One day you'll breath again - without any heaviness

Δεν πειράζει αν έχεις σπάσει σε χίλια κομμάτια.

Δεν πειράζει αν δεν έχεις κουράγιο να σε κολλήσεις.

Σημασία έχει να υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω σου με ένα κουτί στα χέρια να μαζεύουν ό,τι καταρρέει από σένα.

Κι όταν έρθει η ώρα θα βάλουν σε αυτό το κουτί έναν υπέροχο φιόγκο και θα σου το δώσουν στα χέρια για να φτιάξεις τον υπέροχο, καινούριο εαυτό σου.

Αλλαγή ώρας

Μια ώρα μπροστά.

Μια ώρα πιο κοντά σε ό,τι μας περιμένει στον ορίζοντα.

What a strange time to feel alive*

Είμαι κάτω από την κουβέρτα, ακούω inxs, διαβάζω το βιβλίο που πήρα από την Άννα και πίνω ουίσκυ γιατί το τζιν το ξέχασα στο σπίτι της Μαριάννας.

Και η ζωή μου είναι ένα χάος, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να προκύψει αύριο, το μόνο σίγουρο είναι το πάρτυ του Σαββάτου και το μαύρο φόρεμα της Ρώμης, αλλά δεν πειράζει.

Γιατί τώρα ακούω inxs, φέρνω το ποτήρι στα χείλη και τα μάτια στις σελίδες και είμαι εγώ, όσο εγώ δεν ήμουν εδώ και πολύ, πολύ καιρό.

Για απόψε είναι αρκετό.

*I'm on the edge of tomorrow

Χρώματα και λέξεις

Θα σου δώσω μια φωτογραφία.

Ένα κάδρο και ίσιες γραμμές.

Μόνο γκρι, να βάψεις την θάλασσα όποια απόχρωση του μπλε θέλεις

και να πετάξεις στον ουρανό και κόκκινο και ροζ και πορτοκαλί 

κι ένα παγκάκι άδειο στην άκρη, να φανταστείς ό,τι ανθρώπους θέλεις και να φτιάξεις ιστορίες.

Επειδή (σε) είδα.

Σε μερικούς ανθρώπους βλέπεις εύκολα πίσω από τις κρυστάλλινες, καλογυαλισμένες βιτρίνες τους.

"Χαζεύω την ασπρόμαυρη φωτογραφία σου. Χαμός από κάτω στα σχόλια. Και καλά κάνουν να σου πω. Και γαμώ τις φωτογραφίες.

Η δική μου πρώτη σκέψη πάλι: "Καλέ δεν είναι αυτός, δεν του μοιάζει"

Όπως και σε όλες σου τις φωτογραφίες,

φοράς γυαλιά,

δεν γελάς,

φοράς κράνος ή σκούφο.

Εγώ πάλι θυμάμαι 

τα μικρά μάτια και 

το χαμόγελο και 

τα αραιά μαλλιά.

Χαμογελάω λοξά.

Ναι, 

τα μικρά μάτια και 

το χαμόγελο και 

τα αραιά μαλλιά.

Κι εκείνη η κίνηση που κάνεις συνέχεια να ξύνεις λίγο το μάγουλό σου.

Οι ανασφάλειες που κρύβεις. Με σχεδόν χειρουργική ακρίβεια.

Οι πληγές σου που καμιά φορά ανοίγουν.

Τα πράγματα που σε κυνηγάνε και τρέχεις να τους ξεφύγεις.

Οι ευαισθησίες, που έχεις και είναι πολλές, αλλά τις φανερώνεις τόσο ανακατεμένες με άλλα πράγματα που περνάνε κάτω από το ραντάρ.

Όσα πράγματα έχεις μέσα σου και αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να τα εμπιστευτείς σε κάποιον.

Τα σπασμένα κομμάτια σου, που καμιά φορά σε κόβουν.

Αυτά που πιστεύεις οτι είσαι, αυτά που δείχνεις οτι είσαι κι αυτά που όντως είσαι.

Οι ισορροπίες που παλεύεις να βρεις. Ακόμα.

Όσα θυμάσαι και σε πονάνε. Α κ ό μ α.

Όσα ψάχνεις τριγύρω σου για να εκφράσουν το μέσα σου.

Οι φόβοι.

Όσα από το παρελθόν σε θυμώνουν.

Αυτά που θέλεις αλλά δεν έρχονται.

Η ματαίωση.

Η μοναξιά, που ποτέ κανένας σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα μάθει μέχρι πού ήταν επιλογή του και πότε έμαθε με αυτήν αναγκαστικά.

Ναι. Τα μικρά μάτια και το χαμόγελο και τα αραιά μαλλιά και όλα τα άλλα μικρά κομμάτια σου που είδα - σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα, σε μια λέξη, σε έναν δισταγμό, σε έναν αναστεναγμό, σε ένα ψέμα, σε μια υπεκφυγή, σε μια παραδοχή, σε μια υπερβολή, σε μια απόσταση. 

Όχι για εξώφυλλο περιοδικού και εξάρσεις λατρείας που θα συντηρήσουν το κομμάτι σου που ψάχνει επιβεβαίωση και φασαρία και χαμό και πυροτεχνήματα προσοχής."

Σε μερικούς ανθρώπους σε μαγνητίζει το σκοτάδι τους, όχι  το φως τους.

Είναι που το κρύψανε καλά κι όμως το είδες εύκολα λες και ήταν φάρος, λες και ήταν το τεράστιο αυγουστιάτικο φεγγάρι σε ουρανό χωρίς σύννεφα, λες και ήταν το κόκκινο φανάρι πάνω στο βρεγμένο τζάμι της μηχανής, τα φώτα της πόλης όταν τα κοιτάς βράδυ από ψηλά, η φωτεινή λωρίδα της φυσούνας του αεροπλάνου στη βραδινή προσγείωση.

