Eίμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες.
Αγαπώ να ακούω ιστορίες.
Υπάρχουν οι ωραίες ιστορίες, οι φανταχτερές, οι καλογυαλισμένες, οι ιστορίες της βιτρίνας, αυτές που είναι κομμένες και ραμμένες να τις λες εύκολα, στον έναν, στον άλλον, στον παράλλον, σε δένουν με τους ανθρώπους, γελάς μαζί τους.
Από κάποιους ανθρώπους όμως θέλεις και τις άλλες ιστορίες. Αυτές που αρχίζουνε μετά. Τις χαμηλόφωνες, εκείνες που κουβαλάνε πληγές και σημάδια και ματαιώσεις, εκείνες που κρατάνε μέσα τους έναν δισταγμό πριν ξεκινήσουν, ένα μικρό κόμπιασμα στον λαιμό, μια παύση κι ένα ζύγισμα, εκείνες που συνήθως θέλουνε σκοτάδι και αλκοόλ, που έρχονται με μια ανεξηγητη λογική, οτι ναι, τώρα είναι η ώρα να βγουν από το κουτί τους, εδώ, σε αυτό το παγκάκι, σε αυτό το αμάξι, σε αυτό το τραπέζι, σε αυτόν τον καναπέ, σε αυτό το μπαλκόνι, σε αυτόν τον άνθρωπο.
Είναι οι ιστορίες που όλοι μας φυλάμε καλά μέσα στα κάστρα μας, ασφαλείς πίσω από τα υψωμένα τείχη μας.
Κι αν με ρωτάς, αυτές οι ιστορίες είναι πιο όμορφες,
ακριβώς επειδή δεν είναι για όλους.