Το τραπέζι

Μιλάω πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό για το κατά πόσο αλλάζει ένας άνθρωπος. Πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, έχουν αυτή την απορία μέσα τους: «Αλλάζει ένας άνθρωπος; Και πόσο; Και ως πότε;» 
Και πάντα μου έρχεται στο μυαλό η σχηματοποίηση που μου είχε κάνει μια φίλη μου πριν από καιρό.
   «Είσαι ένα τραπέζι. Ένα ξύλινο, ορθογώνιο τραπέζι. Αυτό δεν αλλάζει. Αυτό είσαι.Υπάρχουν πράγματα που δεν αλλάζεις γιατί αυτά καθορίζουν το ποια είσαι. Μπορείς ωστόσο να λειάνεις τις γωνίες σου για να μην πονάνε οι άλλοι όταν πέφτουν επάνω τους και για να μην πονάς κι εσύ όταν πέφτεις πάνω στους άλλους. Πάλι τραπέζι θα είσαι. Ένα ξύλινο, ορθογώνιο τραπέζι. Απλά οι γωνίες σου θα είναι λίγο πιο στρόγγυλες.»
Και κάθε φορά που ακούω ότι κάποιος δεν θέλει να αλλάξει ή δεν μπορεί να αλλάξει ή διστάζει να αλλάξει, θέλω πολύ απλά να πω: «Μα δεν χρειάζεται να αλλάξεις. Απλά προσπάθησε να λειάνεις λίγο τις γωνίες σου»
Αλλά δεν θα καταλάβει!
Με δεδομένο λοιπόν ότι είμαι ένα τραπέζι και με δεδομένο ότι το καλοκαίρι είναι σχεδόν εδώ (σίγουρα όχι σήμερα που βρέχει), νομίζω ότι θα κάνω καλή παρέα με μερικές καρέκλες, ένα μπαλκόνι και μια κάσα μπύρες.
Εσύ τι είσαι; Και ποιες γωνίες έχεις να λειάνεις;