Το πρώτο πράγμα που σου έκανε εντύπωση όταν πρωτοέβλεπες την Βούλα ήταν ότι ήταν ψηλή και όμορφη.
Το δεύτερο πράγμα που σου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκτός από ψηλή και όμορφη ήταν και ευγενική και έξυπνη. Σπάνιος συνδυασμός, παραδεχτείτε το.
Ήρθε στο σχολείο μου (στο μεγάλο χωριό) στην Β' Λυκείου γιατί στο δικό της (στο μικρό χωριό) δεν είχε θετική κατεύθυνση. Και μου ζήτησε να κάτσουμε μαζί κι εγώ δεν είχα πρόβλημα αλλά ξέχασα να της πω το όνομα μου κι εκείνη με έψαχνε μετά τον αγιασμό να με ρωτήσει πώς με λένε για να με βρει ξανά την άλλη μέρα. Έτσι γνώρισα την Βούλα και καθήσαμε στο ίδιο θρανίο δυο χρόνια. Μετά το σχολείο καθόταν 5 ώρες σε μια ήσυχη καφετέρια κοντά στα κτελ (του δικού μου, μεγάλου χωριού) γιατί το λεωφορείο (για το δικό της, μικρό χωριό) έφευγε στις 7 το απόγευμα, δεν είχε άλλο. Ποτέ δεν γκρίνιαξε όμως, ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει.
Κι όταν μετά έπρεπε να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές της, για να επιβαρύνει λιγότερο τους γονείς της, πάλι με χαμόγελο το έκανε.
Και μια μέρα κάθεσαι στον υπολογιστή και διαπιστώνεις ότι όλοι της γράφουν στο fb καλό παράδεισο και ξεροκαταπίνεις, παίρνεις 1-2 τηλέφωνα και όλοι λένε το ίδιο, ότι είχε καρκίνο και πέθανε μέσα σε 2 μήνες αλλά λες δεν γίνεται αυτό γιατί εσύ θυμάσαι ακόμα που σου χαμογελούσε στον αγιασμό της Β' Λυκείου και που ένα χρόνο μετά βγαίνατε φωτογραφίες στο αεροπλάνο στην 7ήμερη, και λες δεν γίνεται αυτό γιατί ο κόσμος μας είναι αρκετά σκατά από μόνος του και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε Βούλες.
Δεν ήμουν στους κοντινούς της ανθρώπους - χαθήκαμε λίγο μετά το σχολείο. Αλλά είμαι περήφανη για αυτό το λίγο κομματάκι ζωής που μοιράστηκα μαζί της κι ελπίζω τα παιδιά της να μην κρατήσουν θυμό μέσα τους και να γίνουν κι αυτά σαν την μαμά τους.
Όμορφα και ευγενικά και έξυπνα και καλόκαρδα.
(θυμάσαι που σε έλεγε ο μαθηματικός στην κατεύθυνση σκληροπυρηνική και τον κοροϊδεύαμε μετά στο διάλειμμα;)