Τόσο εύκολα.

Τόσο εκεί

τόσο φανερά 

κι όμως 

πόσοι προσπέρασαν.

Όλες τις ταλαντώσεις ανά δευτερόλεπτο

Οι άνθρωποι είναι συχνότητες.

Άγνωστο γιατί και πώς, κάποιους τους πιάνεις αμέσως, χωρίς κόπο. Αλλά όχι επειδή είναι προβλέψιμοι.

Βλέπεις μέσα τους με την απλότητα που κοιτάς την θάλασσα ή το ηλιοβασίλεμα και διαπιστώνεις πράγματα που και οι ίδιοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν ή να κρύψουν ή να μη μάθει κανένας.

Βλέπεις μέσα τους λες και είναι διάφανοι. 

Ενώνεις τα κομμάτια τους λες και είναι παιδικό παζλ.

Δεν έχει να κάνει πάντα με αγάπες, σταθερότητες, σχέσεις, χρόνο, εγγύτητα.

Απλά γίνεται.

Αυτοί είναι ο κύβος του Ρούμπικ κι εσύ το κινεζάκι που τους λύνει σε πέντε δευτερόλεπτα.

Μια εικόνα vs χίλιες λέξεις

Μία γυμνή φωτογραφία σου ή χίλιες λέξεις που σε περιγράφουν πίσω από την κρυστάλλινη βιτρίνα σου;

Τι θα προτιμούσες να δει όλος ο κόσμος;

I'll wait for you at home

Ξέρεις καλά πώς πάει.

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από κάτι που είναι μέσα σου.

Μπορείς να βγεις, να πιεις, να χορέψεις, να αφήσεις την δυνατή μουσική να μπει μέσα σου, να πηδήξεις, να τρέξεις, να ταξιδέψεις, να δουλέψεις, να γράψεις, να κάψεις βενζίνη σε πανέμορφα night car rides, να λιώσεις στο πιάνο την waldstein και το τρίτο μέρος της 14ης, χίλια "να" μπορείς να κάνεις.

Όσα σε βαραίνουν κάθονται αναπαυτικά στην πολυθρόνα της καρδιάς σου και σε περιμένουν να γυρίσεις.

Πατσαβούρι

Θυμάμαι τους φοιτητικούς μας καφέδες.

Ατελείωτους.

Με στεναχώριες που τώρα φαντάζουν ασήμαντες αλλά τότε φάνταζαν τεράστιες.

Αλλά ήμασταν ξέγνοιαστες, με την χαρά των ανθρώπων που είναι 20 χρονών και μπροστά τους απλώνονται όλα τα φωτεινά μονοπάτια.

Ξαναπήγαμε στα φοιτητικά τις προάλλες. Επειδή βόλευε, όχι από επιλογή - τα στέκια έχουν αλλάξει πια - για έναν καφέ που κράτησε όλο κι όλο 45 λεπτά και τον έφερε ενας σερβιτόρος που παίζει και να μην είχε γεννηθεί την τελευταία φορά που καθήσαμε σε εκείνο το μαγαζί.

Και μιλήσαμε για προβλήματα αληθινά, σοβαρά, ενήλικα, όχι φοιτητικά.

Κι αυτά θα περάσουν, όπως πέρασαν όλα.

Εμείς θα μείνουμε.

Ας το ξαναπώ.

Χαίρομαι που δεν μπήκες στο Οικονομικό κι ας ξέρω πόσο το ήθελες, και χαίρομαι που μπήκες στο Ιστορικό και στο ίδιο γεμάτο 58 με μένα.

Τότε.

I was there, I saw that and it mattered to me.*

Κάθε πόλη, σε κάθε ταξίδι έχει εκείνη την στιγμή.

Την στιγμή που ξέρεις ότι έγινες κομμάτι της.

Μαδρίτη. Έξω από το Πράδο, στα γρασίδια με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και ο ισπανικός, καλοκαιρινός ήλιος να πέφτει στο πρόσωπο χωρίς να το καίει. Χαμογέλασα σαν να μου ανήκε όλη η πόλη.

Ρώμη. Από την κορυφή του Castel Sant' Angelo, όλος ο Τίβερης στα πόδια σου και οι άνθρωποι τόσο μικροσκοπικοί εκεί κάτω κι εσύ τόσο πιο κοντά στον ήλιο και τον ουρανό κι ο αέρας να σου ανακατεύει τα μαλλιά και όλη η Trastevere στα δεξιά σου.

Φλωρεντία. Το μικρό στενό πριν φτάσεις στον καθολικό ναό, να σου κόβεται η ανάσα από τις αντιθέσεις.

Βαρκελώνη. Ο ήχος της θάλασσας το βράδυ αργά, όταν δεν βλέπεις τίποτα και είσαι αναγκασμένος μόνο να ακούς τον όγκο του νερού που προσπαθεί να σου μιλήσει μέσα από τα κύματα.

Παρίσι. Το ρολόι στο Ορσαί - το πιο όμορφο ρολόι του κόσμου. Και ο Σηκουάνας. Απλά στέκεσαι δίπλα του και τίποτα δεν είναι λάθος.

*Alain de Botton

Οι αμυγδαλιές που άνθισαν ξεγελάστηκαν ή το ήθελαν πολύ;

Το ήθελαν πολύ.

Οι αμυγδαλιές κάνανε την επιλογή τους και πήραν την ευθύνη.

Καθόλου χαζοβιόλικες.

Πόσο υποτιμητική λέξη για μια τόσο θαρραλέα απόφαση.

I remember running to the sea*

Κάποτε είχα πει σε έναν φίλο οτι δεν αγαπώ την θάλασσα.

