Είχα μια συζήτηση για το past lives τις προάλλες.
- Εμάς που άλλάξαμε πολλά σχολεία και αφήσαμε πίσω πολλούς φίλους, αυτή η ταινία μας πόνεσε λίγο παραπάνω. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις οτι ένα κομμάτι σου πονάει ακόμη, απλά και μόνο γιατί όλα σταμάτησαν απότομα, χωρίς να γίνει κάτι, απλά εσύ έπρεπε να φύγεις.
Κι εκείνο το "τι θα γινόταν αν δεν έπρεπε να φύγω" σε κάνει να βάζεις τα κλάμματα όταν βλέπεις τον Τιτανικό, όχι γιατί πέθανε ο Τζακ, 25 χρόνια περάσανε, το ξεπεράσαμε πλέον, αλλά γιατί θυμάσαι την Βίκη, την διπλανή σου με τα φουντωτά μαλλιά και τα σιδεράκια και το μεγάλο χαμόγελο, που ήσασταν δευτέρα γυμνασίου και ταιριάζατε τόσο πολύ και περνούσατε τόσο καλά, και μιλούσατε με τις ώρες στο τηλέφωνο και πηγαίνατε μαζί σε όλα τα πάρτυ και γράφατε βλακείες σε ένα τετράδιο την ώρα του μαθήματος και μια φορά σας πιάσανε, κι εκεί που όλα τα ωραία της εφηβείας ξεκινούσαν εσύ έπρεπε να φύγεις.
Και μπορεί με την Βίκη να μην μιλούσαμε και να μην κάναμε παρέα τα χρόνια που ακολούθησαν ακόμα κι αν έμενα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.
To κλάμα που έριξε η Γκρέτα Λι στην τελευταία σκηνή, εγώ το κατάλαβα.
Δεν ήταν που έχασε τον wannabe boyfriend της παιδικής της ηλικίας.
Ήταν που έχασε όλες τις ευκαιρίες να ζήσει όσα ήθελε, στην ώρα τους, με τους συνεπιβάτες που αυτή ήθελε. Ήταν που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει όσα ήτανε να ζήσει αν δεν έφευγε.
Λίγο τους ζηλεύω αυτούς που δεν καταλάβανε το past lives.
Είχαν την πολυτέλεια για περισσότερα closures από ψυχολογικά βίαιους αποχωρισμούς.