Θυμάμαι τους φοιτητικούς μας καφέδες.
Ατελείωτους.
Με στεναχώριες που τώρα φαντάζουν ασήμαντες αλλά τότε φάνταζαν τεράστιες.
Αλλά ήμασταν ξέγνοιαστες, με την χαρά των ανθρώπων που είναι 20 χρονών και μπροστά τους απλώνονται όλα τα φωτεινά μονοπάτια.
Ξαναπήγαμε στα φοιτητικά τις προάλλες. Επειδή βόλευε, όχι από επιλογή - τα στέκια έχουν αλλάξει πια - για έναν καφέ που κράτησε όλο κι όλο 45 λεπτά και τον έφερε ενας σερβιτόρος που παίζει και να μην είχε γεννηθεί την τελευταία φορά που καθήσαμε σε εκείνο το μαγαζί.
Και μιλήσαμε για προβλήματα αληθινά, σοβαρά, ενήλικα, όχι φοιτητικά.
Κι αυτά θα περάσουν, όπως πέρασαν όλα.
Εμείς θα μείνουμε.
Ας το ξαναπώ.
Χαίρομαι που δεν μπήκες στο Οικονομικό κι ας ξέρω πόσο το ήθελες, και χαίρομαι που μπήκες στο Ιστορικό και στο ίδιο γεμάτο 58 με μένα.
Τότε.