Την αγαπάς, μου είπε. Βουτάς μέσα της κάθε Μάρτιο, δεν κρατιέσαι, θες το δέρμα σου να νιώσει την δροσιά της. Αγαπάς το μπλε της, αγαπάς τα κύματα της, αγαπάς το πώς βρέχεσαι από τις σκόρπιες σταγόνες της όταν είναι χειμώνας και φυσάει και στέκεσαι στην άκρη της. Θες να την βλέπεις, να την παρατηρείς, να κλείνεις τα μάτια και να την ακούς, σε ισορροπεί. Την έζησες τρεις χειμώνες σε νησί, έμαθες να την σέβεσαι, ανακάλυψες χρώματα που παίρνει και που ποτέ κανείς δεν θα δει στις καρτ ποστάλ ή στα μέσα του Αυγούστου.

Δεν αγαπάς την θάλασσα το καλοκαίρι γιατί πλακώνουν όλοι. Μπαίνουν μέσα της γιατί έτσι "πρέπει" αφού είναι καλοκαίρι, για να βγουν φωτογραφίες και να τις ανεβάσουν παντού δίπλα από αποσπάσματα ποιημάτων που δεν έχουν διαβάσει ποτέ κι απλά κυκλοφορούν στο ίντερνετ. Δεν την αγαπούν, δεν την ξέρουν, δεν θα θελήσουν να την μάθουν ποτέ.

Θυμώνεις γιατί την θεωρούν μέσο και όχι σκοπό.

Δεν αγαπάς την θάλασσα το καλοκαίρι γιατί την θέλεις δική σου.

*until I touched the ocean floor

Μαδρίτη.

το Retiro και το Oeste - τα νούφαρα στις λίμνες βγήκαν από τον πίνακα του Μονέ και ο αιγυπτιακός ναός σου κόβει την ανάσα

η αγορά του San Miguel - τι χρώματα και μυρωδιές

η υπαίθρια αγορά του Rastro - πόσα μικρά αντικείμενα και πόσες ιστορίες

ο καθεδρικός, το Prado και το Reina Sofia

το παλάτι

η Plaza Mayor

τα churros βουτηγμένα στην πηχτή, λιωμένη σοκολάτα που σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα

τα tablao που τραγουδούν φλαμένκο τα βράδια και δεν καταλαβαίνεις Χριστό αλλά δεν σε νοιάζει, με κάποιον μαγικό τρόπο σε κάνουν να νιώθεις

το σημείο μηδέν στην Puerta del Sol, το μόνο μέρος της πόλης που κοιτάς κάτω κι όχι ψηλά.

Ψηλά.

Αυτό είναι η Μαδρίτη. Το ψηλά.

Τα χρωματισμένα μπαλκόνια και τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα, το φως όπως πέφτει στις πλατείες, η διαφορετική αρχιτεκτονική σε κάθε στροφή που σε κάνει να κοιτάς επάνω για να δεις το τέλος κάθε υπέροχου κτιρίου,  τα στενά που σε βγάζουν σε πλατείες που κόβουν την ανάσα.

Δεν έχει ουρανοξύστες όπως η Νέα Υόρκη ή θάλασσα όπως η Βαρκελώνη ή εντυπωσιακό ποτάμι όπως το Παρίσι αλλά είναι τόσο αρχοντική, είναι η γυναίκα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κοιτώντας μόνο ευθεία με το πιο απλό βλέμμα του κόσμου κι όμως γυρίζουν όλοι να την κοιτάξουν, όχι επειδή έχει κάτι συγκεκριμένα εντυπωσιακό πάνω της αλλά επειδή ακτινοβολεί μια ηρεμία, είναι όλος ο αέρας που αποπνέει, είναι που ξέρει τι είναι και τι δεν είναι και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, αυτή είναι εκεί κι όποιος θέλει είναι καλοδεχούμενος να την ανακαλύψει.

Θα σου αρέσει.

Sundays shining

Είναι λέει όλοι σκυμμένοι στα κινητά τους.

Όταν περπατάνε.

Στο αστικό.

Περιμένοντας το ραντεβού τους γωνία Βαλαωρίτου με Ίωνος Δραγούμη.

Στο φανάρι μέχρι να ανάψει το πράσινο.

Στην ουρά του ταμείου στο σούπερ μάρκετ.

Κι όλοι το θεωρούν κακό.

Αλλοτρίωση, λέει, από την τεχνολογία.

Δεν πρόσεξε κανένας πως όλοι αυτοί οι σκυμμένοι πάνω από το κινητό τους άνθρωποι χαμογελάνε.

Ωκεανός*

Περνάω τα μάτια μου πάνω από τις λέξεις. Σε ένα άλλο σημείο του χάρτη διαβάζεις τις ίδιες. Nιώθω το βλέμμα σου.

Γυρίζω απαλά τις σελίδες. Αγγίζω το δέρμα σου.

Διαβάζω:

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα τραύμα και κάποιος το ραψε σε δυο κορμιά που ανακατεύονται. Και δεν είναι καν αγάπη, αυτό είναι το εκπληκτικό, μα είναι χέρια και δέρμα, χείλη, σάστισμα, έρωτας, γεύση, θλίψη, επιθυμία.

Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου.

Θα 'θελα να 'μουν.

*Alessandro Baricco

Last day of a decade

Τα γενέθλιά μου περνούσαν πάντα λίγο κάτω από το ραντάρ.

Στο σχολείο έπεφταν μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και όταν μετά μεγάλωσα δεν ήμουν ποτέ αυτή που της ετοίμαζαν πάρτυ έκπληξη με περίεργες τούρτες. Πριν λίγα χρόνια τα έβγαλα κι από το fb, βαρέθηκα να μου εύχεται κάθε χρόνο εκείνη η συμμαθήτρια που στο Λύκειο οριακά μου μιλούσε στον διάδρομο.

