Έχω έναν μαθητή που είναι αδύναμος.
Αλλά διαβάζει, προσπαθεί και κάνει τεράστια προσπάθεια για να τα πάει καλά στις πανελλήνιες.
Θέλει να περάσει Νομική.
Το πιο πιθανό είναι να μην τα καταφέρει γιατί είναι αρκετά αδύναμος για να βγάλει τόσο μεγάλο βαθμό.
Δεν του κόβω τα φτερά όμως. Ούτε εγώ ούτε οι άλλοι καθηγητές που τον έχουν στα πανελλαδικά μαθήματα. Του δίνουμε πολύ κουράγιο, επικροτούμε την προσπάθεια, διορθώνουμε τα λάθη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ η μαμά του είπε οτι ο τρόπος που κάνω το μάθημα θα του στερήσει το άριστα των πανελληνίων. Γιατί εγώ τους λέω να γράψουν κάποια πράγματα με τον τρόπο Α ενώ ο τρόπος Β ίσως σε κάποια βαθμολογικά κέντρα πάρει το πολύ 3/100 παραπάνω.
3/100.
Σε κάποια βαθμολογικά κέντρα (στο δικό μου να φανταστείτε, οι δύο τρόποι βαθμολογούνται ακριβώς το ίδιο).
Το παιδί έχει δυσαριθμησία και δεν μπορεί να θυμηθεί ημερομηνίες.
Κάνω ιστορία.
Όλοι έχουμε αδυναμίες.
Αν τις κοιτάξουμε κατάματα και τις παραδεχτούμε θα γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Αν τις κοιτάξουμε κατάματα και κατηγορήσουμε την δουλειά του άλλου θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε ανθρώπους που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, που ενοχοποιούν την αποτυχία, που κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, που κατηγορούν πρώτα οτιδήποτε άλλο, που δαιμονοποιούν και θεοποιούν κατά το συμφέρον τους, που ψάχνουν δεκανίκια και δεν στηρίζονται στις δυνάμεις τους.