνω εποικοδομητικό διάλογο.
Να πεισμώνω όταν άλλοι, λιγότερο ικανοί, θέλουν να μειώσουν την δική μου δουλειά.
Να συνεχίζω στον ίδιο δρόμο ακόμα κι όταν δεν έχω πολλούς υποστηρικτές.
Να μην προσπαθώ να εντυπωσιάσω αλλά να εστιάζω στην ουσία.

Δεν έχω ιδέα αν μετά από 4 προπτυχιακά μαθήματα, 1 μεταπτυχιακό μάθημα και την επίβλεψη της διπλωματικής μου μαζί του, έγινα καλύτερη ερευνήτρια.

Σίγουρα όμως έγινα καλύτερη καθηγήτρια.
Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη στέκομαι στην έδρα και στον απέναντι τοίχο είναι εκείνο το αυστηρό βλέμμα, να με επιβλέπει, να απαιτεί από μένα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.
Κι έχω δρόμο ακόμη, γιατί αν αυτός, σχεδόν 17 χρόνια μετά δεν έχει σταματήσει να θέλει να εξελίσσεται, μπορώ κι εγώ.
Γιατί κι αυτό μας το έμαθε.
Να πιστεύουμε στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας και στο τι μπορούμε να καταφέρουμε αν αποφασίσουμε να κοπιάσουμε και να επενδύσουμε σε κάτι.

Επιβλέπων.
Και τότε
και τώρα
και πάντα.

*fun fact: τελικά κόπηκα σε εκείνο το μάθημά του που ήταν 8 το πρωί στο αμφιθέατρο Β. Ήταν και το μόνο μάθημα που χρειάστηκε να δώσω δεύτερη φορά για να πάρω πτυχίο.

16/12/18

Superbia*.

Ένας πολύ βασικός κανόνας όταν είσαι καθηγητής είναι να μην τσιμπάς όταν τα παιδιά σού κατηγορούν έναν άλλον καθηγητή. Τις περισσότερες φορές (σχεδόν όλες) έχουν δίκιο, αλλά γενικά δεν είναι σωστό να ευνοείς τέτοιες συμπεριφορές.

Aλλά τις προάλλες έπρεπε να μπω στο α1 μου, στα μικράκια του γυμνασίου, και να τους πω οτι μετά από 3 μήνες δεν θα τους κάνω πια εγώ ιστορία γιατί με στέλνουν σε άλλο σχολείο. Με έναν τρόπο παρασκηνιακό και ό,τι να'ναι αλλά αυτό δεν τους το είπα.
Και η πρώτη τους αντίδραση ήταν: Μα δεν μπορεί ο τάδε που θα μας πάρει τώρα να κάνει τόσο καλό μάθημα όσο εσείς, ούτε αν μας πάρει η τάδε θα μπορεί.
Και πολύ απλά απάντησα πως όχι, από δω και πέρα όποιος κι αν τους πάρει δεν θα μπορέσει να κάνει το μάθημα όπως το κάναμε ως τώρα. Πολύ απλά, πολύ ειλικρινά, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας. Έτσι το είπα. Και το είπα γιατί ήταν η αλήθεια. Και όταν με βρήκαν τις επόμενες μέρες στον διάδρομο και μου έλεγαν πως χάλια την κάνουνε τώρα την ιστορία, μόνο διαβάζουν από μέσα γραμμή γραμμή, η απάντηση μου απλά, ειλικρινά, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας ήταν και πάλι πως ναι, χάλια την κάνετε και αυτό δεν είναι ιστορία, είναι ανάγνωση γιατί ο καθηγητής σας δεν ξέρει ιστορία.

Ναι, δίδασκα καλά την αρχαία ιστορία. Την αγαπούσα πολύ και την δίδασκα με χαρά και με μέθοδο.
Θα μπορούσα και καλύτερα; Πάντα μπορείς και καλύτερα.
Υπάρχουν καλύτεροι από μένα; Σε εκείνο το σχολείο, όχι.