Για αυτό αγαπώ λίγο παραπάνω τις ευχές που δεν βρίσκουν ακριβώς την σωστή μέρα. Που λίγο μπαλατζάρουν κι έρχονται λίγο πριν ή λίγο μετά. Γιατί είναι από ανθρώπους που το θυμούνται από μόνοι τους, από παλιά, από τότε που τα μαγαζιά στην πόλη τα ξέραμε με άλλα ονόματα και οι βόλτες ήταν ατελείωτες και δεν ήξερες σε ποιο παγκάκι της παραλίας θα καταλήξεις να συζητάς για τα πάντα μέχρι το πρωί.

Το να σου στέλνει κάποιος: "Happy Birthday" και μετά να προσθέτει: "Έπεσα μια μέρα έξω, ε;" είναι πραγματικά από τις πιο αληθινές ευχές που θα μπορούσε κάποιος να πάρει.

Happy 40 me. 

The world was still out there, but for a moment it didn’t have you by the throat*

Ποτέ δεν είχα συνδυάσει ένα ρούχο με μια στιγμή.

Μέχρι χθες.

Κάπου στη Ρώμη, σε ένα στενό από εκείνα που προσπερνάς σαν να μην υπάρχουν, πίσω από μια πόρτα που θυμίζει ξεχασμένη αποθήκη υπάρχει ένα πανέμορφο speakeasy bar. 

Και μια μέρα μπορεί να ξεχάσω τα πάντα από εκείνο το βράδυ, την ατμόσφαιρα, την μουσική, τα κοκτέιλ, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο χαρούμενη ήμουν, πόσο ανάλαφρη ένιωθα, πόσο σωστά έμοιαζαν όλα.

Ποτέ δεν είχα συνδυάσει ένα ρούχο με μια στιγμή.

Μέχρι χθες.

Χθες έβαλα το μαύρο φόρεμα της Ρώμης μόνο και μόνο για να ξαναφορέσω την χαρά μου.

*Bukowski

Αλήθεια και θάρρος

Στην ησυχία και το σκοτάδι, η βροχή που πέφτει στα κάγκελα θυμίζει τον ήχο που κάνουνε τα πόδια στις σκάλες.

Ποιος θέλεις να σου χτυπήσει το κουδούνι;

Only in Rome is it possible to understand Rome*

"Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν την βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρωδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ' ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ' αναζητάς."

Αυτά γράφει ο Τσίρκας.

Γι' αυτό what happens in Rome, stays in Rome. Όχι γιατί υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει κρυφό αλλά αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο εκνευριστικό και ταυτόχρονα αστείο ήταν να αλλάζεις δωμάτιο ξενοδοχείου 01.00 την νύχτα κουβαλώντας βαλίτσες, μπλούζες, παπούτσια, αδιάβροχα, κρεμάστρες και κατά λάθος κλεμμένες ομπρέλες.

ΔΥΟ φορές.

*Goethe 

Well played, blue.

Μ'έπιασε το παράπονο και βούρκωσα.

Αλλά είχα βάλει μπλε μάσκαρα.

Κι έτσι αντί να μοιάζω με τον Άλις Κούπερ είχα κάτι από την έναστρη νύχτα του Βαν Γκογκ.

Weightless hours*

Λέμε οτι είμαστε κουρασμένοι.

Και κοιμόμαστε περισσότερο.

Και ξυπνάμε ακόμα πιο κουρασμένοι.

Και είναι και κάτι Δευτέρες που πρέπει να τις βγάλεις με 4.5 ώρες ύπνου αλλά δεν πειράζει γιατί υπάρχουν κουβερτούλες δωρισμένες με αγάπη και θυροτηλέφωνα που τα χτυπάς και κανείς δεν απαντάει και μετά γελάς όπως δεν γέλασες εδώ και μήνες και δεν πειράζει που αύριο θα είσαι με 4.5 ώρες ύπνου γιατί στο τέλος της ημέρας κατάφερες και πήρες όλες τις στροφές σωστά.

*Depeche

Happiness is like a parking spot*

Τις περισσότερες φορές κάτι διαβάζω και μετά είναι σαν να βρίσκουν τον δρόμο τους και οι δικές μου λέξεις.

Γι'αυτό ίσως μου λείπει που άνθρωποι που διάβαζα δεν γράφουν πια.

Αλλά ευτυχώς ήρθαν άλλοι άνθρωποι να καλύψουν το κενό και να σου θυμίσουν σε πόσο μικρά πράγματα μπορεί να κρύβεται η ευτυχία.

Καμιά φορά χρειάζεται να αφήσεις το τιμόνι στα χέρια κάποιου άλλου για να σου παρκάρει αυτός το αμάξι γιατί εσύ δεν τα πολυκαταφέρνεις. 

Γιατί και η εμπιστοσύνη στους σωστούς ανθρώπους ευτυχία είναι.

*the green post it

Otherside

Είναι ένα συναίσθημα άβολο. 

Μια αμηχανία.

Είναι αυτό που δεν σου μάθανε τι να κάνεις και πώς να αντιδράσεις.

Δεν γράφτηκε ποτέ στο βιβλίο οδηγιών σου και δεν υπήρξε στις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις.

Είναι το βλέμμα των ανθρώπων που έμαθαν πάντα να δίνουν και ξαφνικά βρίσκονται στην αντίπερα όχθη και ήρθε η στιγμή να πάρουν.

Jazz is freedom*

H τζαζ υπάρχει για να διαλύει τα σκοτάδια μας στο σόλο της τρομπέτας.

*Thelonius Monk 

Deafening silence

Κάποια στιγμή ανακάλυψα την μουσική και δεν την έβγαλα ποτέ από την ζωή μου.

Δεν πάω πουθενά χωρίς ακουστικά.

Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς ακουστικά.

Τις τελευταίες μέρες μπορώ και χωρίς μουσική. 

Τις τελευταίες μέρες δεν θέλω μουσική.

