Δεν έχω ιδέα αν ο Wong Kar - Wai και ο Alessandro Baricco γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Aλλά πολύ θα ήθελα να καθήσουν ένα βράδυ στο ίδιο τραπέζι για μπύρες κι εγώ απλά να τους ακούω.
Όπως κοιτάς μέσα από ένα σκονισμένο παράθυρο, έτσι και το παρελθόν είναι κάτι που μπορούσε να δει αλλά όχι να αγγίξει.* Βάλθηκε να παρατηρεί την φλόγα που έτρεμε, μικροσκοπική, στο φαναράκι. Και προσεκτικά σταμάτησε το Χρόνο για όλο το χρόνο που επιθυμούσε. Ύστερα δεν ήταν τίποτα να ανοίξει το χέρι του και να δει εκείνο το χαρτί.** "Πού θέλεις να πας;" "Οπουδήποτε θέλεις εσύ να με πάρεις μαζί σου."*** Αυτό θα συνέχισαν να αφηγούνται στην γη του Κέργουολ, ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεχάσει πως ποτέ δεν είσαι αρκετά μακριά από τον άλλον για να μην τον βρεις.****