7/9/21

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο*

Σιχαίνομαι τον ήχο κλήσης του κινητού μου περισσότερο από τον ήχο κλήσης του ξυπνητηριού μου.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά το χτύπημα του τηλεφώνου στο μυαλό μου φέρνει πάντα αναστάτωση και άσχημα νέα. Είναι ίσως που τα καλά νέα τρέχουμε από την χαρά μας να τα μοιραστούμε με εικονίτσες στο βάιμπερ και στις ομαδικές του φουμπού, κανείς δεν σε παίρνει τηλέφωνο για να σου πει καλά νέα.

Προσπάθησα να αλλάξω αυτό το συναίσθημα βάζοντας για ήχο κλήσης ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το μετάνιωσα πριν μισήσω το αγαπημένο μου τραγούδι.

Προς το παρόν έχω βάλει έναν έτοιμο ήχο που είχε το κινητό και θυμίζει λίγο σάλσα, και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την σάλσα οπότε όλα οκ.

Το κακό είναι οτι μέχρι να αποφασίσω ποιον ήχο θα μισήσω, το κινητό χτυπάει και δεν καταλαβαίνω οτι είναι το δικό μου.

Το ακόμα χειρότερο είναι οτι φοβάμαι πως δεν έχουν μείνει καλά νέα και θα μείνω μόνιμα σε μια κατάσταση να παρακαλάω να μην τηλεφωνήσει κανείς.


*αμήν Παναγίτσα μου.