22/7/10

Γιατί χρειαζόμαστε καθρέφτες.

Για να βάζουμε μάσκαρα χωρίς να βγάλουμε το μάτι μας με το βουρτσάκι.
Για να φοράμε ρούχα που ταιριάζουν μεταξύ τους – τουλάχιστον στα δικά μας μάτια.
Για να κάνουμε γκριμάτσες και μετά να γελάμε μόνοι μας στο σπίτι.

Και καμιά φορά, για να αντικρύσουμε αυτό που είμαστε.

Γιατί είμαστε εγωιστές. Όλοι.
Γιατί δύσκολα δεχόμαστε κριτικές και υποδείξεις για το υπέροχο και καταπληκτικό «Εγώ» που έχουμε δημιουργήσει – όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι.
Γιατί πεισμώνουμε σαν κακομαθημένα 5χρονα και κλείνουμε τα αυτιά μας όταν κάποιος μας φωνάζει επειδή κάναμε το ίδιο λάθος για χιλιοστή φορά.
Γιατί ίσως, αυτό που είμαστε πονάει τους ανθρώπους γύρω μας. Τους πικραίνει. Τους διώχνει.
Γιατί ίσως, αυτό που είμαστε σιγά-σιγά μας καταστρέφει.
Και τότε κάποιος πρέπει να βάλει μπροστά μας έναν καθρέφτη και να μας δείξει την άσχημη πλευρά μας. Όχι για να αισθανθεί αυτός ανώτερος. Για να ταρακουνήσει εμάς λιγάκι. Και να διαλέξουμε αυτό που προτιμάμε να γίνουμε: ώριμοι ενήλικες που παραδεχόμαστε πόσο σκατά τα κάναμε και αρχίζουμε το συμμάζεμα ή κακομαθημένα 5χρονα που γκρινιάζουν συνέχεια, έχουν απαιτήσεις από όλους εκτός από τον εαυτό τους και τα θέλουν όλα στο πιάτο χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

Γι’αυτό χρειαζόμαστε καθρέφτες.