Για μένα, περηφάνεια.
Για σένα, ποιο το πιο ισχυρό από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα;

25/10/18

Lucky number 8.33

Σήμερα παρουσίασα την διπλωματική μου.
Η μέρα ήταν βγαλμένη από ταινία του Μπουνιουέλ: έκανα την γιορτή της 28ης στο σχολείο, μπήκα στο ταξί σχεδον τρέχοντας, ο σύντομος δρόμος ήταν κλειστός, σε αυτόν που τελικά πήραμε το φανάρι στη βασική διασταύρωση ήταν χαλασμένο, όταν παρουσίαζα ακούγαμε τα μαχητικά αεροπλάνα που έκαναν πρόβες, ένας καθηγητής που μου είναι συμπαθής όσο και οι κατσαρίδες κατσικώθηκε από σπόντα στην παρουσίαση και από το πρωί η Σιθωνία καίγεται (η εργασία μου είναι για την Χαλκιδική).

Αλλά είχα τις ευχές και τις σκέψεις πολλών ανθρώπων μαζί μου, κάποιοι ειχαν έρθει να με δουν κιόλας (και λίγο την πάτησαν γιατί πρεπει τώρα να μου λένε για κάνα μήνα πόσο καλή ήμουν), ο αντιπαθητικός καθηγητής καθησε δίπλα μου και δεν έβλεπα τα μούτρα του και ο καφές που ήπιαμε μετά στο κλασικό μαγαζί που θυμίζει λίγο Ρώμη ήταν υπέροχος.

Δεν την ήθελα την σημερινή μέρα για παρουσίαση, ήθελα μια άλλη που θα ήμουν πιο χαλαρή αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Και γύρισα σπίτι και διαπίστωσα πως ακριβώς δυο χρόνια πριν περίμενα τα αποτελέσματα για να δω αν πέρασα σε αυτό το μεταπτυχιακό. 

Στο τέλος, πάντα κερδίζει ο Μπουνιουέλ! 

3/10/18

Zak.*

Πήγε λέει να πάρει ένα μπουκάλι νερό και δεν τον άφησαν να μπει στο μαγαζί και τον κυνήγησαν κι εκείνος τρόμαξε και πανικοβλήθηκε κι άρχισε να τρέχει. Και μετά άρχισαν να τον χτυπούν και κατέληξε νεκρός.
Σκέψου να πας να αγοράσεις ένα μπουκαλάκι νερό και να αρχίσουν να σε κυνηγούν και να σε χτυπάνε κι εσύ να μην ξέρεις τι κακό έκανες ή γιατί σε χτυπούν.
Και να πεθάνεις.
Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιος φόβος.
Τέτοιος θάνατος.

Ευτυχώς δεν ζούμε σε καμιά Αφρική, ξέρετε, εκεί που κουμάντο κάνουν οι συμμορίες. 

23/9/18

#TolisLovedMaria

Μπορείς να λυπηθείς για τον θάνατο κάποιου που δεν ήξερες; Έχεις αυτό το δικαίωμα οταν ξέρεις οτι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που πραγματικά πονούν και η ζωή τους είναι άνω κάτω εξαιτίας της απώλειας αυτής;

Μαγείρευα νιόκι. Χειροποίητα, με πατάτες βρασμένες που έπρεπε να κρυώσουν καλά για να μην κρατήσουν υγρασία και μετά να πλάσω τα νιόκι και μετά έπρεπε να περιμένω λίγο. Και άνοιξα τον υπολογιστή και ο Απόστολος είχε πεθάνει.

Δεν τον ήξερα. Μόνο ό, τι έγραφε στο τουίτερ ήξερα. Και έγραφε όμορφα, σωστά, εξηγημένα, με χιούμορ και φαντασία και αισιοδοξία. Και δεν στεναχωριόταν που θα πέθαινε, στεναχωριόταν που θα άφηνε μόνη την καλή του. Και ήθελε να μείνει κι άλλο εδώ. Μου φαινόταν ένας άνθρωπος που το άξιζε πέρα ως πέρα, θα έκανε κάτι καλό με την ζωή του, δεν θα την χαράμιζε.

Κάθε φορά που πατάω το χ στον chrome μου βγάζει το άρθρο του Απόστολου, για την ζωή που θα συνεχίσει να ζείται και αφού αυτός φύγει. Και το μόνο πράγμα που ήταν η τελευταία του έγνοια, μη τυχόν η Μαρία του δεν καταλάβει πόσο την αγαπούσε.