Είναι πολύ στενάχωρο το safe place σου να φαντάζει στοιχειωμένο.

Και είναι τρομακτικό να μην θέλεις το safe place σου.

Κι ακόμα πιο τρομακτικό να αναγκάζεσαι να ακούς δυνατά μέσα σου τις σκέψεις σου.

So we beat on*

Άνθρωποι λιμάνια. Σε αγκαλιάζουν με την σκέψη και τα μάτια.

Άνθρωποι καρνάγια. Παίρνουν τα σύνεργά τους και σε βοηθούν να φτιάξεις πάλι αυτό που είσαι.

Άνθρωποι καράβια. Tαξιδεύουν πλάι σου όταν όλα έχουν τελειώσει.

*boats against the current 

[F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby]

I'm good

Δεν έχω καρδιά για τρέξιμο.

Γιατί πάντα με την καρδιά σου τρέχεις, όχι με τα πόδια, όλοι οι δρομείς το ξέρουν αυτό.

Αλλά μια μέρα θα ξανατρέξω.

Θα δέσω κορδόνια,

θα βάλω ακουστικά, 

θα βάλω την εφαρμογή να μετράει χιλιόμετρα 

και θα αρχίσω να τρέχω. 

Και θα είμαι αργή.

Aλλά θα είμαι καλά μέσα μου και δεν θα πειράζει.

Αγαπημένε μου μπαμπά

Μπαμπά, οδηγάω σαν εσένα. Κάνω τις ίδιες κινήσεις.

Κάνω την ίδια διαδρομή για τον ίδιο προορισμό ακόμα κι αν είναι λίγο μεγαλύτερη γιατί μόνο έτσι δεν χάνομαι. Αφήνω τα άλλα αμάξια να περάσουν αν περιμένουν πολλή ώρα. Η μαμά πάντα φώναζε όταν το έκανες αυτό.

Ξεκινούσες χωρίς μουσική και μετά ζουλούσες με το δάχτυλο την κασέτα να μπει στο κασετόφωνο. Εγώ τώρα έχω σπότιφαι, το βάζω πριν ξεκινήσω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην έβαζες μουσική γιατί σε είχα πρήξει με το κάποιο καλοκαίρι του Καλλίρη, που το έβαζα σε λούπα ένας Θεός ξέρει πόσους μήνες.

Κι ο ήχος της μίζας. Εκείνος ο ήχος που σήμαινε πάντα βόλτα ή το πήγαινε στο μάθημα των αγγλικών "για να μην κουράζομαι".

Με είχες ρωτήσει τι χρώμα ήθελα να είναι το καινούριο αμάξι που θα αγόραζες.

Μαύρο είπα.

Έπρεπε να πω μικρό μπαμπά, να πω δεν με νοιάζει το χρώμα, ας είναι μικρό το καινούριο αμάξι, έτσι 23 χρόνια μετά να μην χρειαζόταν να το πουλήσω όταν πέθανες, έπρεπε να πω μικρό για να μπορέσω να το κρατήσω, να κρατήσω το αμάξι σου και να γίνει δικό μου, και να πατάω τα πετάλ και να είναι σαν να πατάω πάνω στα βήματά σου και να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω και πού να πάω.

Έπρεπε να είχα πει μικρό, μπαμπά.

Breadcrumbs

Κι αν κάποτε σου μείνουνε ψίχουλα για να προχωρήσεις θυμήσου πως με λίγα ψίχουλα ο Κοντορεβυθούλης βρήκε το δρόμο για το σπίτι.

Remember*

μπαλκονάδες

ένα καταπληκτικό ιταλικό και μια υπέροχη βόλτα μετά, στις 2 το χάραμα σε μια πόλη που όλη μέρα έβραζε

βιβλία

τζιν, πολύ τζιν

πρωινοί καφέδες σε βουνό και θάλασσα (εννοείται χάθηκα για να φτάσω)

μια Πέμπτη, 8 άτομα σε μια δροσερή αυλή κι ένας Θεός ξέρει πόσα κιλά κρασί (μη ρωτήσετε, κι εκεί χάθηκα για να φτάσω)

ένα υπέροχο βράδυ σε ένα πανέμορφο μαγαζί που όλοι προφέρουν λάθος

καινούριες μουσικές

μια σειρά που έκανε εμένα σκουπίδι και το μαξιλάρι μούσκεμα στο κλάμα

το βιβλίο της σειράς, γιατί μία ίσον καμία στο συναισθηματικό τσαλαπάτημα

το τραγούδι της τελευταίας σκηνής της σειράς στα αγαπημένα στο σπότιφαι γιατί τι είναι η ζωή χωρίς λίγη ξαφνική κατάθλιψη όταν η λίστα παίζει στο shuffle

pub quizzes για την αρχαία ιστορία που τελικά την νίκη έδωσε αυτός που θυμόταν μια κρητική ποδοσφαιρική ομάδα

μπύρες σε στενά πάνω απ' τα Λαδάδικα σε μια πόλη ζεστή, υγρή και νωχελική λες και βγήκε από ανατολίτικο παραμύθι 

comfort watching μέχρι τελικής πτώσης

δυο κατά λάθος κλήσεις στο 112 (στο μεταξύ κανένας δεν με έψαξε πίσω, άκλαφτη θα πάω αν γίνει όντως κάτι)

αποτυχημένα κοκτέιλ σε ταράτσες γιατί κάπως πρέπει να εκτιμηθεί και η απλότητα του τζιν τόνικ

και ένα μπλε λινό πουκάμισο που το ερωτεύτηκα και άξιζε κάθε γαμωσταυρίδι που έριξα όταν το σιδέρωνα.

*στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές βγάζουν σε ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι.

5th avenue εξαιρουμένης

Στα στενά βρίσκεις την ομορφιά, οι μεγάλες λεωφόροι είναι συνήθως τσαλαπατημένες από το πλήθος. 

