Εννοείται θα πάω να ξαναδω τον Τιτανικό στον κινηματογράφο.
Όχι για την ταινία. Την ξέρω απ'έξω. Την μουσική, τις ατάκες, τα ρούχα, τα πάντα.
Θα πάω και θα ψάξω στην αίθουσα τον 12χρονο εαυτό μου. Τι ακριβώς θα του πω δεν ξέρω αλλά θα έδινα τα πάντα για να τον ξαναδώ εκεί, καθισμένο με τις φίλες του, να γελάει με τα σιδεράκια στα δόντια και να μην χορταίνει τον Λενονάρντο ντι Κάπριο στην τεράστια οθόνη.
Τα πάντα.
