-Μα καλά, πώς μπορείς και κάνεις όνειρα με όλα αυτά που γίνονται;
Να μωρέ, είναι που όταν με ζορίσεις πολύ (πολύ όμως) πεισμώνω.
Και κρατιέμαι από όσα με ορίζουν.
Από όσα με όριζαν σαν άνθρωπο και πριν – τότε που τα λεφτά έφταναν για να βγάλεις τον μήνα.
Από τα χρώματα τριγύρω μου, την μουσική, τα πράγματα που ανακαλύπτω ότι μπορώ να κάνω καλά τελικά κι ας μην το φανταζόμουνα ποτέ.
Τα όνειρά μου.
Είναι και το άλλο επίσης.
Οι άνθρωποι που αγαπώ, όπως όλοι μας, είναι αγχωμένοι και λυπημένοι και φοβισμένοι.
Και είναι πολύ ωραίο να είμαστε όλοι μαζί, και στα καλά και στα δύσκολα, μόνο που αν πέσουμε όλοι στον βάλτο θα χαθούμε, κάποιος πρέπει να μείνει έξω, να προσπαθήσει να βοηθήσει τους υπόλοιπους.
Γιατί θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους που αγαπώ, τους ανθρώπους που θέλω να τους πάνε τα πράγματα καλά γιατί πραγματικά το αξίζουν, αλλά δεν μπορώ να τους πληρώσω τους λογαριασμούς, ούτε να τους υποσχεθώ ότι όλα θα πάνε τέλεια και να μην ανησυχούν.
Μπορώ όμως να μοιράζομαι τα χαρούμενα νέα μου μαζί τους. Κι έτσι να ξέρω, ότι έστω και για λίγο βρήκαν από κάπου να πιαστούν, έχουν μια χαρούμενη σκέψη στο μυαλό τους, έχουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους και λένε από μέσα τους: «ναι, συμβαίνουν ακόμα καλά πράγματα» Έχουμε όλοι ανάγκη τα μικρά, ασήμαντα, καλά νέα. Είναι η κόκκινη μπογιά που θα έρθει και θα σκάσει σαν πίνακας του Pollock πάνω στο μαύρο του μέσα μας.
Γι’ αυτό θα πεισμώσω και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι: τα ταξίδια, τους ανθρώπους, τα χρώματα, τις μουσικές, τις εκπλήξεις, τις προκλήσεις. Θα ονειρευτώ ακόμα και την θάλασσα, αυτή την θάλασσα που επιμένει να με χωρίζει από όσα αγαπάω, αλλά προς το παρόν αντέχω, άλλωστε μου είπαν ότι είναι ώρα για απογείωση, άρα λέω να βγάλω φτερά και να πετάξω.
Γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά.
Αλλά δεν μπορεί, και τα καλύτερα κάπου εκεί κοντά θα είναι.
-Είναι θέμα επιβίωσης, βλέπεις.