Precious and fragile things*

Eίμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες.

Αγαπώ να ακούω ιστορίες.

Υπάρχουν οι ωραίες ιστορίες, οι φανταχτερές, οι καλογυαλισμένες, οι ιστορίες της βιτρίνας, αυτές που είναι κομμένες και ραμμένες να τις λες εύκολα, στον έναν, στον άλλον, στον παράλλον, σε δένουν με τους ανθρώπους, γελάς μαζί τους.

Από κάποιους ανθρώπους όμως θέλεις και τις άλλες ιστορίες. Αυτές που αρχίζουνε μετά. Τις χαμηλόφωνες, εκείνες που κουβαλάνε πληγές και σημάδια και ματαιώσεις, εκείνες που κρατάνε μέσα τους έναν δισταγμό πριν ξεκινήσουν, ένα μικρό κόμπιασμα στον λαιμό, μια παύση κι ένα ζύγισμα, εκείνες που συνήθως θέλουνε σκοτάδι και αλκοόλ, που έρχονται με μια ανεξηγητη λογική, οτι ναι, τώρα είναι η ώρα να βγουν από το κουτί τους, εδώ, σε αυτό το παγκάκι, σε αυτό το αμάξι, σε αυτό το τραπέζι, σε αυτόν τον καναπέ, σε αυτό το μπαλκόνι, σε αυτόν τον άνθρωπο.

Είναι οι ιστορίες που όλοι μας φυλάμε καλά μέσα στα κάστρα μας, ασφαλείς πίσω από τα υψωμένα τείχη μας.

Κι αν με ρωτάς, αυτές οι ιστορίες είναι πιο όμορφες, 

ακριβώς επειδή δεν είναι για όλους. 

*need special handling

There's so much I want to say*

Δεν μπορείς να σπάσεις τα τείχη που κάποιος έφτιαξε τριγύρω του.

Δεν πρέπει καν να θέλεις κάτι τέτοιο - ισούται με μια σαδιστική καταδίκη όπου ο άλλος θα μείνει διαλυμένος από το ποδοπάτημα του κάθε ένα που θα περάσει είτε από κακία είτε από περιέργεια από μέσα του.

Τα τείχη δεν είναι για να πέφτουν.

Τα τείχη είναι για να περιμένεις υπομονετικά να ακούσεις τον ήχο που κάνει το κλειδί στην κλειδαριά και να δεις μια πόρτα να ανοίγει για να περάσεις μέσα και να ανακαλύψεις την άλλη μεριά.

*if you let me

Live, travel, adventure, bless*

Συνήθως αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως προορισμούς.

Ξεχνάμε οτι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι είναι ένα ταξίδι από μόνοι τους.

*and don't be sorry.

Ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι*

'Ηθελα να γράψω για την χρονιά που πέρασε. 

Μα δεν ερχόταν ούτε μία λέξη.

Ούτε μία.

Λες και με άφησαν όλες, φορτώθηκαν σακίδια και φύγανε για τα νησιά.

Ήταν νομίζω ο δικός τους τρόπος να μου πουν πως δεν χρειάζονται ματιές πίσω όταν μπροστά σου υπάρχει ένα καλοκαίρι που μέχρι κι εσύ που είσαι παιδί του χειμώνα λαχταρούσες να έρθει.

* όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει

Εξίσωση Dirac

Εγώ από φυσική ένα 19,2 που έγραψα στις Πανελλήνιες το 2002 (γενικής παιδείας) και μετά χωρίσανε οι δρόμοι μας, θεωρητική ήμουνα, Ιστορικό ήθελα να περάσω.

Αλλά τι όμορφη οπτική που έχουν οι θετικές επιστήμες.

Το φαινόμενο της κβαντικής σύνδεσης υποστηρίζει ότι εάν δύο χωριστά συστήματα αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους για μια ορισμένη χρονική περίοδο και μετά χωριστούν, αυτό που συμβαίνει στο ένα θα συνεχίσει να επηρεάζει το άλλο, ανεξάρτητα από την απόσταση μεταξύ τους. 

(i∂ - m) ψ = 0

Είναι ο επιστημονικός τρόπος να πεις πως αυτό που είσαι τώρα είναι φτιαγμένο από πολλά, πολλά πράγματα και από πολλούς, πολλούς ανθρώπους που διασταυρώθηκαν μαζί σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Πράγματα και άνθρωποι που θυμόμαστε, πράγματα και άνθρωποι που δεν θυμόμαστε, πράγματα και άνθρωποι που μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς την στιγμή που μας σημάδεψαν.

Πράγματα που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι μας καθόρισαν.

Άνθρωποι που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι μας καθόρισαν.

Κι εμείς. Που δεν ξέρουμε πάντα ποιους και πόσους ανθρώπους χαράξαμε και πόσο.

Την αγαπώ αυτή την εξίσωση κι ας μην σκαμπάζω Φυσική.

Και βγάζει και ωραίο τατού η άτιμη.

New York, New York

Αγαπώ την Νέα Υόρκη με μια αγάπη λίγο τεμπέλικη. Aπό τον καναπέ.

Δεν καίγομαι να πάω. Εντάξει, αν κάποιος μου φέρει τα εισιτήρια μπροστά μου δεν θα το παίξω δύσκολη, αλλά δεν είναι και Σεβίλλη, που αν με ρωτήσεις ξέρω ανά πάσα στιγμή πότε είναι οι φτηνές πτήσεις, just in case.

Όμως πεθαίνω να βλέπω φωτογραφίες της. Δεν τις χορταίνω ποτέ. Πάντα υπάρχει ένα καινούριο κλικ που με κάνει να χαζεύω την οθόνη λίγο παραπάνω. 

