Αγαπώ την Νέα Υόρκη με μια αγάπη λίγο τεμπέλικη. Aπό τον καναπέ.
Δεν καίγομαι να πάω. Εντάξει, αν κάποιος μου φέρει τα εισιτήρια μπροστά μου δεν θα το παίξω δύσκολη, αλλά δεν είναι και Σεβίλλη, που αν με ρωτήσεις ξέρω ανά πάσα στιγμή πότε είναι οι φτηνές πτήσεις, just in case.
Όμως πεθαίνω να βλέπω φωτογραφίες της. Δεν τις χορταίνω ποτέ. Πάντα υπάρχει ένα καινούριο κλικ που με κάνει να χαζεύω την οθόνη λίγο παραπάνω.
Δεν βαριέμαι να μαθαίνω τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτή. Χθες ανακάλυψα ένα που δεν ήξερα, ακόμα δεν το άκουσα, αλλά τι στίχοι:
we will untie the bridges of this city
so that she can fly away
so that there is no more blood, sweat nor tears
only silence, stuck between my dream and two oceans.
Αγαπώ την Νέα Υόρκη γιατί υπάρχουν άνθρωποι που την λατρεύουν, που ζουν και αναπνέουν με την σκέψη της κι αυτό κάνει τα μάτια τους να λάμπουν εκείνη την όμορφη λάμψη των ανθρώπων που βρήκαν το σημείο στο χάρτη που είναι καθρέφτης και λιμάνι τους, το σημείο στο χάρτη που τους περιμένει υπομονετικά για μια ακόμα ανακάλυψη, το σημείο στο χάρτη που μπορούν να υπάρξουν,
χωρίς λόγια
χωρίς εξηγήσεις
χωρίς πριν και χωρίς μετά
μόνο σε ένα τώρα που σε κάνει να νιώθεις ολόκληρος, όχι γιατί δεν σου λείπει τίποτα αλλά γιατί νιώθεις ισορροπημένος περπατώντας πλάι πλάι με όσα σου περισσεύουν και όσα σου λείπουν, ακριβώς όπως είναι να κάθεσαι δίπλα στον Σηκουάνα ή σε ένα δωμάτιο γεμάτο τζιν και φίλους.
Και η λάμψη αυτή είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει.