9/7/18

There's a light that never goes out*

Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα παρεκκλησάκι, αυτά τα μικρά δίπλα από τις μεγάλες εκκλησίες που είναι πάντα ανοιχτά, νομίζω καλά καλά ούτε πόρτες δεν έχουν, μετά το δικό μου κερί κάθομαι κι ανάβω και όλα όσα είναι σβηστά.

Χαζή συνήθεια.

Αλλά πάντα σκέφτομαι πως κάθε κεράκι είναι μια σκέψη, ένα ευχαριστώ, μια ευγνωμοσύνη, μια συγγνώμη, μια ευχή, μια αγωνία, μια παράκληση, ένα δάκρυ ή ένα χαμόγελο.
Είναι 3 δευτερόλεπτα από τον χρόνο κάποιου, 3 δευτερόλεπτα που κάποιος κοίταξε πέρα από το Εγώ του και παρακάλεσε για κάτι ή είπε ευχαριστώ.

Γι'αυτό κι εγώ, χαζή ξεχαζή αυτή η συνήθεια, κάθομαι πάντα και ανάβω ένα ένα όλα τα σβηστά κεράκια. 
Γιατί η σκέψη
το ευχαριστώ
η ευγνωμοσύνη
η συγγνώμη
η ευχή
η αγωνία
η παράκληση
το δάκρυ και 
το χαμόγελο κάποιου
είναι πράγματα που αξίζει να μένουν αναμμένα, να μας δείχνουν τον δρόμο, να μας διδάσκουν, να μας πεισμώνουν.
Να μας πηγαίνουν μπροστά.

*Smiths. Τι άλλο.