Δεν χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες. Ποτέ. Από παιδί. Μου τους δίνανε με χαρά από τα βιβλιοπωλεία πέντε πέντε και προσπαθούσα να τους βάλω στο βιβλίο μου αλλά μου σπάγανε τα νεύρα κι ας ήτανε όλοι τους πανέμορφοι, μου φαινόντουσαν τόσο ξένοι με το βιβλίο μου και με το διάβασμά μου και με μένα.
Πάντα έβαζα για σελιδοδείκτη ό, τι έβρισκα μπροστά μου:
ακυρωμένα εισιτήρια αστικού,
χαρτάκια από καραμέλες,
διαφημιστικές κάρτες από μπυραρίες,
διπλωμένες φωτοτυπίες,
αποδείξεις καφετέριας που χρεώσανε έναν γαλλικό ενώ θα έπρεπε να είναι δύο.