Ε, λοιπόν, ναι.
Λυπάμαι που ο Απόστολος δεν ζει.
Κι ας μην τον ήξερα.
Του άξιζε να μείνει κι άλλο εδώ.

Ήταν 23 Σεπτεμβρίου όταν μέσα στα αλεύρια άνοιξα τον υπολογιστή και έμαθα οτι ο Απόστολος είχε πεθάνει. Μαγείρευα νιόκι και περίμενα τον καλό μου να γυρίσει από ταξίδι. Ήταν Κυριακή.
Δεν ξαναμαγειρεψα ποτέ νιόκι από τότε. 

9/7/18

There's a light that never goes out*

Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα παρεκκλησάκι, αυτά τα μικρά δίπλα από τις μεγάλες εκκλησίες που είναι πάντα ανοιχτά, νομίζω καλά καλά ούτε πόρτες δεν έχουν, μετά το δικό μου κερί κάθομαι κι ανάβω και όλα όσα είναι σβηστά.

Χαζή συνήθεια.

Αλλά πάντα σκέφτομαι πως κάθε κεράκι είναι μια σκέψη, ένα ευχαριστώ, μια ευγνωμοσύνη, μια συγγνώμη, μια ευχή, μια αγωνία, μια παράκληση, ένα δάκρυ ή ένα χαμόγελο.
Είναι 3 δευτερόλεπτα από τον χρόνο κάποιου, 3 δευτερόλεπτα που κάποιος κοίταξε πέρα από το Εγώ του και παρακάλεσε για κάτι ή είπε ευχαριστώ.

Γι'αυτό κι εγώ, χαζή ξεχαζή αυτή η συνήθεια, κάθομαι πάντα και ανάβω ένα ένα όλα τα σβηστά κεράκια. 
Γιατί η σκέψη
το ευχαριστώ
η ευγνωμοσύνη
η συγγνώμη
η ευχή
η αγωνία
η παράκληση
το δάκρυ και 
το χαμόγελο κάποιου
είναι πράγματα που αξίζει να μένουν αναμμένα, να μας δείχνουν τον δρόμο, να μας διδάσκουν, να μας πεισμώνουν.
Να μας πηγαίνουν μπροστά.

*Smiths. Τι άλλο.

5/6/18

Summer is on

Κάτι παιχνίδια είναι πεταμένα το πάτωμα.
Στην ντουλάπα είναι μια στοίβα καθαρά ρούχα που πρέπει να μπουν στα ράφια και στα συρτάρια.
Οι κατσαρόλες είναι άπλυτες.
Τα πιάτα επίσης.
Πρέπει να πλύνω τουλάχιστον την μία κατσαρόλα για να ετοιμάσω τον αρακά για αύριο για να πάρουν τα μικρά στο σχολείο.
Επίσης πρέπει να ψήσω και την πίτα για να πάρουν τα μικρά στο σχολείο.
Ήμουν όλη μέρα το δρόμο, μέσα στην ζέστη, πήρα 3 αστικά και 1 ταξί, ανεβοκατέβηκα σκάλες,  έγραψα χιλιόμετρα περπατήματος, ο ιδρώτας στάζει και κανονικά θα έπρεπε να είμαι μέσα στην μπανιέρα, να ρίχνω το νερό για να φύγει η μέρα από πάνω μου.
Α, ναι, έχω και 17 γραπτά έκθεσης να διορθώσω.

Αλλά.

Αλλά είναι 5 Ιουνίου κι έριξε τόσες σταγόνες βροχής όσες έπρεπε για να σηκωθεί όλη η ζέστη από τα τσιμέντα και όσο να πεις οι ρυθμοί έχουν πέσει,
κατεβάσαμε ταχύτητα,
χαλαρώσαμε,
και ναι, όλα, όλα μα όλα μπορούν να περιμένουν 15 λεπτά.

Όσο θέλει δηλαδή να κατέβει ένα ποτήρι τεκίλα πορτοκάλι στο μπαλκόνι.

Χελόου Τζουν, που λένε όλοι και στα σόσιαλ.

11/4/18

Au revoir là-haut

- Κυρία άμα γίνει πόλεμος και γυρίσουμε πίσω, ε, δεν θα μας πουν μετά "δώστε και Πανελλήνιες", θα μπούμε όπου θέλουμε, σωστά;

Άνοιξα το στόμα μου να πω κάτι, το μετάνιωσα, χαμογέλασα λίγο και είπα:
- Ναι, Άγγελε. Λογικά θα σας πουν να περάσετε όπου θέλετε.

