Ξεβάφομαι.
Περνάω το βαμβάκι από όλο μου το πρόσωπο μέχρι να φύγουν όλα τα φτιασίδια και να μείνω μόνο εγώ.
Και; Για πες τώρα που μείναμε οι δυο μας, ήταν μια καλή χρονιά;
Τι κρατάς και τι αφήνεις σε τέτοιες ερωτήσεις;
Κρατάω τον καινούριο διευθυντή μου, που με ρωτούσε κάθε τόσο άμα είμαι καλά στο νέο μου σχολείο.
Κρατάω τα μηνύματα των μαθητών μου από το παλιό σχολείο, που μου λένε πως τα πήγαν καλά στις εξετάσεις και με ευχαριστούν για όσα έκανα.
Κρατάω εκείνη την ζεστή μέρα που γυρνούσα από το σχολείο με τα ακουστικά στα αυτιά και τρεις μαθήτριές μου μου φώναζαν και μου κουνούσαν τα χέρια από την απέναντι μεριά του δρόμου και ήρθαν και με αγκάλιασαν και με φίλησαν πριν συνεχίσουν για να πάρουν το αστικό για την θάλασσα.
Κρατάω την παραγγελία - σιδηρόδρομο της Μαρίας, που μου την είχε γράψει σε χαρτάκι για να την θυμάμαι κάθε φορά που της έπαιρνα καφέ και την φύλαξα στο πορτοφόλι μου.
Κρατάω αυτούς που νοιάστηκαν. Και δεν ήταν λίγοι.
Κρατάω τα γέλια, τις βόλτες, τα μάι τάι, τα τζιν τόνικ, τις ατελείωτες ομαδικές συζητήσεις στο τσατ, τις σειρές, τα βιβλία που πέφταν πάνω στα μούτρα μου γιατί επέμενα να τα διαβάζω το βράδυ μέχρι τελικής πτώσης (κάπου 22.45 δηλαδή).
Κρατάω ένα πρόβλημα υγείας που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ χειρότερα.
Κρατάω κι έναν θυμό για την πρώην διευθύντρια μου, την υστερική, την κομπλεξική, την εγωίστρια, την όχι δίκαιη, την πονηρή εκεί που την συμφέρει.
7 - 1.
Διαλέγω να κρατήσω πως ήταν μια καλή χρονιά.
