9/9/16

Η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει*

Διαβάζω συχνά τα ίδια βιβλία ξανά και ξανά.
Για χαλάρωση, κυρίως.
Και για απόλαυση, αγαπώ πολύ να βρίσκω τις ίδιες λέξεις, θαρρείς κι αλλάζει το νόημα τους και το βάρος τους όταν ξέρεις τι γίνεται στο τέλος.

Στους σχολικούς αγώνες εκφραστικής ανάγνωσης κειμένων, λίγα αποσπάσματα είναι πρωτότυπα. Τα περισσότερα είναι του σχολικού βιβλίου και όλα τα υπόλοιπα θα τα χαρακτήριζε κάποιος "politically correct".
Εγώ πάλι έστειλα δυο μαθητές μου με αποσπάσματα από την λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων, ένα βιβλίο που στη Γαλλία πήρε το βραβείο που απονέμουν κάθε χρόνο οι μαθητές Λυκείου και στην Ελλάδα αμφιβάλλω αν το ξέρουν.
Κάναμε τόσες πολλές πρόβες που πια όταν το ξαναδιαβάζω, δεν ακούω την δική μου φωνή αλλά την δική τους μέσα στο μυαλό μου, τους χρωματισμούς που δίνανε, τις εκφράσεις τους, το πόσο ξένο τους ήταν το κείμενο στην αρχή και πόσο δικό τους το είχανε κάνει μέχρι το τέλος.

Θυμάμαι πώς βγήκαν από τις ξεχωριστές αίθουσες που διαγωνίζονταν.
Η Αναστασία χοροπηδούσε σαν το κατσίκι κι έλεγε: " Κυρία δεν ξέρω αν τα πήγα καλά αλλά ένας που κοιμόταν ξύπνησε και με άκουγε!" κι ο Θάνος είχε πάρει το θριαμβευτικό του ύφος όταν εξηγούσε οτι η μία κριτής κουνούσε συνέχεια επιδοκιμαστικά το κεφάλι της.

Δεν περάσαμε στην τελική φάση των εφτά, αλλά ποιος μπορεί να πει οτι δεν κερδίσαμε;


*τα υπόλοιπα είναι σκόνη που την παίρνει ο άνεμος.