Δυο μέρες πριν είχα ανακαλύψει οτι ένα πολύ καλό βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά, πικρό κι αληθινό, έγινε ταινία.

Το έψαξα στην βιβλιοθήκη μου και στο οπισθόφυλλο διάβασα για την πλοκή πως δυο στρατιώτες μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο "θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν σε μια Γαλλία που ξέρει να δοξάζει τους νεκρούς της, δεν μπορεί όμως να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτούς που της χάρισαν τη νίκη".

Τελευταίο μάθημα μαζί τους πριν το Πάσχα και όχι, δεν είχε καθόλου ανάγκη ο Άγγελος άλλο ένα κήρυγμα για την ασχήμια του πολέμου από κάτι που ειπώθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου. 
Άλλωστε βαθιά μέσα του το ξέρει πως προτιμά να διαβάσει Μαθηματικά από το να ρισκάρει να ζήσει έναν πόλεμο γιατί στην Λογοτεχνία διαπίστωσε πως όσοι τον έζησαν και επέζησαν τον περιγράφουν ως κάτι που απέχει χιλιόμετρα από τα ένδοξα εμβατήρια που ακούμε στις γιορτές. Κι ας κοιμάται μερικές φορές γιατί έχουμε πρώτη ώρα.

3/4/18

Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά τον πόθο του ξετρέχει*

H φιλοσοφική σχολή δεν φημίζεται στις μέρες μας για την σίγουρη επαγγελματική της αποκατάσταση.
Και μια ανοργανωσιά σε κάποια θέματα τα έχει.
Και όταν λες οτι σπουδάζεις σε τμήμα της φιλοσοφικής, όλοι σε κοιτούν με ένα ύφος οτι τζάμπα σπουδάζεις κι αυτό που σπουδάζεις είναι άχρηστο στις μέρες μας.
Και τα σκαλοπάτια έξω από το παλιό κτίριο έσπασαν κι ένας Θεός ξέρει πότε (και αν) θα τα φτιάξουν.

Αλλά κοπελιά, εσύ, εσύ που την προηγούμενη Πέμπτη ορκίστηκες και στεκόσουν με τόσο καμάρι έξω από την παλιά φιλοσοφική, πάνω στα σπασμένα σκαλοπάτια, με το καλό σου φουστάνι και τα στρασάκια στα μαλλιά και τα λουλούδια στο χέρι κι έβγαινες φωτογραφίες με τους φίλους σου, μην αφήσεις ποτέ κανέναν και τίποτε να μειώσει την αξία του κόπου που κατέβαλες για να κατακτήσεις κάτι. 
Μην αφήσεις 
ποτέ 
κανέναν 
και τίποτε 
να σου κλέψει εκείνο το μεγάλο, περήφανο χαμόγελο σου.

*εις την αρχή α βασανιστεί, καλό το τέλος έχει.

23/2/18

Το μυστήριο του Ροκιντάουν

Εδώ και αρκετά χρόνια, όταν διαβάζω, διαβάζω αστυνομικά βιβλία.
Προσπαθούσα τις προάλλες να σκεφτώ ποιο ήταν το πρώτο αστυνομικό που διάβασα και ξεκίνησα αυτό το τρενάκι αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Νομίζω ήταν ο Αττιά.

Και μετά άνοιξε ένα χαρούμενο συρτάρι του μυαλού μου και ξεχύθηκαν τόσοι τίτλοι:

Το μυστήριο του Ροκιντάουν λοιπόν.
Με το μπλε εξώφυλλο που δείχνει ένα παιδί με μια μαϊμού στην πλάτη να κρατιέται σε μια κλειστή σιδερένια πόρτα και στα πόδια του να κυλάνε νερά.
Το θυμόμουν ακόμα, με κάθε μικρή του λεπτομέρεια, πριν το ψάξω για να το δείξω εδώ.

Το μυστήριο του Ροκιντάουν.
Το πρώτο μου αστυνομικό ήταν κάπου στα 10 - 11 και 20 κάτι χρόνια μετά δεν ξέρω γιατί απορώ που αγαπώ τόσο την αστυνομική λογοτεχνία.

