Ήταν εκείνο το σχολείο στο μακρινό 2010, που το αγάπησα κι ας ήταν όλα τα υπόλοιπα πράγματα χάλια εκείνη την χρονιά σε εκείνο το μέρος. Και στεναχωρέθηκα που την επόμενη χρονιά άλλαξα σχολείο και άφησα τους μαθητές μου.
Μετά ήταν εκείνο το σχολείο το 2011, που ήθελα να μείνω και την επόμενη χρονιά και τα κατάφερα, πόση αγωνία είχα μέχρι να βγει η ανακοίνωση και τι χαρά πήρα όταν όντως έμεινα και δεύτερη χρονιά εκεί...
Μετά ήταν το άλλο σχολείο το 2013, μια από τα ίδια, ξανά αγωνία μέχρι να ανακοινωθεί οτι θα έμενα κι άλλη χρονιά εκεί...
Και τώρα, 2021, μαντέψτε, πάλι τα ίδια, να περιμένω με αγωνία αν θα καταφέρω να μείνω στο ίδιο σχολείο με φέτος, για να μου ζωγραφίζει η Ιωάννα πανοπλίες δίπλα από τις ασκήσεις των αρχαίων, για να μαλώνω τον Θωμά που παίζει τρίλιζα με τον Γιώργο και να μου απαντάνε αφοπλιστικά: "μα αφού δεν μιλάμε", για να μου λέει ο Κωνσταντίνος "αρνητικό" κάθε φορά που ρωτάω αν έχουν απορία και για να κοιτάζω το καταπράσινο βουνό από το παράθυρο του γραφείου στο κενό μου, το οποίο όταν βουλιάζει στην ομίχλη μοιάζει σαν να βγήκε από την μεσαιωνική Σκωτία.