16/12/18

Superbia*.

Ένας πολύ βασικός κανόνας όταν είσαι καθηγητής είναι να μην τσιμπάς όταν τα παιδιά σού κατηγορούν έναν άλλον καθηγητή. Τις περισσότερες φορές (σχεδόν όλες) έχουν δίκιο, αλλά γενικά δεν είναι σωστό να ευνοείς τέτοιες συμπεριφορές.

Aλλά τις προάλλες έπρεπε να μπω στο α1 μου, στα μικράκια του γυμνασίου, και να τους πω οτι μετά από 3 μήνες δεν θα τους κάνω πια εγώ ιστορία γιατί με στέλνουν σε άλλο σχολείο. Με έναν τρόπο παρασκηνιακό και ό,τι να'ναι αλλά αυτό δεν τους το είπα.
Και η πρώτη τους αντίδραση ήταν: Μα δεν μπορεί ο τάδε που θα μας πάρει τώρα να κάνει τόσο καλό μάθημα όσο εσείς, ούτε αν μας πάρει η τάδε θα μπορεί.
Και πολύ απλά απάντησα πως όχι, από δω και πέρα όποιος κι αν τους πάρει δεν θα μπορέσει να κάνει το μάθημα όπως το κάναμε ως τώρα. Πολύ απλά, πολύ ειλικρινά, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας. Έτσι το είπα. Και το είπα γιατί ήταν η αλήθεια. Και όταν με βρήκαν τις επόμενες μέρες στον διάδρομο και μου έλεγαν πως χάλια την κάνουνε τώρα την ιστορία, μόνο διαβάζουν από μέσα γραμμή γραμμή, η απάντηση μου απλά, ειλικρινά, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας ήταν και πάλι πως ναι, χάλια την κάνετε και αυτό δεν είναι ιστορία, είναι ανάγνωση γιατί ο καθηγητής σας δεν ξέρει ιστορία.

Ναι, δίδασκα καλά την αρχαία ιστορία. Την αγαπούσα πολύ και την δίδασκα με χαρά και με μέθοδο.
Θα μπορούσα και καλύτερα; Πάντα μπορείς και καλύτερα.
Υπάρχουν καλύτεροι από μένα; Σε εκείνο το σχολείο, όχι.

Για μένα, περηφάνεια.
Για σένα, ποιο το πιο ισχυρό από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα;