Κι εσείς Αργίτες, δυνατά κοντάρια κι αδύνατα μυαλά,
τι φοβηθήκατε ένα μωρό παιδί
και τόσο απάνθρωπα το σκοτώσατε;
Σκέφτομαι τον Αλέξανδρο πολύ συχνά.
Αρκετές φορές μέσα στον μήνα και σίγουρα κάθε 6η του μηνός.
Έγραφαν κι έγραφαν κι έγραφαν εκείνες τις μέρες, συνέχεια, όλοι, μετά πιο αραιά και μετά μια φορά τον χρόνο, κάθε Δεκέμβριο, ως "φόρο τιμής". Σπασμένες βιτρίνες, ένα λήμμα στην wikipedia, δημοσιογραφικοί - πολιτικοί καυγάδες και μια οργή που ακόμα σιγοβράζει - να τι μας έμεινε από τότε.
Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Αλέξη, έρχεται και η ίδια ερώτηση στο μυαλό:
Κι αν δεν ήταν ο Αλέξης;
Αν ήταν ο Παναγιώτης;
Ο Χριστόδουλος;
Ο Πάρης;
Ο Άγγελος;
Η Μαρία;
Η Άννα;
Αν δεν ήταν ο Αλέξης αλλά κάποιο από τα δικά μου παιδιά;
Αν χαιρετούσα κάποιον με γέλια την Παρασκευή το μεσημέρι και την Κυριακή το πρωί μάθαινα από τις ειδήσεις οτι δολοφονήθηκε πηγαίνοντας στα γενέθλια ενός φίλου;
Πώς θα έμπαινα μέσα στην τάξη την Δευτέρα;
Τι θα έλεγα σε όλα εκείνα τα μάτια που κρεμιούνται από πάνω σου περιμένοντας τις απαντήσεις που δεν έχεις;
Πώς ανεβαίνεις τις σκάλες όταν ξέρεις οτι στην τάξη στο τέλος του διαδρόμου δεν είναι όλοι εκεί;
Πώς ανεβαίνεις τις σκάλες όταν ξέρεις οτι στην τάξη στο τέλος του διαδρόμου δεν είναι πια κανείς ο ίδιος;
Σήμερα θα ήταν 21.
Ίσως απόψε να τα έπινε σε κάποιο μπαράκι με τους φίλους του.