Κοίταξα έξω από ένα παράθυρο, από εκείνα τα πανέμορφα, τα μεγάλα, που βρίσκονται σε κτίρια που ο βασικός τους ρόλος δεν είναι να κοιτάς έξω από τα παράθυρα.
Eίδα την θάλασσα, μπλε μέχρι να το χορτάσεις και στο τέλος του ματιού να απλώνεται η πόλη, ακριβώς την ώρα που ήλιος του απογεύματος κάνει τα τζάμια των πολυκατοικιών πορτοκαλί.
Και όλα αυτά στα πόδια ενός κοριτσιού που καθόταν στο τσιμέντο, με το backpack αφημένο δίπλα της, ακουστικά στα αυτιά και ένα βιβλίο στα χέρια.
Ήμουν κάποτε αυτό το κορίτσι.
Μου λείπει μερικές φορές.
