Οι άνθρωποι είναι συχνότητες.
Άγνωστο γιατί και πώς, κάποιους τους πιάνεις αμέσως, χωρίς κόπο. Αλλά όχι επειδή είναι προβλέψιμοι.
Βλέπεις μέσα τους με την απλότητα που κοιτάς την θάλασσα ή το ηλιοβασίλεμα και διαπιστώνεις πράγματα που και οι ίδιοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν ή να κρύψουν ή να μη μάθει κανένας.
Βλέπεις μέσα τους λες και είναι διάφανοι.
Ενώνεις τα κομμάτια τους λες και είναι παιδικό παζλ.
Δεν έχει να κάνει πάντα με αγάπες, σταθερότητες, σχέσεις, χρόνο, εγγύτητα.
Απλά γίνεται.
Αυτοί είναι ο κύβος του Ρούμπικ κι εσύ το κινεζάκι που τους λύνει σε πέντε δευτερόλεπτα.