Επιβλέπων

Τον θυμάμαι από τότε. Αμφιθέατρο Β, 8 το πρωί, εγώ με την τσίμπλα στο μάτι. 16.5 χρόνια πριν.

Θυμάμαι το αυστηρό βλέμμα. Γεμάτο το αμφιθέατρο και ούτε χρουτς δεν άκουγες.

Ήταν διαφορετικός.

Όχι επειδή δεν ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, όπως το 95% των υπόλοιπων καθηγητών της σχολής.

Επειδή δεν βαριόταν.

Επειδή ήταν τυπικός.

Επειδή δεν ήθελε να έρθει, να μιλήσει 2 ώρες και να φύγει, έκανε ερωτήσεις, απαιτούσε τις απαντήσεις μας για να γίνει διάλογος, για να δουλέψει το μυαλό μας.
Επειδή δεν κόμπαζε για όσα είχε καταφέρει, δεν μας αράδιαζε όλον τον κατάλογο με τις δημοσιεύσεις και τις συνεργασίες που είχε κάνει.
Επειδή σε μια οικογενειοκρατούμενη σχολή, αυτός δεν ήταν ο γιος ή ο γαμπρός κανενός.
Επειδή πολλοί συνάδελφοι του τον ζήλεψαν και τον πολέμησαν και τον μείωσαν αλλά αυτός ποτέ δεν έκανε κάτι ώστε να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους.

Τέσσερα μαθήματα πήρα μαζί του. Το εισαγωγικό, τα δύο της ειδίκευσης και ένα επιλογής. Σχεδόν ένα κάθε χρόνο. Δεν άλλαξε ποτέ σε αυτά τα τέσσερα χρόνια. Κι ενώ άλλοι καθηγητές έβαζαν ακριβώς τα ίδια θέματα σε όλες τις εξεταστικές από κτίσεως κόσμου, εκείνος όχι μόνο δεν έβαζε τα ίδια, άλλαζε και τα βιβλία που έδινε, δεν έμενε στα ίδια, στα παλιά, καινούρια βιβλία έβγαιναν, καινούριες τάσεις στην έρευνα, μας κρατούσε ενήμερους. Κι όταν 9 χρόνια μετά το πτυχίο πήγα να κάνω μαζί του μεταπτυχιακό, πάλι ίδιο τον βρήκα.

Έμαθα πολλά από αυτόν.

Να μην κάνω εκπτώσεις στο μάθημα μου.

Να μην επαναπαύομαι.

Να πηγαίνω την σκέψη των μαθητών μου στα όρια τους.

Να είμαι συνεπής και ξεκάθαρη στο τι ζητάω από αυτούς.

Να τους ζορίζω να κάνουν συνδέσεις που δεν θα έκαναν αλλιώς.

Να είμαι εκεί για αυτούς. Όση άλλη δουλειά κι αν έχω.

Να απαντάω με σοβαρότητα στις ερωτήσεις τους, όσο αφελείς κι αν μου φαίνονται.

Να έχω πάντα να δώσω το κάτι παραπάνω σε όποιον ενδιαφέρεται.

Να δέχομαι τον αντίλογο και να τον κάνω εποικοδομητικό διάλογο.

Να πεισμώνω όταν άλλοι, λιγότερο ικανοί, θέλουν να μειώσουν την δική μου δουλειά.

Να συνεχίζω στον ίδιο δρόμο ακόμα κι όταν δεν έχω πολλούς υποστηρικτές.

Να μην προσπαθώ να εντυπωσιάσω αλλά να εστιάζω στην ουσία.

Δεν έχω ιδέα αν μετά από 4 προπτυχιακά μαθήματα, 1 μεταπτυχιακό μάθημα και την επίβλεψη της διπλωματικής μου μαζί του, έγινα καλύτερη ερευνήτρια.

Σίγουρα όμως έγινα καλύτερη καθηγήτρια.

Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη στέκομαι στην έδρα και στον απέναντι τοίχο είναι εκείνο το αυστηρό βλέμμα, να με επιβλέπει, να απαιτεί από μένα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.

Κι έχω δρόμο ακόμη, γιατί αν αυτός, σχεδόν 17 χρόνια μετά δεν έχει σταματήσει να θέλει να εξελίσσεται, μπορώ κι εγώ.

Γιατί κι αυτό μας το έμαθε.

Να πιστεύουμε στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας και στο τι μπορούμε να καταφέρουμε αν αποφασίσουμε να κοπιάσουμε και να επενδύσουμε σε κάτι.

Επιβλέπων.

Και τότε

και τώρα

και πάντα.

*fun fact: τελικά κόπηκα σε εκείνο το μάθημά του που ήταν 8 το πρωί στο αμφιθέατρο Β. Ήταν και το μόνο μάθημα που χρειάστηκε να δώσω δεύτερη φορά για να πάρω πτυχίο.