Αγαπώ την πόλη το βράδυ.
Είναι ήσυχη.
Είναι πιο ήρεμη, χωρίς εκνευρισμούς.
Κανείς δεν κορνάρει στα φανάρια με το που ανάψει το πράσινο - δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες άλλωστε, οι δρόμοι είναι άδειοι.
Οι ποδηλάτες βολτάρουν ανέμελοι φωνάζοντας αστεία ο ένας στον άλλον και οι ελαφρώς μεθυσμένοι γελάνε λίγο πιο δυνατά απ'ό,τι συνήθως.
Πάντα κάποιοι περιμένουν το 78Ν στον σταθμό.
Πάντα στο λάθος μέρος.
Και πάντα ο οδηγός σταματάει όταν βλέπει ένα τσούρμο ανθρώπους να τρέχουν να τον προλάβουν.
Εκτός από αυτούς, κανείς δεν βιάζεται.
Μέχρι κι ο καιρός δείχνει να αγαπάει περισσότερο την νύχτα. Φυσάει με μια απαλή δροσιά που την έχεις περισσότερο ανάγκη το μεσημέρι που βράζει ο τόπος.
Αγαπώ την πόλη μου, ειδικά τα τεμπέλικα καλοκαιρινά βράδια, που την παρατηρείς με άλλα μάτια και την μοιράζεσαι με λιγότερο κόσμο.
Αλλά περισσότερο απ'όλα, αγαπώ αυτό που είμαι όταν ζω μέσα σ'αυτή.
Μου είχα λείψει.