Δεν βαριέμαι να μαθαίνω τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτή. Χθες ανακάλυψα ένα που δεν ήξερα, ακόμα δεν το άκουσα, αλλά τι στίχοι: 

                  we will untie the bridges of this city

                  so that she can fly away

                  so that there is no more blood, sweat nor tears

                  only silence, stuck between my dream and two oceans.

Αγαπώ την Νέα Υόρκη γιατί υπάρχουν άνθρωποι που την λατρεύουν, που ζουν και αναπνέουν με την σκέψη της κι αυτό κάνει τα μάτια τους να λάμπουν εκείνη την όμορφη λάμψη των ανθρώπων που βρήκαν το σημείο στο χάρτη που είναι καθρέφτης και λιμάνι τους, το σημείο στο χάρτη που τους περιμένει υπομονετικά για μια ακόμα ανακάλυψη, το σημείο στο χάρτη που μπορούν να υπάρξουν, 

χωρίς λόγια 

χωρίς εξηγήσεις 

χωρίς πριν και χωρίς μετά 

μόνο σε ένα τώρα που σε κάνει να νιώθεις ολόκληρος, όχι γιατί δεν σου λείπει τίποτα αλλά γιατί νιώθεις ισορροπημένος περπατώντας πλάι πλάι με όσα σου περισσεύουν και όσα σου λείπουν, ακριβώς όπως είναι να κάθεσαι δίπλα στον Σηκουάνα ή σε ένα δωμάτιο γεμάτο τζιν και φίλους.

Και η λάμψη αυτή είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει. 

I am not afraid of my truth anymore*

Πόσο απελευθερωτικό να ορίζεις τις αλήθειες σου. Κατεβάζεις ταχύτητα και απολαμβάνεις την διαδρομή.

Σαν κάτι έγγραφα που έρχονται στο σχολείο με τίτλο: "Γνωστοποίηση εγγράφου", δηλαδή: "αυτό είναι και προσαρμοστείτε, αν δεν σας αρέσει, σόρυ."

Not sorry.

 *and I will not omit pieces of me to make you comfortable.

Broken meanings*

Εμπιστοσύνη, αγάπη, επιλογή, νοιάξιμο - με ήττα στο τέλος.

*Depeche. Τα έχουν πει όλα.

[Book]marks

Δεν χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες. Ποτέ. Από παιδί. Μου τους δίνανε με χαρά από τα βιβλιοπωλεία πέντε πέντε και προσπαθούσα να τους βάλω στο βιβλίο μου αλλά μου σπάγανε τα νεύρα κι ας ήτανε όλοι τους πανέμορφοι, μου φαινόντουσαν τόσο ξένοι με το βιβλίο μου και με το διάβασμά μου και με μένα. 

Πάντα έβαζα για σελιδοδείκτη ό, τι έβρισκα μπροστά μου:

ακυρωμένα εισιτήρια αστικού, 

χαρτάκια από καραμέλες, 

διαφημιστικές κάρτες από μπυραρίες, 

διπλωμένες φωτοτυπίες, 

αποδείξεις καφετέριας που χρεώσανε έναν γαλλικό ενώ θα έπρεπε να είναι δύο. 

Μy missing puzzle piece*

Όταν τις έβλεπες από μακριά ορκιζόσουνα οτι γνωρίστηκαν στο νηπιαγωγείο και απλά συνέχισαν να κάνουν παρέα μέχρι την Α' Λυκείου.

Τις ρώτησα πόσα χρόνια είναι φίλες.

Γελάσανε. 

4 μήνες, μου είπαν, από την αρχή της χρονιάς. 

Έτσι είναι. Με κάποιους ανθρώπους απλά ξέρεις οτι κουμπώνεις πολύ, αμέσως. 

*εννοείται cover, The Rescues

Teach me to be free*

Τρέχουμε είτε για να πάμε σε κάτι είτε για να ξεφύγουμε από κάτι.

Ο Κούντερα το είπε, όχι εγώ.

Πότε είσαι γρηγορότερος; 

Πότε είσαι πιο χαρούμενος;

Ποιο απο τα δύο μετράει πιο πολύ; 

Αυτά εγώ, όχι ο Κούντερα. 

*to be sure and strong and sea - like 

Plot twist

Κι εκεί που έγραφα οτι ο χρόνος άλλαξε και τώρα είναι η σειρά μας, είχα την πιο όμορφη ευχή γενεθλίων ever:

μείνε όπως είσαι.

2024

Ο χρόνος άλλαξε.

Κι o καθένας ας διαλέξει τι θέλει να κάνει για να βρεθεί ένα βηματάκι πιο κοντά στην εκδοχή του εαυτού του που του αρέσει παραπάνω: να τραβήξει τις γραμμές του, να βάλει τα όριά του, να διεκδικήσει, να αφεθεί, να ρισκάρει, να κατεβάσει ταχύτητα, να χαλαρώσει, να απολαύσει, να ξαναβρεί τα παλιά ή να γνωρίσει καινούρια.

Ο χρόνος άλλαξε.

Σειρά μας.

We're all broken, Poe*

Ξέρεις γιατί οι σπασμένοι άνθρωποι είναι γελαστοί και καλόκαρδοι;

Γιατί πιστεύουν οτι έτσι θα γυρίσει το καλό και σε αυτούς και θα κολλήσουν λίγο τα κομμάτια τους.

Φυσικά το οτι το πιστεύουν δεν σημαίνει οτι γίνεται κιόλας.

* there's nothing more human than that

Lloret de Mar, 03/12/23, 09:11

"Θυμήθηκα μια εικόνα στην οποία βρήκα κάποτε ισορροπία", μου είχε γράψει παλιά κάποιος.

