Μια ώρα παραπάνω ύπνος λοιπόν χθες - την οποία θα ξεπληρώσουμε τον Μάρτιο και θα γκρινιάζουμε.
Μια ώρα λιγότερο φως το απόγευμα.
Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι τον χειμώνα είναι πιο αληθινοί - όχι τόσο με τους άλλους, όσο με τον εαυτό τους. Ο χειμώνας δεν είναι η εποχή του φαίνεσθαι, δεν κυνηγάει την προβολή. Είναι χουχουλιάρικος, εσωστρεφής, κοιτάς έξω από το τζάμι στις 5 το απόγευμα κι έχει ήδη νυχτώσει και καταλήγεις να κοιτάς στα μάτια την αντανάκλαση του εαυτού σου. Ο χειμώνας τους σπρώχνει όλους σε μια ανασκόπηση, σε ένα ανασκούμπωμα, σε μια παύση σαν χειμερία νάρκη που αν γίνει σωστά, η άνοιξη θα σε βρει λίγο διαφορετικό, λίγο καλύτερο, λίγο πιο ολοκληρωμένο.
Αλλαγή ώρας λοιπόν.
Κρύο και πουλόβερ και κασκόλ και παρδαλά γάντια και ζεστές σοκολάτες και χουχούλιασμα στον καναπέ και βροχές κι αν είσαι τυχερός και χιόνι, μελομακάρονα σε λίγο καιρό και λαμπάκια παντού, κόκκινες μύτες και γυαλιά που θολώνουν όταν μπαίνεις στο μαγαζί να βρεις τους φίλους.
Αλλαγή βάρδιας.
Ήρθε ο καιρός για εμάς, τα παιδιά του χειμώνα, για μας τους ανώμαλους που αγαπούμε αυτή την εποχή όσο τίποτε άλλο, όχι γιατί είμαστε μονόχνωτοι αλλά γιατί ξέρουμε οτι η άνοιξη είναι λίγο πιο όμορφη όταν έχεις ευχαριστηθεί κάθε μέρα του χειμώνα πριν από αυτήν.