Γιατί πίσω;
Γιατί στο παλιό;
Γιατί μετά από τόσο καιρό, πάλι εκεί;
Εύκολο.
Επειδή όταν υποψιάζεσαι οτι κάπου πήρες λίγο λάθος την στροφή, γυρίζεις πίσω. Και το παίρνεις από την αρχή. Όχι από το μηδέν. Από την αρχή. Από ένα δικό σου σημείο επαναφοράς.
Επειδή έχει μια χάρη να ξαναβγαίνεις με άτομα που έκανες παρέα πριν χρόνια και να διαπιστώνεις τι έμεινε ίδιο και τι άλλαξε και οτι όλοι βάλαμε κιλά εκτός από έναν. Οτι οι γκρίνιες έμειναν ίδιες για τα ίδια πράγματα και οτι στους παλιούς μας φόβους προστέθηκαν καινούριοι. Οτι τώρα έχουμε αποδεχτεί, ό,τι τότε μας εκνεύριζε στον άλλο.
Επειδή, πια, το μόνο συναίσθημα που έμεινε όρθιο είναι η ασφάλεια που νιώθεις όταν είναι 02.30 το βράδυ, στο γνώριμο μαγαζί και διαβάζεις στο μπαρ το βιβλίο σου περιμένοντας τον Βασίλη να κλείσει και να πάτε για μπύρες. Και κάπου σε μια γωνία βλέπεις τον παλιό σου εαυτό, στα 19, με τα κλαμεράκια στα μαλλιά να γελάει και να κάνει όνειρα. Και ξαφνικά θυμάσαι πώς και γιατί βρέθηκες εδώ που βρέθηκες. Σαν να έβαλες το χέρι λίγο πιο βαθιά στην τσέπη και να βρήκες τον παλιό, ξεχασμένο χάρτη σου - αυτόν που τότε τσαλάκωσες, γιατί θεώρησες οτι ήταν αχρείαστος, αφού ήσουν πολύ ατρόμητη και ικανή για να τον χρησιμοποιήσεις.
Επειδή το "γυρίζω πίσω" και το "πισωγύρισμα" δεν είναι πάντα το ίδιο πράγμα.