Κάπου αρχές Φλεβάρη το 15μελές είχε φέρει επιστολή στον σύλλογο καθηγητών οτι την Τσικνοπέμπτη δεν ήθελαν να πάμε τον περίπατο που είχαμε οργανώσει, αλλά να έρθουν σχολείο χωρίς τσάντες, να στήσουν ηχεία και κονσόλες στην αυλή και να βάλουν μουσική και να χορεύουν. Και να μετρήσει αυτό ως εκδρομή.
Οι παλιοί καθηγητές συμφώνησαν, συμφώνησα κι εγώ, είχε ξαναγίνει μου είχαν πει και είχαν πάει όλα καλά, τα παιδιά το οργάνωσαν τέλεια.
Την ξεσηκώσανε την γειτονιά εκείνη την Πέμπτη. Κι όταν μετά από κάνα δίωρο άκουσα την γνωστή μελωδία, είπα "δεν μπορεί" και πήγα στο τζάμι. Τραγουδούσαν δυνατά σαν να μην υπήρχε αύριο, ιδρωμένα από το χοροπήδημα κι ας είχε λίγη ψύχρα, είχαν βάλει στην παύση όλα όσα τους άγχωναν και τους κυνηγούσαν, ζούσαν εκείνη και μόνο την στιγμή, χαρούμενα ανάμεσα στους συμμαθητές τους σε μια αυλή στο κέντρο της πόλης και δεν το πίστευα, είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που ήμουν στην ηλικία τους και το βάζαμε τέρμα. Tο ακούν ακόμη;
Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, αλλά είχε δίκιο.
Το λιωμένο παγωτό υπάρχει για να μπορείς να γίνεις ξανά 16 χρονών για 4 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα.
Αύριο θα γυρνούσαν από την τριήμερή τους.
Κι όμως είναι ακόμα εδώ.