Μπορείς να λυπηθείς για τον θάνατο κάποιου που δεν ήξερες; Έχεις αυτό το δικαίωμα οταν ξέρεις οτι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που πραγματικά πονούν και η ζωή τους είναι άνω κάτω εξαιτίας της απώλειας αυτής;
Μαγείρευα νιόκι. Χειροποίητα, με πατάτες βρασμένες που έπρεπε να κρυώσουν καλά για να μην κρατήσουν υγρασία και μετά να πλάσω τα νιόκι και μετά έπρεπε να περιμένω λίγο. Και άνοιξα τον υπολογιστή και ο Απόστολος είχε πεθάνει.
Δεν τον ήξερα. Μόνο ό, τι έγραφε στο τουίτερ ήξερα. Και έγραφε όμορφα, σωστά, εξηγημένα, με χιούμορ και φαντασία και αισιοδοξία. Και δεν στεναχωριόταν που θα πέθαινε, στεναχωριόταν που θα άφηνε μόνη την καλή του. Και ήθελε να μείνει κι άλλο εδώ. Μου φαινόταν ένας άνθρωπος που το άξιζε πέρα ως πέρα, θα έκανε κάτι καλό με την ζωή του, δεν θα την χαράμιζε.
Κάθε φορά που πατάω το χ στον chrome μου βγάζει το άρθρο του Απόστολου, για την ζωή που θα συνεχίσει να ζείται και αφού αυτός φύγει. Και το μόνο πράγμα που ήταν η τελευταία του έγνοια, μη τυχόν η Μαρία του δεν καταλάβει πόσο την αγαπούσε.
Ε, λοιπόν, ναι.
Λυπάμαι που ο Απόστολος δεν ζει.
Κι ας μην τον ήξερα.
Του άξιζε να μείνει κι άλλο εδώ.
Ήταν 23 Σεπτεμβρίου όταν μέσα στα αλεύρια άνοιξα τον υπολογιστή και έμαθα οτι ο Απόστολος είχε πεθάνει. Μαγείρευα νιόκι και περίμενα τον καλό μου να γυρίσει από ταξίδι. Ήταν Κυριακή.
Δεν ξαναμαγειρεψα ποτέ νιόκι από τότε.