Μπαμπά, οδηγάω σαν εσένα. Κάνω τις ίδιες κινήσεις.
Κάνω την ίδια διαδρομή για τον ίδιο προορισμό ακόμα κι αν είναι λίγο μεγαλύτερη γιατί μόνο έτσι δεν χάνομαι. Αφήνω τα άλλα αμάξια να περάσουν αν περιμένουν πολλή ώρα. Η μαμά πάντα φώναζε όταν το έκανες αυτό.
Ξεκινούσες χωρίς μουσική και μετά ζουλούσες με το δάχτυλο την κασέτα να μπει στο κασετόφωνο. Εγώ τώρα έχω σπότιφαι, το βάζω πριν ξεκινήσω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην έβαζες μουσική γιατί σε είχα πρήξει με το κάποιο καλοκαίρι του Καλλίρη, που το έβαζα σε λούπα ένας Θεός ξέρει πόσους μήνες.
Κι ο ήχος της μίζας. Εκείνος ο ήχος που σήμαινε πάντα βόλτα ή το πήγαινε στο μάθημα των αγγλικών "για να μην κουράζομαι".
Με είχες ρωτήσει τι χρώμα ήθελα να είναι το καινούριο αμάξι που θα αγόραζες.
Μαύρο είπα.
Έπρεπε να πω μικρό μπαμπά, να πω δεν με νοιάζει το χρώμα, ας είναι μικρό το καινούριο αμάξι, έτσι 23 χρόνια μετά να μην χρειαζόταν να το πουλήσω όταν πέθανες, έπρεπε να πω μικρό για να μπορέσω να το κρατήσω, να κρατήσω το αμάξι σου και να γίνει δικό μου, και να πατάω τα πετάλ και να είναι σαν να πατάω πάνω στα βήματά σου και να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω και πού να πάω.
Έπρεπε να είχα πει μικρό, μπαμπά.