27/6/12

Σχολικό έτος 2011-2012

Ο κέρσορας αναβοσβήνει στην οθόνη.
Αναρωτιέμαι αν ξέρει ότι δεν έχω τίποτα να γράψω και το κάνει για να με εκνευρίσει ή αν το κάνει από συνήθεια.
Και; Πώς ήταν η χρονιά που πέρασε;
Καλή; Μπα.
Κακή; Με νοσοκομεία δεν μπλεχτήκαμε κι όταν στέκεσαι γερά στα πόδια σου είναι αχαριστία να πεις με ελαφριά καρδιά μια χρονιά κακή.
Τότε;

Ψάχνω να ξαναδιαβάσω εκείνο το πραγματικά καμένο μέιλ που είχα στείλει με τα πρώτα νέα από το νησί – τότε που όλα ήταν καινούρια και φωτεινά και χαρούμενα – μπας και βρω πού στράβωσε το πράγμα και είμαι τόσο μουδιασμένη τώρα που πρέπει να κρίνω το τελευταίο 10μηνο.
Διαβάζω και τις απαντήσεις όλων, γεμάτες με ευχές να μου πάνε όλα τα πράγματα καλά.
Διαβάζω και την απάντηση της Χριστίνας. « Αχου χάρηκα! Μια χαρά λοιπόν μέχρι εδώ, μπράβο! Αλλά ξέρεις τι θέλω να μου πεις τώρα, καμιά άλλη επικοινωνία είχες με τον γνωστό κύριο; Για πες…»

Γελάω. Θυμάμαι τον καμένο διάλογο που είχαμε λίγες μέρες πριν εκείνο το μέιλ.
- Χριστίνα τι έγινε με την σχολή;
- Ε, τα μαθήματα πολλά, οι παρακολουθήσεις υποχρεωτικές, δεν με βλέπω να την τελειώνω, στη χειρότερη θα δώσω για το Γ2! Εσύ τι νέα;
- Άσε, την Πέμπτη βγήκα με ένα παλικάρι για μπύρα κι έχουν περάσει 2 μέρες και προσπαθώ να τον βγάλω από το μυαλό μου και δεν μπορώ γιατί ενθουσιάστηκα τόσο μαζί του που τον σκέφτομαι και γελάω μόνη μου σαν την ηλίθια στο αστικό.
- Όπα! Τι ακούω; Μπρααααααβοοοοοοο!
- Τι μπράβο μωρέ, που φεύγω σε 2 μέρες για το νησί; Θα μου τον φάνε οι Σαλονικιές μόνο και μόνο γιατί παίζουν εντός έδρας.
- Μαράκι συνεχίζεις και βλέπεις στην πορεία. Κρατάς επαφή και όπου είναι να πάει θα πάει. Πραγματικά.
- Εντάξει. Πάντως αν μου τον φάει καμιά Βορειοελλαδίτισσα θα την πιάσω από το μαλλί και θα την κάνω σημαία στον Λευκό Πύργο, να το ξέρεις.
- Οκ, κι εγώ θα πω δεν έφταιγε το φαντασματάκι!

Κι αφού το λύσαμε και το θέμα του άλλοθι που ίσως να χρειαζόμουν στο μέλλον, αποχαιρετιστήκαμε.
Ήταν τέλη Αυγούστου.

Σήμερα κλείνουν 10 μήνες από εκείνο το «Όπου είναι να πάει θα πάει. Πραγματικά.»
Καθάρισα όλο το σπίτι γιατί θα μείνει κλειστό 2 μήνες – τον Σεπτέμβρη πάλι. Έπλυνα τα ρούχα, τακτοποίησα τα συρτάρια, έβαλα αντισκωρικά. 
Και στρίμωξα τα ρούχα μου γιατί ένα ράφι, τουλάχιστον ένα ράφι, πρέπει να μείνει άδειο. Ο εν λόγω κύριος θα κατέβει στο νησί να μείνουμε μαζί για τον χρόνο που έρχεται. (ποκ, καρδούλες, ηλιοβασιλέματα,  κτλ κτλ κτλ)

Η χρονιά ήταν κακή. Κι αν δεν ήταν, ο χειμώνας ήταν τόσο μεγάλος και βαρύς που δεν άφησε και πολλά περιθώρια. Ακόμα κολλημένη στο νησί, ακόμα μακριά, ακόμα να μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι, ακόμα να χάνω πράγματα από τις ζωές τους. Ακόμα.
Αλλά άξονας είναι το φως, μου είχε πει κάποτε ο Λευτέρης.

Άξονας είναι το φως.

Στο κολάζ με τις φωτογραφίες πάνω από τον καναπέ μου, η Χριστίνα γελάει κρατώντας μια κίτρινη κορδέλα που γράφει «χαλαρά».
Τα φρεσκοπλυμένα ροζ σεντόνια μου μυρίζουν υπέροχα.
Η διευθύντρια μου μου έκανε μια πραγματικά εκπληκτική αξιολόγηση.
Η Φλωρεντία ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Η συλλογή με τα σφηνοπότηρα μεγάλωσε εντυπωσιακά τους τελευταίους μήνες.
Δοκίμασα κάποια πραγματικά εκπληκτικά κρασιά.
Το 365 μου δεν πάει κι άσχημα τελικά.
Τα Χριστούγεννα έφτασα σπίτι μου με μόνο 2-3 ώρες καθυστέρηση – αν σκεφτείς ότι στο νησί είχε 7 μποφόρ, στη Θεσσαλονίκη χιόνιζε και τα κανάλια έλεγαν συνέχεια «για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που επικρατούν σε όλη την χώρα» είναι ρεκόρ.
Ερωτεύτηκα έναν καταπληκτικό άνθρωπο. (βασικά όταν τον ερωτεύτηκα δεν ήξερα ότι ήταν καταπληκτικός, ήταν απλά γλυκός και όμορφος, το καταπληκτικός το ανακάλυψα μετά)
Με ερωτεύτηκε κι αυτός. (βασικά όταν με ερωτεύτηκε ήμουν γλυκιά και χαρούμενη, μετά έγινα και λίγο γκρινιάρα, αλλά ήταν πια αργά γι’ αυτόν)

Μεθ’αύριο φεύγω.
Θα πάω να βρεθώ με τους δικούς μου ανθρώπους.
Και να κάνω βόλτες.
Και να πιω μαργαρίτες.
Και να παίξω dnd.

Νιώθω ήρεμη. 
Χαμογελάω.

Τέλος καλό όλα καλά, λένε.
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν.