Δεν είμαι παιδί του blogging - boom. Δεν είχα καν ίντερνετ τότε. Διάβαζα κάποια κείμενα από λίγους φίλους αλλά ως εκεί. Ακόμα διαβάζω τα παλιά κείμενα μερικών κι ας έχουν πάψει να γράφουν εδώ και πολλά χρόνια ( παλιοί μου φίλοι που είχατε μπλογκς, αν μπαίνετε στα στατιστικά σας και βλέπετε ένα άκυρο χιτ πότε πότε, εγώ είμαι!).
Είμαι παιδί που έγραφα σε τετράδια. Σε περιθώρια βιβλίων. Σε αποδείξεις στα στέκια που σύχναζα. Στο πίσω μέρος από τις ετικέτες των κασετών. Καμιά φορά έγραφα τις λέξεις μέσα στο μυαλό και τις άφηνα εκεί.
Από τον Ιούλιο του 2009 δεν σκέφτηκα στιγμή να σταματήσω να γράφω εδώ. Πέρασαν μήνες μεγάλης σιωπής, αλλά δεν ήταν ποτέ σιωπές εγκατάλειψης.
Όλα αυτά τα λέω γιατί τις προάλλες διαπίστωσα πως είχα 99 αναρτήσεις και η επόμενη θα ήταν η εκατοστή.
100 μήνες. 100 αναρτήσεις. Κατά λάθος βγήκαν έτσι στρόγγυλες. Πολλές; Λίγες; Δεν έχει σημασία. Αν έμαθα κάτι από τότε που έπιασα πρώτη φορά μολύβι για να γράψω στο χαρτί όσα βλέπω, όσα ακούω και όσα νιώθω, είναι οτι τις λέξεις δεν μπορείς να τις πιέσεις.
Μπλογκάκι μου, χρόνια μας πολλά :)