Σε μερικούς ανθρώπους βλέπεις εύκολα πίσω από τις κρυστάλλινες, καλογυαλισμένες βιτρίνες τους.
"Χαζεύω την ασπρόμαυρη φωτογραφία σου. Χαμός από κάτω στα σχόλια. Και καλά κάνουν να σου πω. Και γαμώ τις φωτογραφίες.
Η δική μου πρώτη σκέψη πάλι: "Καλέ δεν είναι αυτός, δεν του μοιάζει"
Όπως και σε όλες σου τις φωτογραφίες,
φοράς γυαλιά,
δεν γελάς,
φοράς κράνος ή σκούφο.
Εγώ πάλι θυμάμαι
τα μικρά μάτια και
το χαμόγελο και
τα αραιά μαλλιά.
Χαμογελάω λοξά.
Ναι,
τα μικρά μάτια και
το χαμόγελο και
τα αραιά μαλλιά.
Κι εκείνη η κίνηση που κάνεις συνέχεια να ξύνεις λίγο το μάγουλό σου.
Οι ανασφάλειες που κρύβεις. Με σχεδόν χειρουργική ακρίβεια.
Οι πληγές σου που καμιά φορά ανοίγουν.
Τα πράγματα που σε κυνηγάνε και τρέχεις να τους ξεφύγεις.
Οι ευαισθησίες, που έχεις και είναι πολλές, αλλά τις φανερώνεις τόσο ανακατεμένες με άλλα πράγματα που περνάνε κάτω από το ραντάρ.
Όσα πράγματα έχεις μέσα σου και αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να τα εμπιστευτείς σε κάποιον.
Τα σπασμένα κομμάτια σου, που καμιά φορά σε κόβουν.
Αυτά που πιστεύεις οτι είσαι, αυτά που δείχνεις οτι είσαι κι αυτά που όντως είσαι.
Οι ισορροπίες που παλεύεις να βρεις. Ακόμα.
Όσα θυμάσαι και σε πονάνε. Α κ ό μ α.
Όσα ψάχνεις τριγύρω σου για να εκφράσουν το μέσα σου.
Οι φόβοι.
Όσα από το παρελθόν σε θυμώνουν.
Αυτά που θέλεις αλλά δεν έρχονται.
Η ματαίωση.
Η μοναξιά, που ποτέ κανένας σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα μάθει μέχρι πού ήταν επιλογή του και πότε έμαθε με αυτήν αναγκαστικά.
Ναι. Τα μικρά μάτια και το χαμόγελο και τα αραιά μαλλιά και όλα τα άλλα μικρά κομμάτια σου που είδα - σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα, σε μια λέξη, σε έναν δισταγμό, σε έναν αναστεναγμό, σε ένα ψέμα, σε μια υπεκφυγή, σε μια παραδοχή, σε μια υπερβολή, σε μια απόσταση.
Όχι για εξώφυλλο περιοδικού και εξάρσεις λατρείας που θα συντηρήσουν το κομμάτι σου που ψάχνει επιβεβαίωση και φασαρία και χαμό και πυροτεχνήματα προσοχής."
Σε μερικούς ανθρώπους σε μαγνητίζει το σκοτάδι τους, όχι το φως τους.
Είναι που το κρύψανε καλά κι όμως το είδες εύκολα λες και ήταν φάρος, λες και ήταν το τεράστιο αυγουστιάτικο φεγγάρι σε ουρανό χωρίς σύννεφα, λες και ήταν το κόκκινο φανάρι πάνω στο βρεγμένο τζάμι της μηχανής, τα φώτα της πόλης όταν τα κοιτάς βράδυ από ψηλά, η φωτεινή λωρίδα της φυσούνας του αεροπλάνου στη βραδινή προσγείωση.
Τόσο εύκολα.
Τόσο εκεί
τόσο φανερά
κι όμως
πόσοι προσπέρασαν.