19/2/18

Άσπρο και ροζ.

Κι αν οι ανθισμένες αμυγδαλιές καταμεσής του Φεβρουαρίου δεν είναι μια ιστορία αγάπης αλλά μια ιστορία επανάστασης στα κρύα του χειμώνα;
Κι αν είναι η ιστορία ενός μικρού παιδιού που βαρέθηκε να νυχτώνει από τις 17.00 και θέλει να βγει να παίξει;
Κι αν είναι η ιστορία μιας κοντομάνικης μπλούζας που δεν αντέχει να είναι άλλο στο συρτάρι;
Κι αν τελικά οι χειμωνιάτικοι αγέρηδες δεν έδιωξαν όσα μας στεναχωρούν και μας θυμώνουν και τα χοντρά μπουφάν μας δεν μας προστάτεψαν όσο θα θέλαμε από τα παράλογα τριγύρω μας και ο ανοιξιάτικος ήλιος μας στέλνει σημάδια πως δεν αργεί πολύ ακόμη;

2/2/18

Τις πταίει;

Έχω έναν μαθητή που είναι αδύναμος.
Αλλά διαβάζει, προσπαθεί και κάνει τεράστια προσπάθεια για να τα πάει καλά στις πανελλήνιες.
Θέλει να περάσει Νομική.
Το πιο πιθανό είναι να μην τα καταφέρει γιατί είναι αρκετά αδύναμος για να βγάλει τόσο μεγάλο βαθμό.
Δεν του κόβω τα φτερά όμως. Ούτε εγώ ούτε οι άλλοι καθηγητές που τον έχουν στα πανελλαδικά μαθήματα. Του δίνουμε πολύ κουράγιο, επικροτούμε την προσπάθεια, διορθώνουμε τα λάθη.

Ούτε λίγο ούτε πολύ η μαμά του είπε οτι ο τρόπος που κάνω το μάθημα θα του στερήσει το άριστα των πανελληνίων. Γιατί εγώ τους λέω να γράψουν κάποια πράγματα με τον τρόπο Α ενώ ο τρόπος Β ίσως σε κάποια βαθμολογικά κέντρα πάρει το πολύ 3/100 παραπάνω.

3/100.

Σε κάποια βαθμολογικά κέντρα (στο δικό μου να φανταστείτε, οι δύο τρόποι βαθμολογούνται ακριβώς το ίδιο).

Το παιδί έχει δυσαριθμησία και δεν μπορεί να θυμηθεί ημερομηνίες.
Κάνω ιστορία.

Όλοι έχουμε αδυναμίες. 
Αν τις κοιτάξουμε κατάματα και τις παραδεχτούμε θα γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Αν τις κοιτάξουμε κατάματα και κατηγορήσουμε την δουλειά του άλλου θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε ανθρώπους που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, που ενοχοποιούν την αποτυχία, που κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, που κατηγορούν πρώτα οτιδήποτε άλλο, που δαιμονοποιούν και θεοποιούν κατά το συμφέρον τους, που ψάχνουν δεκανίκια και δεν στηρίζονται στις δυνάμεις τους.

24/11/17

Εκατό.

Δεν είμαι παιδί του blogging - boom. Δεν είχα καν ίντερνετ τότε. Διάβαζα κάποια κείμενα από λίγους φίλους αλλά ως εκεί. Ακόμα διαβάζω τα παλιά κείμενα μερικών κι ας έχουν πάψει να γράφουν εδώ και πολλά χρόνια ( παλιοί μου φίλοι που είχατε μπλογκς, αν μπαίνετε στα στατιστικά σας και βλέπετε ένα άκυρο χιτ πότε πότε, εγώ είμαι!).

Είμαι παιδί που έγραφα σε τετράδια. Σε περιθώρια βιβλίων. Σε αποδείξεις στα στέκια που σύχναζα. Στο πίσω μέρος από τις ετικέτες των κασετών. Καμιά φορά έγραφα τις λέξεις μέσα στο μυαλό και τις άφηνα εκεί.

Από τον Ιούλιο του 2009 δεν σκέφτηκα στιγμή να σταματήσω να γράφω εδώ. Πέρασαν μήνες μεγάλης σιωπής, αλλά δεν ήταν ποτέ σιωπές εγκατάλειψης.

