το Retiro και το Oeste - τα νούφαρα στις λίμνες βγήκαν από τον πίνακα του Μονέ και ο αιγυπτιακός ναός σου κόβει την ανάσα
η αγορά του San Miguel - τι χρώματα και μυρωδιές
η υπαίθρια αγορά του Rastro - πόσα μικρά αντικείμενα και πόσες ιστορίες
ο καθεδρικός, το Prado και το Reina Sofia
το παλάτι
η Plaza Mayor
τα churros βουτηγμένα στην πηχτή, λιωμένη σοκολάτα που σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα
τα tablao που τραγουδούν φλαμένκο τα βράδια και δεν καταλαβαίνεις Χριστό αλλά δεν σε νοιάζει, με κάποιον μαγικό τρόπο σε κάνουν να νιώθεις
το σημείο μηδέν στην Puerta del Sol, το μόνο μέρος της πόλης που κοιτάς κάτω κι όχι ψηλά.
Ψηλά.
Αυτό είναι η Μαδρίτη. Το ψηλά.
Τα χρωματισμένα μπαλκόνια και τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα, το φως όπως πέφτει στις πλατείες, η διαφορετική αρχιτεκτονική σε κάθε στροφή που σε κάνει να κοιτάς επάνω για να δεις το τέλος κάθε υπέροχου κτιρίου, τα στενά που σε βγάζουν σε πλατείες που κόβουν την ανάσα.
Δεν έχει ουρανοξύστες όπως η Νέα Υόρκη ή θάλασσα όπως η Βαρκελώνη ή εντυπωσιακό ποτάμι όπως το Παρίσι αλλά είναι τόσο αρχοντική, είναι η γυναίκα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κοιτώντας μόνο ευθεία με το πιο απλό βλέμμα του κόσμου κι όμως γυρίζουν όλοι να την κοιτάξουν, όχι επειδή έχει κάτι συγκεκριμένα εντυπωσιακό πάνω της αλλά επειδή ακτινοβολεί μια ηρεμία, είναι όλος ο αέρας που αποπνέει, είναι που ξέρει τι είναι και τι δεν είναι και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, αυτή είναι εκεί κι όποιος θέλει είναι καλοδεχούμενος να την ανακαλύψει.
Θα σου αρέσει.