Αγαπώ πολύ το φεστιβάλ.
Συνήθως δεν βλέπω καμία ταινία.
Αλλά μου αρεσει το πώς η πόλη αλλάζει εκείνες τις ημέρες.
Eίναι το λιμάνι που φωτίζεται, οι πέντε αίθουσες του φεστιβάλ πάντα γεμάτες, οι άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν την προβολή, στριμώχνονται, με το πρόγραμμα στο χέρι κοιτάνε τις ταινίες που έχουνε κυκλώσει για να δουν. Γνωστοί συναντιούνται τυχαία έξω από τις αίθουσες, αν έχουν χρόνο ανάμεσα στις προβολές κάθονται για μια μπύρα, να ανταλλάξουν νέα και να διασταυρώσουν για λίγο τα μονοπάτια τους.
Είναι ο κόσμος στο κέντρο που πληθαίνει, είναι και διαφορετικός θαρρείς, κάθεσαι για έναν καφέ και οι κουβέντες τριγύρω σου είναι για ταινίες και σκηνοθέτες που μπορεί να μην έχεις ακούσει ποτέ αλλά χαίρεσαι να στήνεις λίγο αυτί και να κλέβεις λέξεις, σε τραβάνε έξω από τα όρια της δικής σου γνώσης.
Είναι ο αέρας, είναι η κλισεδιά "η πόλη κινείται στους ρυθμούς του φεστιβάλ" που ισχύει όσο δεν πάει, θέλει όμως να ξέρεις την πόλη, να την αφουγκράζεσαι, να καταλαβαίνεις πότε φοράει τα γιορτινά της, γιατί αυτή η πόλη φοράει τα γιορτινά της τον Νοέμβριο, όχι τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα όλοι μαλώνουν για τον στολισμό και μιζεριάζουν, στο φεστιβάλ κανείς δεν γκρινιάζει, είναι και που έχει φθινοπωριάσει για τα καλά και το τρίπτυχο βροχή - ομίχλη - βαρδάρης της ταιριάζει πολύ και την κάνει απίστευτα κινηματογραφική, κι αν σταθείς βράδυ στην άκρη του λιμανιού και την κοιτάξεις, θα δεις τα φώτα της παραλίας να φανερώνουν την βαριά υγρασία και τα κάστρα μισοβυθισμένα στην ομίχλη και πρέπει να είναι κάποιος πολύ πεζός για να μην σκεφτεί οτι είναι σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου.