- Είναι ωραία η πόλη αυτή ρε συ, μου είπε με ένα ίχνος τσατίλας στη φωνή της, όπως όταν θες να να ξεκολλήσεις από κάτι αλλά δεν μπορείς γιατί βαθιά μέσα σου δεν θες.
- Ναι, είναι όμορφη, απάντησα και κοίταξα έξω από το παράθυρο εκείνον τον στενό δρόμο που όταν κατεβαίνει το 24 αγχώνεσαι λίγο γιατί χωράει ίσα ίσα.
Αλλά κάτι δεν μου ταίριαζε.
Ξέρεις τι ήταν;
Όχι, αυτή η πόλη δεν είναι ούτε στο μισό όμορφη απ' όσο θα μπορούσε να είναι.
Εμείς είμαστε που διαλέγουμε να δούμε την ομορφιά της, σε αυτά που είναι και σε αυτά που θα μπορούσε να είναι,
στις βόλτες,
στα φθινοπωρινά δέντρα,
στα ηλιοβασιλέματα της παραλίας που φήμες λένε οτι κάποτε τα χορταίνεις,
στις μπύρες με φίλους,
σε μια κούπα τσάι φουντούκι - βανίλια,
σε ένα τραγούδι του Πασχαλίδη,
και σε έναν σερβιτόρο που δεν λέει να έρθει για να τον πληρώσεις.