Η γιαγιά μου έχει αρχές άνοιας. Που σημαίνει οτι αρκετά συχνά πέφτει σε λούπα: πάω να την δω δυο ώρες και μπορεί να μου διηγηθεί την ίδια ιστορία πέντε φορές χωρίς να θυμάται οτι μου την έχει ήδη πει. Εκεί καταλαβαίνεις τι έχει μείνει τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα στην ψυχή και στο μυαλό του καθενός που τίποτα δεν μπορεί να το ξεριζώσει.
Νομίζω πως αυτό θα ευχηθώ για όλους μας: όταν γίνουμε πολύ πολύ γέροι και έχουμε αρχές άνοιας, τα πράγματα που θα αφηγούμαστε σε λούπα να είναι πράγματα χαρούμενα. Να έχουμε βάλει μέσα μας βιβλία, τραγούδια, ξενύχτια, διακοπές, επιτυχίες κι αυτά να θυμόμαστε και να διηγούμαστε ξανά και ξανά και ξανά και να μην καταλαβαίνουμε γιατί ο απέναντί μας έχει αυτό το ελαφρώς βαριεστημένο ύφος και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό και την χαρά μας.
Καλή μας χρονιά και καλή μας δεκαετία.
*δε λέω, είναι στρόγγυλο, είναι συμμετρικό, είναι ωραίο, αλλά η γραμμούλα του 1 που έπρεπε να βάζω τόσα χρόνια θα μου λείψει!