9/7/17

Who can spy on the spies?*

Αγαπώ πολύ τον le Carré.
Ήθελα να συνεχίσω τον εντιμότατο μαθητή αυτό το σαββατοκύριακο, που το είχα ξεκινήσει κάπου τον Νοέμβριο.
Αλλά η τριλογία αυτή είναι από τα βιβλία που έχουν χαρακτήρα και τον επιβάλλουν κι αν είσαι λίγο έξυπνος πρέπει να τον σεβαστείς.

Δεν είναι απλά ένα αστυνομικό βιβλίο.
Είναι κατασκοπικό του Ψυχρού Πολέμου.
Βαρύ, αργό, ψυχολογικό.
Πληθωρικό: στις αισθήσεις σου που είναι πάντα τεντωμένες, στις περιγραφές του, στην υποβλητικότητα της ατμόσφαιρας, στο αγγλικό του χιούμορ που ή το πιάνεις με τη μία ή δεν το καταλαβαίνεις ποτέ και σου ξεφεύγει.

Δεν είναι βιβλίο για καλοκαίρι, ζέστη και βεράντα.
Είναι βιβλίο που θέλει τσιγάρα
ουίσκυ
λίγο φως 
και τον αέρα να λυσομανάει έξω από το παράθυρο.

Κι επειδή ούτε καπνίζω, ούτε ουίσκυ πίνω, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω να χειμωνιάσει και να το ξαναπιάσω κάτω από μια κουβέρτα στη γωνία του καναπέ.
Και ξέρω οτι η αναμονή θα με αποζημιώσει.

Προς το παρόν θα διαβάσω λίγο Nesbo πριν κοιμηθώ και θα το μετανιώσω όταν θα κοιτάξω το ρολόι και θα έχει πάει καλές 04:00.
Πάντα το ίδιο λάθος.

* John le Carré, Tinker, tailor, soldier, spy.