6/4/14

Finding Neverland.

Φύγανε όλα.
Μάζεψαν κακήν κακώς τα βιβλία, τα τετράδια, τα μολύβια, τα στυλό τους, ό,τι είχαν πάνω στο θρανίο τέλος πάντων και φύγανε.
Με ένα κεφάλι να κοντεύει να σπάσει, κάθησα με την πλάτη στον τοίχο στο τελευταίο θρανίο της τάξης.

Και καθώς έκλεινα τα μάτια, μου ήρθε μια τρελή έκλαμψη: τελικά, έγινα καθηγήτρια γιατί πολύ απλά, δεν ήθελα ποτέ να φύγω από το σχολείο. Ήθελα να μείνω για πάντα μέσα σε μια τάξη, μέσα στα βιβλία, στα τετράδια, τα στυλό, τα μολύβια, τα απουσιολόγια, τα βιβλία ύλης, τα διαγωνίσματα, τις εκδρομές, τις πρωταπριλιάτικες φάρσες, το άγχος για τις εξετάσεις, το καθημερινό διάβασμα μέχρι αργά, τη λαχτάρα για τις διακοπές.

Καλά, το τι ψυχολογική ανάλυση σηκώνει αυτό και το τι σύνδρομα κρύβει από πίσω, δεν το συζητάω.

Αλλά βρήκα την Χώρα του Ποτέ μου.

Είναι μια σχολική τάξη, γεμάτη γέλια και φωνές και μυρίζει λουλούδια λεμονιάς.
Πόσο γαμάτο μπορεί να είναι αυτό;

Εσύ;

Αναρωτήθηκες ποτέ πια είναι η Χώρα του Ποτέ σου;