Κάποτε είχα πει σε έναν φίλο οτι δεν αγαπώ την θάλασσα.
Την αγαπάς, μου είπε. Βουτάς μέσα της κάθε Μάρτιο, δεν κρατιέσαι, θες το δέρμα σου να νιώσει την δροσιά της. Αγαπάς το μπλε της, αγαπάς τα κύματα της, αγαπάς το πώς βρέχεσαι από τις σκόρπιες σταγόνες της όταν είναι χειμώνας και φυσάει και στέκεσαι στην άκρη της. Θες να την βλέπεις, να την παρατηρείς, να κλείνεις τα μάτια και να την ακούς, σε ισορροπεί. Την έζησες τρεις χειμώνες σε νησί, έμαθες να την σέβεσαι, ανακάλυψες χρώματα που παίρνει και που ποτέ κανείς δεν θα δει στις καρτ ποστάλ ή στα μέσα του Αυγούστου.
Δεν αγαπάς την θάλασσα το καλοκαίρι γιατί πλακώνουν όλοι. Μπαίνουν μέσα της γιατί έτσι "πρέπει" αφού είναι καλοκαίρι, για να βγουν φωτογραφίες και να τις ανεβάσουν παντού δίπλα από αποσπάσματα ποιημάτων που δεν έχουν διαβάσει ποτέ κι απλά κυκλοφορούν στο ίντερνετ. Δεν την αγαπούν, δεν την ξέρουν, δεν θα θελήσουν να την μάθουν ποτέ.
Θυμώνεις γιατί την θεωρούν μέσο και όχι σκοπό.
Δεν αγαπάς την θάλασσα το καλοκαίρι γιατί την θέλεις δική σου.