Κάπου είχα διαβάσει οτι αν δεις την γη από το διάστημα, το ουράνιο τόξο την κυκλώνει.
Οι μέρες μου είναι λίγο περίεργες τελευταία.
Ένας φίλος με ρώτησε πώς είναι η αρχή της χρονιάς.
Έγιναν κάτι σκηνικά και ξενέρωσα, του είπα, αλλά προσπαθώ να μετράω ουράνια τόξα κι όχι καταιγίδες.
Κόκκινο. Τα μαλλιά της Δέσποινας, που την ξαναβρήκα μετά από καιρό και χαίρομαι που θα την βλέπω πάλι κάθε μέρα στο σχολείο.
Πορτοκαλί. Τα φύλλα των δέντρων τώρα που θα φθινοπωριάσει σιγά σιγά κι έρχεται ένας φθινοπωρινός, ζεστός, χουχουλιάρικος καφές στις αρχές Οκτωβρίου που είναι προγραμματισμένος ήδη από τις ζέστες του Αυγούστου.
Κίτρινο. Το "να έχεις μια καλή ημέρα!" που μου ευχήθηκε το παλικάρι που έχει το καφέ κάτω από το σπίτι καθώς μου έδινε τον φρέντο καπουτσίνο μέτριο στο χέρι για να φύγω. Συνήθως είμαι εγώ αυτή που το εύχεται στους άλλους.
Πράσινο. Το παλιό αγαπημένο τμήμα μου, τα παιδιά που θα είναι για πάντα η Α Λυκείου μου κι ας έχουν πατήσει τα 20 πια.
Μπλε. Η διπλωματική μου. Που είναι για την Χαλκιδική. Που την προχωρώ αργά σαν χελώνα αλλά πίσω από κάθε παράγραφο καταλαβαίνω γιατί ο καθηγητής μου μου πρότεινε αυτό το θέμα. Και πόσο δίκιο είχα που τον εμπιστευόμουν από την αρχή.
Γαλάζιο. Το πιάνο μου. Και τα δάχτυλα μου που βρίσκουν μόνα τους τις νότες σε μελωδίες χιλιοπαιγμένες. Όχι τεχνικά άριστες, όχι πάντα ολόσωστες, μερικές φορές ούτε καν ολοκληρωμένες αλλά χιλιοπαιγμένες. Κομμάτι δικό σου πια.
Μωβ. Η μυρωδιά της βροχής. Και ο ήχος της. Και το πώς αντανακλά όλα τα φώτα. Θα έρθει.
Πάντα έρχεται.
Φτιάξε λοιπόν το ουράνιο τόξο σου και άσε το να κυκλώσει την γη σου.