Όλα αυτά τα λέω γιατί τις προάλλες διαπίστωσα πως είχα 99 αναρτήσεις και η επόμενη θα ήταν η εκατοστή.

100 μήνες. 100 αναρτήσεις. Κατά λάθος βγήκαν έτσι στρόγγυλες. Πολλές; Λίγες; Δεν έχει σημασία. Αν έμαθα κάτι από τότε που έπιασα πρώτη φορά μολύβι για να γράψω στο χαρτί όσα βλέπω, όσα ακούω και όσα νιώθω, είναι οτι τις λέξεις δεν μπορείς να τις πιέσεις.

Μπλογκάκι μου, χρόνια μας πολλά :)

7/11/17

No regrets

Πάντα ήθελα να φάω μόνη σε ένα εστιατόριο.
Το να κατεβαίνεις Αθήνα για συνέδριο είναι μια εξαιρετική αφορμή.

Θα πήγαινα σε εκείνο το λίγο γκουρμέ που είχα μπανίσει εδώ και καιρό, θα έπαιρνα ένα πιάτο, ένα ορεκτικό, ένα γλυκάκι στο τέλος και θα έπινα δυο ποτήρια κρασί, θα παρατηρούσα τους ανθρώπους τριγύρω, ίσως έριχνα και καμιά ματιά στο βιβλίο μου.

Κατέληξα να βουτάω μπριζολάκια σε μια ευχάριστα καυτερή πάπρικα, να ακούω για ένα ταξίδι στην Ν. Υόρκη, να ανταλλάσσω ιστορίες για περίεργα αφεντικά και μετά να στηρίζομαι σε ένα ψηλό τοιχάκι του πάρκου Σταύρος Νιάρχος για να δω πού φτάνει το υπέροχα φωταγωγημένο ποτάμι.

Γιατί οι καινούριες εμπειρίες είναι ωραίες, αλλά όταν έχεις ένα μόνο βράδυ ελεύθερο και πρέπει να διαλέξεις, οι παλιοί φίλοι είναι καλύτεροι.

29/10/17

Αλλαγή ώρας.

Μια ώρα παραπάνω ύπνος λοιπόν χθες - την οποία θα ξεπληρώσουμε τον Μάρτιο και θα γκρινιάζουμε.
Μια ώρα λιγότερο φως το απόγευμα.

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι τον χειμώνα είναι πιο αληθινοί - όχι τόσο με τους άλλους, όσο με τον εαυτό τους. Ο χειμώνας δεν είναι η εποχή του φαίνεσθαι, δεν κυνηγάει την προβολή. Είναι χουχουλιάρικος, εσωστρεφής, κοιτάς έξω από το τζάμι στις 5 το απόγευμα κι έχει ήδη νυχτώσει και καταλήγεις να κοιτάς στα μάτια την αντανάκλαση του εαυτού σου. Ο χειμώνας τους σπρώχνει όλους σε μια ανασκόπηση, σε ένα ανασκούμπωμα, σε μια παύση σαν χειμερία νάρκη που αν γίνει σωστά, η άνοιξη θα σε βρει λίγο διαφορετικό, λίγο καλύτερο, λίγο πιο ολοκληρωμένο.

Αλλαγή ώρας λοιπόν.
Κρύο και πουλόβερ και κασκόλ και παρδαλά γάντια και ζεστές σοκολάτες και χουχούλιασμα στον καναπέ και βροχές κι αν είσαι τυχερός και χιόνι, μελομακάρονα σε λίγο καιρό και λαμπάκια παντού, κόκκινες μύτες και γυαλιά που θολώνουν όταν μπαίνεις στο μαγαζί να βρεις τους φίλους.

Αλλαγή βάρδιας.

Ήρθε ο καιρός για εμάς, τα παιδιά του χειμώνα, για μας τους ανώμαλους που αγαπούμε αυτή την εποχή όσο τίποτε άλλο, όχι γιατί είμαστε μονόχνωτοι αλλά γιατί ξέρουμε οτι η άνοιξη είναι λίγο πιο όμορφη όταν έχεις ευχαριστηθεί κάθε μέρα του χειμώνα πριν από αυτήν.