Au revoir là-haut

- Κυρία άμα γίνει πόλεμος και γυρίσουμε πίσω, ε, δεν θα μας πουν μετά "δώστε και Πανελλήνιες", θα μπούμε όπου θέλουμε, σωστά;

Άνοιξα το στόμα μου να πω κάτι, το μετάνιωσα, χαμογέλασα λίγο και είπα:

- Ναι, Άγγελε. Λογικά θα σας πουν να περάσετε όπου θέλετε.

Δυο μέρες πριν είχα ανακαλύψει οτι ένα πολύ καλό βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά, πικρό κι αληθινό, έγινε ταινία.

Το έψαξα στην βιβλιοθήκη μου και στο οπισθόφυλλο διάβασα για την πλοκή πως δυο στρατιώτες μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο "θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν σε μια Γαλλία που ξέρει να δοξάζει τους νεκρούς της, δεν μπορεί όμως να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτούς που της χάρισαν τη νίκη".

Τελευταίο μάθημα μαζί τους πριν το Πάσχα και όχι, δεν είχε καθόλου ανάγκη ο Άγγελος άλλο ένα κήρυγμα για την ασχήμια του πολέμου από κάτι που ειπώθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου. 
Άλλωστε βαθιά μέσα του το ξέρει πως προτιμά να διαβάσει Μαθηματικά από το να ρισκάρει να ζήσει έναν πόλεμο γιατί στην Λογοτεχνία διαπίστωσε πως όσοι τον έζησαν και επέζησαν τον περιγράφουν ως κάτι που απέχει χιλιόμετρα από τα ένδοξα εμβατήρια που ακούμε στις γιορτές. Κι ας κοιμάται μερικές φορές γιατί έχουμε πρώτη ώρα.