Ζηλεύω τους φωτογράφους κυρίως για την υπομονή τους να αποθηκεύσουν στο μυαλό τους όλες τις τεχνικές πληροφορίες που χρειάζεται για να βγάλουν την σωστή φωτογραφία σε διάφορες συνθήκες.
Μόνο όταν βλέπω φωτογραφίες με βροχή μου φαίνονται όλες λίγες.
Eίναι που τους λείπει η μυρωδιά.
O ήχος.
Η αίσθηση του βρεγμένου ρούχου που κολλάει πάνω σου.
To μαλλί σου που στάζει.
Το "εντάξει, τώρα βραχήκαμε, δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε όμορφοι και υπέροχοι. Τώρα βραχήκαμε, οι άλλοι δεν έχουν τόσες απαιτήσεις από εμάς και οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν λίγο."
Η βροχή είναι ανακουφιστική.
Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά με βρεγμένα μαλλιά και ρούχα βρίσκεις καμιά φορά μια αναπάντεχη ισορροπία.