23/2/15

Ανεβοκατεβάσματα.

Είναι κάτι αναρτήσεις πολύ όμορφες, που τις πιάνει το feed αλλά όταν πηγαίνεις στο original blog έχουν κατέβει. Στις αρχές η πρώτη μου σκέψη ήταν πάντα: "Α, κρίμα που το κατέβασε, ήταν τόσο όμορφο κείμενο" αλλά με τον καιρό έμαθα να σέβομαι τους λόγους του καθενός να μετανιώνει για τα κείμενα που ανεβάζει.

Έτσι λοιπόν, ένα λίγο κρύο βράδυ Παρασκευής με βρήκε να περπατάω στον δρόμο και να παλεύω μέσα μου να μην ξεχειλίσει το ποτήρι, γιατί εντάξει, 
όσο και να αντέχεις 
όσο και να γελάς
όσο και να προσπαθείς 
όσο και να μην γκρινιάζεις 
κάποια στιγμή έρχονται μαζεμένα όλα τα συναισθήματα με τα οποία πάλευες, θυμήθηκαν να συμμαχήσουν για να έρθουν να σου ζητήσουν τα ρέστα, κι έτσι με πιάσανε λίγο τα ζουμιά και κάθησα σε ένα παγκάκι για να μην με πάρει χαμπάρι ο κόσμος γιατί φορούσα μάσκαρα και λέω θα τρέχει η μάσκαρα τώρα που κλαίω και θυμήθηκα ένα ποστάκι που είχε ανέβει για λίγο μόνο και μετά κατέβηκε κι έλεγε η κοπέλα οτι μέχρι και τα δάκρυα θα έπρεπε να είναι κινηματογραφικά, μαύρα, με μάσκαρα αλλιώς δεν αξίζει,
κι εκεί που έκλαιγα το θυμήθηκα όλο αυτό και γέλασα
και μετά γέλασα γιατί σκέφτηκα οτι πρέπει να φαινόμουν πολύ αστεία στους περαστικούς που γελούσα μόνη με την μάσκαρα να έχει τρέξει
και μετά ήρθε κι ένα μήνυμα από εκείνα που σε κάνουν να πιστεύεις οτι όσο στραβά κι αν είναι όλα κάπου θα βρεθεί η λύση
οπότε σκούπισα τα κινηματογραφικότατα δάκρυα μου,
παράτησα κινηματογραφικότατα σε εκείνο το παγκάκι όλα όσα ήρθαν να με πλακώσουν,
τύλιξα το μωβ κασκόλ στο λαιμό μου (αυτό κι αν το έκανα κινηματογραφικότατα)
και ευχαρίστησα την καλή μου τύχη που υπάρχουν κείμενα που ανεβοκατεβαίνουν, ακριβώς όπως και η διάθεση μας.