Παρά την γκρίνια της μαμάς μου και γενικότερα σχόλια περί ανάπτυξης της τεχνολογίας δεν πέταξα ποτέ ούτε μία κασέτα μου. Στην τελική ξόδεψα τόσο χρόνο να γράφω τις περισσότερες από το ραδιόφωνο (ενίοτε και να βρίζω τους εκφωνητές που αποφάσιζαν να μιλήσουν στο πιο ωραίο σημείο του τραγουδιού) και ήμουν αποφασισμένη να τις αφήσω ήσυχα στο συρτάρι τους και να ακολουθήσω την εποχή μου όταν και το δεύτερο walkman μου χάλασε. Μετά ήρθαν τα discman και τα mp3 και όλη η ποιότητα και η ευκολία.
Και ήταν ωραία.
Αλλά να που κάπου στην Αμερική, βρέθηκε ένα walkman φτηνό, γιατί εντάξει, δεν ήθελα να δώσω και 80 ευρώ για να ακούσω τις παλιές μου κασέτες. Και άνοιξα το κουτί της πρώτης μου κασέτας ξανά, σε μια κίνηση τόσο γνώριμη για τα χέρια μου. Ήταν σαν να κρατάω την μουσική. Ποιο τραγούδι να άκουγα και μετά να σταμάτησα χωρίς να ξέρω οτι εκείνη ήταν η τελευταία μου φορά για χρόνια; Πήγα να παίξω με τους φίλους μου; Νύσταξα; Με διέκοψε κάτι άλλο; Ήμουν πια πολύ μεγάλη για να ακούω την κασέτα που μου είχε κάνει δώρο η νονά μου στο Δημοτικό;
Έβαλα τυχαία την β' πλευρά και χαμογέλασα όχι όταν άκουσα τις πρώτες νότες, αυτές δεν μου είχαν λείψει, βρίσκεις τα πάντα πια στο youtube, αλλά όταν πίσω από τις γνώριμες νότες, μαζί τους αλλά πιο σιγά άκουσα εκείνο το γρρρρρρ της ταινίας που γυρίζει, μόνιμο χαλί σε όλα τα τραγούδια που άκουγα παλιά, από την πέμπτη Δημοτικού μέχρι και το πρώτο περίπου έτος στο Πανεπιστήμιο.
Και ήταν ωραία.
*Zimmer.
Αξεπέραστος.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.