Θυμάμαι τις εξεταστικές του Ιουνίου: αγχωμένη, ιδρωμένη, αγουροξυπνημένη, με τόνους βιβλία και τετράδια στο χέρι, να κολλάω από την ζέστη και να ζηλεύω όσους είχαν τελειώσει νωρίς και έφυγαν για την θάλασσα.
Και μέσα σε όλα αυτά, να έχω και κάτι τουρίστες, χαρούμενους, ξένοιαστους, ηλιοκαμένους, με το μπουκάλι το νερό στο ένα χέρι και την τυρόπιτα στο άλλο, γυαλιά ηλίου, καπελάκι και όλα τα συναφή, να με πλησιάζουν και να με ρωτάνε με βλέμμα απόλυτης ευτυχίας σε σπαστά ελληνικά: "Πού είναι το Καμάρα;"
Και να θες τόσο πολύ να απαντήσεις: "Καλά ρε, στραβός είσαι; Μπροστά σου είναι η Καμάρα, δεν βλέπεις; Έχω τον πόνο μου δίνω μαθήματα μέσα στη ζέστη, έχω και σένα να μη βλέπεις μπροστά σου; Δώσε 20 ευρώ να πάρεις έναν ταξιδιωτικό οδηγό, ούφο, ε ούφο" αλλά όοοοοοοοοοοχι, στα πλαίσια της φημισμένης ελληνικής φιλοξενίας χαμογελάς, δείχνεις "το Καμάρα" και φεύγεις, κρατώντας την Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας του Χέρμαν Μπένγκτσον, εκδόσεις Μέλισσα, σελίδες 570, σκληρό εξώφυλλο, στο χέρι σου και συγκρατώντας τον εαυτό σου από το να την φέρει στο κεφάλι του τουρίστα που ήρθε να σου θυμίσει οτι την ώρα που εσύ λιώνεις στην καθημερινότητά σου, άλλοι ταξιδεύουν ευτυχισμένοι.
Πλατύ χαμόγελο.
Αύριο, και για όλη την επόμενη εβδομάδα, θα είμαι εγώ η ευτυχισμένη ταξιδιώτρια, με το μπουκάλι το νερό στο ένα χέρι και το κρουασάν στο άλλο, που θα ρωτάει τα ταλαιπωρημένα Γαλλάκια σε σπαστά γαλλικά: " Ou est Notre - Dame? "
Χι χι χι χι χι!
Donc....
Paris, nous vennons!