Πώς είναι οι εικόνες στις οποίες βρίσκεις ισορροπία; Το αναρωτιόμουν για χρόνια. Εγώ ποτέ δεν είχα βρει μια τέτοια. Πώς μοιάζουν; Τι νιώθεις; Θα την καταλάβεις όταν έρθει; Γιατί αυτή κι όχι μια άλλη;

Σχεδόν 13 χρόνια μετά, είδα κι εγώ μια εικόνα στην οποία βρήκα την δική μου ισορροπία.

Δεν ξέρω να σου πω γιατί.

Κι αν έχω φωτογραφίσει θάλασσες και ουρανούς και ανατολές.

Το συναίσθημα οτι, τουλάχιστον για τώρα, όλα τα κομματάκια του παζλ κούμπωσαν σχεδόν ταυτόχρονα στην θέση τους όπως έπρεπε, μόνο εκεί.

Αγαπώ

τη βροχή

την τζαζ

τις φούτερ με κουκούλα

τις αντρικές κολώνιες

τον σκέτο γαλλικό

τα ραντεβού στην μπάρα ενός μαγαζιού με μια συγκεκριμένη φίλη

τις κόκκινες μπύρες

τo σκέτο τζιν

τη Μαδρίτη (έχω πάει)

τη Σεβίλλη (κι ας μην έχω πάει ακόμη)

τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο (δεν το κόβω να πηγαίνω ποτέ στη ζωή μου)

τα covers και όχι τα original τραγούδια

την ομίχλη

τις χαλαρές συζητήσεις

τα φορέματα με τσέπες

τα έξυπνα αστεία

τα λαμπάκια των Χριστουγέννων

τα μελομακάρονα

τα βραδια που δεν χρειάζεται να βάλεις ξυπνητήρι

το χιόνι

και φυσικά τον Benedict Cumberbatch.

Inner beauty is great*

Όταν βγαίνω από το κομμωτήριο με ολόισιο μαλλί, νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο.

Αλλά δεν πάω συχνά κομμωτήριο. Ενίοτε πιάνω το λαδωμένο μου μαλλί κοτσίδα για να πάω για ένα απρογραμμάτιστο κρασί με την φίλη από το πανεπιστήμιο στο σπίτι της στην Καλαμαριά. Ή το πιάνω με 53 τσιμπιδάκια για να γίνει κοντό καρέ και να πάω να παίξω murder mystery night στα roaring 20's.

Γιατί ας μην γελιόμαστε, δεν θα κατακτήσω ποτέ τον κόσμο. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους ξέρεις 20 χρόνια κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που οργανώνετε τρελές βραδιές που σε κάνουν να γελάς 5 μέρες πριν και 5 μετά, δεν πειράζει.

*[but faboulus hair never hurts]

I love the rain before it falls*

Ένα κοριτσάκι λέει στην πρωταγωνίστρια: "Αγαπώ την βροχή πριν πέσει" κι εκείνη της απαντάει πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει, η βροχή υπάρχει μόνο όταν πέφτει, αλλιώς δεν είναι βροχή. Και το 5χρονο γυρίζει και της λέει: άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.

Άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.

* Jonathan Coe. [O αγαπημένος, γλυκός Jonathan Coe, που ένα μεσημέρι Πέμπτης υπέγραψε το βιβλίο μου, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε: "Have a nice day". Kι έβγαλε φωτογραφία το μενταγιόν μου, κι έστειλα μήνυμα στην κυρία που μου το έφτιαξε για να ξέρει οτι αυτό που χάραξε είναι τίτλος βιβλίου και ο συγγραφέας του το έβγαλε φωτογραφία και μου απάντησε αφοπλιστικά: το ξέρω, το ανέβασε στο instagram πριν μια εβδομάδα.]

You jump, I jump, remember?

Είχα μια συζήτηση για το past lives τις προάλλες.

- Εμάς που άλλάξαμε πολλά σχολεία και αφήσαμε πίσω πολλούς φίλους, αυτή η ταινία μας πόνεσε λίγο παραπάνω. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις οτι ένα κομμάτι σου πονάει ακόμη, απλά και μόνο γιατί όλα σταμάτησαν απότομα, χωρίς να γίνει κάτι, απλά εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Κι εκείνο το "τι θα γινόταν αν δεν έπρεπε να φύγω" σε κάνει να βάζεις τα κλάμματα όταν βλέπεις τον Τιτανικό, όχι γιατί πέθανε ο Τζακ, 25 χρόνια περάσανε, το ξεπεράσαμε πλέον, αλλά γιατί θυμάσαι την Βίκη, την διπλανή σου με τα φουντωτά μαλλιά και τα σιδεράκια και το μεγάλο χαμόγελο, που ήσασταν δευτέρα γυμνασίου και ταιριάζατε τόσο πολύ και περνούσατε τόσο καλά, και μιλούσατε με τις ώρες στο τηλέφωνο και πηγαίνατε μαζί σε όλα τα πάρτυ και γράφατε βλακείες σε ένα τετράδιο την ώρα του μαθήματος και μια φορά σας πιάσανε, κι εκεί που όλα τα ωραία της εφηβείας ξεκινούσαν εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Και μπορεί με την Βίκη να μην μιλούσαμε και να μην κάναμε παρέα τα χρόνια που ακολούθησαν ακόμα κι αν έμενα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

To κλάμα που έριξε η Γκρέτα Λι στην τελευταία σκηνή, εγώ το κατάλαβα.

Δεν ήταν που έχασε τον wannabe boyfriend της παιδικής της ηλικίας. 

Ήταν που έχασε όλες τις ευκαιρίες να ζήσει όσα ήθελε, στην ώρα τους, με τους συνεπιβάτες που αυτή ήθελε. Ήταν που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει όσα ήτανε να ζήσει αν δεν έφευγε.

Λίγο τους ζηλεύω αυτούς που δεν καταλάβανε το past lives.

Είχαν την πολυτέλεια για περισσότερα closures από ψυχολογικά βίαιους αποχωρισμούς.