Τα γενέθλιά μου περνούσαν πάντα λίγο κάτω από το ραντάρ.
Στο σχολείο έπεφταν μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και όταν μετά μεγάλωσα δεν ήμουν ποτέ αυτή που της ετοίμαζαν πάρτυ έκπληξη με περίεργες τούρτες. Πριν λίγα χρόνια τα έβγαλα κι από το fb, βαρέθηκα να μου εύχεται κάθε χρόνο εκείνη η συμμαθήτρια που στο Λύκειο οριακά μου μιλούσε στον διάδρομο.
Για αυτό αγαπώ λίγο παραπάνω τις ευχές που δεν βρίσκουν ακριβώς την σωστή μέρα. Που λίγο μπαλατζάρουν κι έρχονται λίγο πριν ή λίγο μετά. Γιατί είναι από ανθρώπους που το θυμούνται από μόνοι τους, από παλιά, από τότε που τα μαγαζιά στην πόλη τα ξέραμε με άλλα ονόματα και οι βόλτες ήταν ατελείωτες και δεν ήξερες σε ποιο παγκάκι της παραλίας θα καταλήξεις να συζητάς για τα πάντα μέχρι το πρωί.
Το να σου στέλνει κάποιος: "Happy Birthday" και μετά να προσθέτει: "Έπεσα μια μέρα έξω, ε;" είναι πραγματικά από τις πιο αληθινές ευχές που θα μπορούσε κάποιος να πάρει.
Happy 40 me.