Έχω δοκιμάσει αρκετές μπύρες. Δεν είμαι καμιά γευσιγνώστρια, άμα μου κλείσεις τα μάτια και μου δώσεις να δοκιμάσω δεν θα πάρω σπουδαίο ιντελεκτουέλ ύφος και θα πω: «Α! Αναγνωρίζω την πλούσια γεύση της βύνης και το διακριτικό άρωμα, είναι η τάδε μπύρα». Το πολύ πολύ να καταλάβω το χρώμα.
Είχα ανοίξει ένα μπουκάλι μπύρα. Ήπια την πρώτη γουλιά. Δεν μου άρεσε. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, αλλά κάτι ήταν λάθος με την γεύση της μπύρας. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι ήταν λάθος με αυτή την μπύρα. Τελικά διαπίστωσα ότι ήταν ληγμένη.
Είναι κάποια πράγματα που τα νιώθεις ότι είναι λάθος. Δεν ξέρεις γιατί και δεν μπορείς να το εξηγήσεις λογικά – τουλάχιστον όχι χωρίς κάποιος να σε θεωρήσει τρελό αν προσπαθήσεις.
Κάποια πράγματα, κάποια βλέμματα, κάποια μικρή αλλαγή στον τόνο της φωνής. Αλλά δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Απλά το νιώθεις οτι είναι λάθος, ότι είναι διαφορετικό πια, ότι κάτι όντως έγινε, κάτι όντως άλλαξε και δεν έχεις ιδέα τι και γιατί και δεν μπορείς και να ρωτήσεις κιόλας. Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν έχει και σημασία.
Ακριβώς όπως μια ληγμένη μπύρα.
Απλά το γεύεσαι ότι έχει πια λήξει.
Το νιώθεις.
Το ξέρεις.
Στεναχωριέσαι. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.