Κάθε πόλη, σε κάθε ταξίδι έχει εκείνη την στιγμή.
Την στιγμή που ξέρεις ότι έγινες κομμάτι της.
Μαδρίτη. Έξω από το Πράδο, στα γρασίδια με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και ο ισπανικός, καλοκαιρινός ήλιος να πέφτει στο πρόσωπο χωρίς να το καίει. Χαμογέλασα σαν να μου ανήκε όλη η πόλη.
Ρώμη. Από την κορυφή του Castel Sant' Angelo, όλος ο Τίβερης στα πόδια σου και οι άνθρωποι τόσο μικροσκοπικοί εκεί κάτω κι εσύ τόσο πιο κοντά στον ήλιο και τον ουρανό κι ο αέρας να σου ανακατεύει τα μαλλιά και όλη η Trastevere στα δεξιά σου.
Φλωρεντία. Το μικρό στενό πριν φτάσεις στον καθολικό ναό, να σου κόβεται η ανάσα από τις αντιθέσεις.
Βαρκελώνη. Ο ήχος της θάλασσας το βράδυ αργά, όταν δεν βλέπεις τίποτα και είσαι αναγκασμένος μόνο να ακούς τον όγκο του νερού που προσπαθεί να σου μιλήσει μέσα από τα κύματα.
Παρίσι. Το ρολόι στο Ορσαί - το πιο όμορφο ρολόι του κόσμου. Και ο Σηκουάνας. Απλά στέκεσαι δίπλα του και τίποτα δεν είναι λάθος.
*Alain de Botton