31/3/11

The Cure

Για κάποιον ακαθόριστο λόγο, οι Cure μου θυμίζουν πάντα την Άννα.

Ίσως γιατί κάποτε στο σπίτι της μου έδωσε να βάλω ένα μπλουζάκι που έγραφε Kiss me, Kiss me, Kiss me.

Ίσως γιατί κάποτε, είχαμε λιώσει να ακούμε το it's Friday i'm in love.

Ίσως γιατί αυτή μου έμαθε το just like heaven.

Ίσως επειδή με είχε κοιτάξει με ένα ύφος wtf όταν της είπα οτι δεν μου πολυαρέσει το lullaby.

Ίσως να μην με νοιάζει και καθόλου.
Μου φτάνει που οι Cure μου θυμίζουν πάντα την Άννα.

Έπεσα πάνω σε αυτό στο ραδιόφωνο, που είναι cure, άρα θυμήθηκα την Άννα, άρα θυμήθηκα κάτι καμμένα καλοκαιρινά mail, μπισκοτολούκουμα με μερέντα, ντοκιμαντέρ στο Σκάι τα σαββατόβραδα, μια έκθεση στο ΜΜΣΤ που κανόνισε να πάμε αλλά τελικά δεν μπόρεσε να έρθει,τη μετακόμιση στο τωρινό της σπίτι όπου καθάριζα σανίδια και κάναμε οντισιόν για τα πόμολα των συρταριών της κουζίνας και την σαπουνοθήκη του μπάνιου.
Τον τρόπο που κοιτάζει μέσα από τα γυαλιά της και φυσάει τον καπνό.
Τον τρόπο που κουνάει το κεφάλι και λέει "cool".
Μου λείπει λιγάκι.
Καλά, μου λείπει πολύ.
Κι αυτή και οι άλλοι - η roomy της και όσοι μπαινοβγαίνουν στο μεγάλο σπίτι της για να φάνε ποπ κoρν, να δουν ταινίες και να γελάσουν μέχρι αργά το βράδυ. (δεν είναι εξώλης και προώλης η κοπέλα, απλά είμαστε μεγάλη παρέα)

Και φιρίκια.
Όταν σκέφτομαι την Άννα μου έρχονται στο μυαλό φιρίκια.
Γιατί της αρέσουν και την κάνουν χαρούμενη.
Κι όταν είναι χαρούμενη κλείνει τα μάτια και γελάει σαν να μην υπάρχει αύριο.

( Και για όνομα του Θεού, μην πείτε: "αλήθεια, δεν ήξερα οτι οι cure έχουν βγάλει και άλλα τραγούδια εκτός από το lovesong!" )